BAKA: ROZDZIAŁ 21

Macie pojęcie, że P. BAKA początkowo miał mieć dwadzieścia rozdziałów? xD 

Teraz jest dwudziesty pierwszy, a ja ledwo co doszłam do punktu kulminacyjnego... 

Jak nic będzie trzydzieści rozdziałów, lub coś koło tego!

Piosenka nie nawiazuje do rozdziału, ale jest taka ładna i świąteczna, że szkoda byłoby jej nie dodać ♥

*** 

All Time Low - Merry Christmas, Kiss My Ass

Drzwi do mieszkania otworzyły się, a po ich drugiej stronie zastałem Deidarę. Chłopak uśmiechnął się szelmowsko i oparł rękami po obu stronach framugi, zagradzając mi drogę.

– Cześć, Akasuna – mruknął uwodzicielsko, nachylając się lekko w moim kierunku.

– Cześć – odparłem cicho. Pochylił się jeszcze odrobinę i wpił w moje usta. Odpowiedziałem. Jakoś mało obchodziło mnie, że w każdej chwili może zjawić się tu ta jego jebnięta sąsiadka i urządzić nam wykład na temat ‘tępić-pedałów-i-grzech-sodomski’. Szczerze podziwiałem go za to, że wytrzymuje w takim miejscu już dwa lata. No ale oczywiście mu tego nie powiem. No jeszcze czego. Wyjdzie na to, że przy nim mięknę i robię się milusi i słodziusi. Niedoczekanie! W tym czasie zdążył wciągnąć mnie do mieszkania. Szybki jest, nie? Teraz byłem przypierany do drzwi. Delikatnie musnął językiem moją wargę, wpraszając się do środka. Naparł na mnie całym ciałem, ssąc lekko moją wargę. W pewnej chwili zadzwonił jego telefon, co zignorował. Nie przerywał pocałunku, który w akompaniamencie Real World,  The All Americans Rejects stawał się coraz głębszy i bardziej zdecydowany. W końcu się wkurwił, na chwilę oderwał ode mnie i jednym ruchem anulował połączenie. Warknął coś pod nosem pod adresem Hidana, jak zdążyłem dostrzec na ekranie, i z powrotem, obrócił się do mnie z szelmowskim uśmieszkiem wykrzywiającym usta. W tej krótkiej chwili zdążyłem zdjąć chociaż kurtkę i odwiesić ją na wolne miejsce.

– Więc… Co to ja…? – mruknął, opierając się rękoma po bokach mojej głowy. Znowu się po chylił i już, już miał pocałować, gdy jego telefon na nowo się rozdzwonił. – No ja jebie – jęknął i sięgnął po to hałasujące ustrojstwo. – Hidan, kurwa, spierdalaj! Nie, nie obchodzą mnie twoje niespodzianki…! Jestem tak jakby trochę zajęty! Pierdol się cwelu – warknął do słuchawki i gwałtownie się rozłączył. – Co za czubek, ja pierdole – pokręcił głową. Parsknąłem pod nosem, na co zrugał mnie spojrzeniem. To tylko spotęgowało rozbawienie. – Bawi cię to, kurduplu? – burknął, posyłając mi wymuszony uśmieszek.

– Trochę… – przytaknąłem – Trochę bardzo.

– A… A pierdol się – prychnął i poszedł sobie. Co za dzieciak. Zdjąłem zimowe buty i odstawiłem je pod ścianę. Przeszedłem w głąb mieszkania, po drodze rozsuwając zamek bluzy. Deidara, a jakże by inaczej, siedział sobie na sofie, z laptopem na kolanach, dwu litrową Colą po swojej prawej i michą orzechowych chrupek po lewej. Westchnąłem cicho, podchodząc bliżej. Zatrzymałem się tuż przed nim, przymykając matrycę. – Mówiłem, żebyś się pierdolił – fuknął.

– Ale tak już, po tygodniu? Nie za szybko? – zakpiłem. Przez chwilę przyglądał mi się zdezorientowany, do póki nie pokapował się o co chodzi. Zaczął otwierać i zamykać usta, aż w końcu zacisnął je w wąska kreskę i chrząknął znacząco. No zmieszał się. Jak słodko. Przyglądałem mu się intensywnie, licząc że odwróci wzrok i będę miał kolejny powód do szydzenia z niego. No niestety, nie tym razem. Postanowiłem sięgnąć po cięższe działa. – Wiesz, czasem jesteś naprawdę uroczy… – zacząłem, a on wytrzeszczył na mnie oczy.

– JAKI?! – wrzasnął oburzony.

– Uroczy. Z tymi rumieńcami, na przykład – dodałem kąśliwie, szturchając go w lekko zarumieniony policzek. Prawdopodobnie ze złości, ale kogo obchodzą szczegóły? Trzepnął mnie w dłoń, posyłając złowieszcze spojrzenie. – Tak, teraz też taki jesteś – Jednym zdaniem zmiotłem jego nędzne nadzieje, że może zdoła pozbyć się tej uroczej łatki, którą mu przed sekundą przypiąłem. Prychnął pod nosem wkurzony, odwracając ode mnie głowę. Dei strasznie nie lubił, kiedy mu coś wytykano. Zwłaszcza, gdy ja to robiłem. Z kolei ja uwielbiałem go wkurwiać. (przeznaczenie!) Chwyciłem go pod brodę, obracając z powrotem w swoją stronę. Wydął delikatnie usta i zmarszczył groźnie brwi, spoglądając na mnie ze złością. Łatwo go było rozzłościć… I równie łatwo udobruchać.

Oparłem się dłonią na jego kolanie i naparłem na wargi chłopaka. Początkowo zaciskał je uparcie, ale już po kilku sekundach rozluźnił się, oddając pieszczotę. Jego dłoń powędrowała po moim udzie do szlufki spodni, a potem przyciągnął mnie do siebie gwałtownym szarpnięciem.

I wtedy rozległ się dzwonek do drzwi. Spojrzałem na niego karcąco, na co odpowiedział wzrokiem „na mnie nie patrz, ja nic nie wiem!”. Zepchnął mnie z siebie na bok i ruszył do drzwi. Podniosłem się do siadu, wyciągając łokieć z miski i otrzepując go z okruchów chrupek. Oparłem się wygodnie na sofie, odchylając głowę w tył i wpatrując się w biały sufit. Tak się zastanawiałem, czy choć raz ktoś nam NIE przerwie. Nagle rozległ się zdumiony okrzyk Deidary i jakiś babski pisk. Uniosłem gwałtownie głowę, marszcząc nerwowo brwi i osłupiałem. No, bo co wy byście zrobili, gdyby waszego faceta uczepiła się jakaś dziewucha? Zamrugałem zdezorientowany. Jakby tego było mało, Deidara był najwyraźniej przeszczęśliwy. Wkurwienie  do tej pory wypisane na jego twarzy momentalnie ustąpiło miejsca radości. Objął nieznajomą w pasie i przytulił mocno. Rozdziawiłem w niedowierzaniu usta. Co… jak… kto…? Miarka się przebrała, gdy czarnowłosa cmoknęła go w policzek.

– Ej! – warknąłem. Oboje znieruchomieli i zerknęli na mnie. Blondyn jakby dopiero przypomniał sobie o mojej osobie. Milutko.

Posłałem mu urażone spojrzenie, a potem obrzuciłem nieprzychylnym wzrokiem dziewczynę. Deidara postawił brunetkę na ziemi, chociaż wciąż obejmował ją ramieniem.

– Sasori, pamiętasz jak opowiadałem ci o Kurotsuchi? – Wyszczerzył się. Zmarszczyłem brwi. Kurotsuchi… Kurotsuchi… Czy to aby nie była jego… – Mojej siostrze. Chciałbym, żebyś ją poznał… – dodał ciszej, nieco zmieszany.

            – Sio… Siostra… – bąknąłem, przyglądając jej się z ukosa. – To wiele wyjaśnia… – zaśmiałem się sztucznie i odwróciłem wzrok w drugą stronę. Oh, więc oburzam się o siostrę… Ale siara.

Deidara jakby całkiem zapomniał, że ja też tu jestem. Cały czas rozmawiał ze swoją siostrą. Studia skończyła kilka miesięcy temu. Musiała tylko pozałatwiać kilka spraw, pożegnać się z przyjaciółmi i takie tam. Postanowiła, że wróci na święta i… Oto jest. Zmartwiła się, gdy w domu nie zastała Deia i gdy matka i ojczym zachowywali się, jakby nigdy nie istniał. Zostawiła bagaż w pokoju i zadzwoniła do pierwszej osoby, jaka przyszła jej wtedy na myśl - do Hidana. Chłopak podjechał po nią kilkanaście minut później. W drodze wyjaśnił jej wszystko co i jak. Streścił pokrótce całą aferę z jego ex, z ojczymem… I przywiózł tutaj.

– Dzwonił, ale kazałeś mu spierdalać i stwierdziłeś, że jesteś zajęty… – przerwała zadumana, a jej wzrok odbiegł w moim kierunku. Nie musiałem patrzeć, żeby to stwierdzić. Czułem, jak wwierca we mnie spojrzenie swoich czarnych oczu. Ta sytuacja była ciut kłopotliwa, w każdym razie dla mnie. No bo… Bo wbija sobie z buta taka, o, jego siostra i gapi się na mnie, jakby wróżyła nam milutką, świetlaną przyszłość na zasadzie szwagier - szwagierka. No what the fuck, że tak to ujmę. To takie trochę w pewnym sensie przerażające. Odnosiłem momentami wrażenie, że mam do czynienia ze starszą wersją Konan. A to nie wróżyło nic dobrego! W pewnej chwili Deidara gdzieś sobie poszedł, zostawiając mnie i Kurotsuchi sam na sam. Moje błagalne „zostań”, które posyłałem mu telepatycznie, jak na złość do niego nie docierało. Już po chwili siedziałem na osobności z, w gruncie rzeczy, nieznajomą dziewczyną, która prawdopodobnie gotowa była zniszczyć mi życie, jeśli skrzywdzę jej kochanego braciszka. To takie niesprawiedliwe…

– Więc… – zaczęła, usadawiając się wygodniej i przybliżając nieco.

– Więc… – bąknąłem wymijająco i sięgnąłem po sok pomarańczowy.

– Kochasz go? – Rzuciła, jak gdyby nigdy nic. Sok, który przed sekundą był w moich ustach, ponownie został wypluty do szklanki. Co… Co to miało być za pytanie, no?! Czy laski muszą być takie problematyczne? Zacząłem kasłać, gdy odrobina płynu dostała się nie tam, gdzie powinna. Odstawiłem szklankę na stół, wciąż zanosząc się suchym kaszlem. Do oczu napłynęły mi łzy. W końcu dziewczyna zlitowała się nade mną i klepnęła mnie w plecy. Byłbym jej podziękował, gdyby nie to poprzednie pytanie. To chyba u nich rodzinne, zadawać z dupy tak durne pytania.

– J-Ja… – zająknąłem się i od razu chrząknąłem, przywracając ton głosu do normalnego – Ja… Nie wiem…? – wydukałem w końcu.

– Jak to nie wiesz? – Zmarszczyła brwi. Nerwowo zerknąłem na przejście do przedpokoju. Deidara poszedł chyba do sklepu, czy gdzieś. W duchu modliłem się, żeby wracał jak najszybciej i wybawił mnie od siostrzanego wywiadu.

– No, normalnie… – odetchnąłem, w głowie dobierając odpowiednie słowa – Jeszcze miesiąc temu się nienawidziliśmy.

– Żartujesz? I tak nagle ci się odwidziało? – parsknęła. Dlaczego mi? To on! Niech nie mówi tego tak, jakbym to ja wszystko zaczął, no! Poza tym, co niby miałem jej powiedzieć? „Bo mi się podoba i mnie pocałował”? Wtedy wyjdę na jakiegoś niestabilnego uczuciowo playboya, czy ki chuj.– Nie ważne… – dodała, nim zdążyłem wymyślić sensowną odpowiedź. – Hidan mówił, że jesteś w porządku. Mam nadzieję, że nie wywiniesz mu jakiegoś głupiego numeru. Jak ten szmaciarz… – Momentalnie spochmurniała na wspomnienie byłego Deidary. Z tego co mi wiadomo, nie znała go. To jednak nie zmieniało faktu, że miała mu za złe to, jak wykorzystał jej brata. Spoglądałem na nią z mieszanymi uczuciami. Jej nastrój momentalnie ulegał zmianie, tak samo jak u Deia. Raz była roześmiana i buzia jej się nie zamykała, a za chwilę owiewała aurą grozy całe pomieszczenie. Byli rodzeństwem - ten fakt był z pewnością niezaprzeczalny. Spojrzała na mnie; jej twarz na nowo stała się przyjazna, a w oczach dawało się dostrzec iskierki podniecenia. – Rany… Przepraszam cię. Jestem strasznie upierdliwa, co? – zaśmiała się. – Nie powinnam tak na ciebie naciskać… Ale jestem strasznie podekscytowana, nie widziałam Deia od ponad pięciu lat… – I znowu zaczęła gadać. Tym razem raczyła mnie historyjkami o tym, jak to tęskniła za chłopakiem i ich wspólnie spędzanym czasem. Na podstawie tego wywnioskowałem, że musieli mieć wyśmienity kontakt. Nie sądziłem, że on byłby do czegoś takiego zdolny. Przywykłem już do jego i Hidana specyficznej przyjaźni. Nawet ja z Yahiko nie byliśmy dla siebie aż tak wredni. Dlatego zdziwiłem się, kiedy opowiadała mi, jaki to Deidara był swego czasu niezdarny, miły i uroczy. Taki typowy, młodszy brat. Jakoś nie mogłem w to uwierzyć. Nie on! Nie ten Deidara, którego znam! Nie ten pyskaty, bezczelny cham!

Kurotsuchi wydawała mi się okej. Mówiła dużo i głośno, łatwo się ekscytowała i ogólnie zachowywała się, jakby miała ADHD. Ale była okej! Chyba mógłbym ją nawet polubić. Nie zauważyłem, kiedy wciągnęła mnie w rozmowę. Bo niby z kim lepiej obrabia się dupę twojego byłego wroga, a obecnego chłopaka (swoją drogą głupio to brzmi), niż z jego siostrą, hm?

***

            Wracałem ze sklepu z butelką mleka pod pachą. Skończyło się wczoraj, a Kuro uwielbia kawę z mlekiem, więc… Idąc chodnikiem zastanawiałem się, co robią z Sasorim. Miałem nadzieję, że się tam aby nie pomordowali. Z nim nigdy nic nie wiadomo, a i siostra potrafi być upierdliwa. Wiem co mówię, wkurwiała mnie przez czternaście lat. Niemniej, cieszyłem się, że wreszcie wróciła. Brakowało mi jej.

Już z korytarza słyszałem głośne śmiechy dochodzące ewidentnie z mojego mieszkania. Czyli było lepiej, niż myślałem. Wszedłem do środka i zamknąłem za sobą drzwi. Chyba nawet nie usłyszeli, że wróciłem. Kurotsuchi powiedziała coś do chłopaka, stłumionym przez chichot, niewyraźnym głosem i ponownie parsknęli śmiechem. Postawiłem mleko na ziemi i zacząłem się rozbierać. W międzyczasie przysłuchiwałem się odgłosom dochodzącym z pokoju. Sasori rzadko kiedy się śmiał, w każdym razie wcześniej, w mojej obecności. Jak już mu się zdarzało, to zazwyczaj ze mnie. Przeszedłem do salonu, zastając ich zapłakanych. A przynajmniej Kurotsuchi. Saso wciąż dzielnie walczył. Zerknęli na mnie. Zupełnie nie wiem czemu, ale ponownie parsknęli śmiechem gdy tylko ich spojrzenia zatrzymały się na mojej osobie. Mógłbym się założyć, że coś mu nagadała… Jak to starsze siostry mają w zwyczaju.

– Zrobię ci kawy – mruknąłem do dziewczyny i podreptałem do kuchni. Kątem oka widziałem, jak szepcze coś do Sasoriego, a na jego twarzy wykwita upiorny uśmieszek. Wzdrygnąłem się nieznacznie. Naprawdę nie chciałem wiedzieć, o co chodziło.

Pogwizdując pod nosem zacząłem przygotowywać gorące napoje. Dla siebie z dwoma łyżeczkami cukru, dla Kuro z połową kubka mleka, a dla Sasoriego czarną, niesłodzoną. Nadal nie rozumiem, jak mógł to pić. Oparłem się na blacie jedna ręką, a drugą ze znudzeniem zacząłem mieszać pierwszą z kaw. Nagle poczułem czyjeś dłonie na swoich biodrach. Z zaskoczenia wciągnąłem głośno powietrze, obracając się w kierunku owego kogoś, jak się sekundę potem okazało - Saso. – Wylałbym to durniu – fuknąłem wskazując łyżeczką na kawę. Przemilczał tą uwagę. Z powrotem, wróciłem do przerwanej czynności, a Sasori oparł się o blat obok, przyglądając mi się z zamyśleniem. – Co robiliście, jak mnie nie było? – mruknąłem obojętnie, podnosząc na niego wzrok.

– Uprawialiśmy dziki i namiętny seks – sarknął, wywracając wymownie oczami. Parsknąłem śmiechem. – Gadaliśmy, idioto. Co innego mielibyśmy robić? – spytał retorycznie.

– Dobra, dobra. Nie krzycz na mnie – odparłem niewinnie.

– Nie krzyczę!

– Stul się – cmoknąłem go w usta, chwyciłem kubki ze swoją i Kurotsuchi kawą i wyszedłem z kuchni do salonu; jemu nosić nie będę, no jeszcze mnie nie pojebało. Za sobą usłyszałem głośne westchniecie.

Przez ostatnie godziny głównie gadaliśmy. W międzyczasie pokazałem siostrze moją pracownię i prace. Oczywiście nie obyło się od wytknięcia mi przez Sasoriego, jak potraktowałem tamtego smoka. No i znowu zaczęliśmy się kłócić. Wyszło na to, że jestem psycholem, ignorantem i nie szanuję niczego, nawet swojej tak zwanej sztuki, a Sasori fetyszystą z dziwnymi upodobaniami w postaci drewnianych kukieł, jego niedoszłych obiektów fapań; widać, że rudy - w skrócie, żadna nowość.

– NO WEŹ MU COŚ POWIEDZ! – zwróciliśmy się do Kuro, każdy bezsilny wobec ułomnych poglądów tego drugiego. Brunetka przyglądała nam się chwilę, a potem wybuchła głośnym śmiechem. Pomiędzy spazmami wydukała coś, że jesteśmy słodcy i ogólnie rzecz biorąc stworzeni dla siebie, co od razu spotkało się z uporczywym sprzeciwem każdej ze stron. To z kolei wywołało kolejną falę rozbawienia. W akompaniamencie śmiechów i chichów mojej starszej siostry posłaliśmy sobie niechętne spojrzenia.

Pewne rzeczy nigdy się nie zmienią. 

          Kurotsuchi  obiecała, że w najbliższych dniach też wpadnie i w końcu wyszła. Dochodziła osiemnasta. Usiadłem na sofie obok Akasuny i westchnąłem ciężko.

– Jaka ona jest…

– Męcząca? – dokończył za mnie. Przytaknąłem mu, tłumiąc ziewnięcie i położyłem w poprzek sofy, układając głowę na jego kolanach. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy. Sasori bawił się moimi włosami, okręcając kosmyk wokół palca wskazującego, a potem odwijając go, i tak kilka razy. – Jest strasznie bezpośrednia – mruknął cicho, wyrywając mnie ze stanu „przed - drzemkowego”.  Uchyliłem jedną powiekę, posyłając mu pytające spojrzenie.

– To znaczy? – ponagliłem, gdy nie doczekałem się odpowiedzi.

– No… Po prostu. Zadaje trudne pytania – odparł wymijająco. Podniosłem się do siadu i obejrzałem na chłopaka.

– Na przykład?

– Nie ważne. Po prostu jest bezpośrednia i tyle. – Wzruszył ramionami. Widać było, że ewidentnie nie na rękę był mu ten temat. Więc po cholerę się odzywa, eh? Zacząłem sie zastanawiać, o co też mogła go zapytać, że nawet dla niego było to kłopotliwe… Jednak niemalże od razu zostałem wyrwany z zadumy. Poczułem delikatne muśniecie za uchem. Wzdrygnąłem się.

– Co ty…

– Ponoć masz tu łaskotki – wymruczał mi do ucha, przygryzając je lekko. Moim ciałem wstrząsnął przyjemny dreszcz.

– Wca-Wcale nie! – warknąłem, a on jak gdyby nigdy nic zaczął drażnić wspomniane wcześniej miejsce opuszkami palców. Znowu drgnąłem i chwyciłem jego nadgarstek, przecząc swoim własnym słowom. Posłał mi perfidny uśmieszek. – Przestań! – pisnąłem, kiedy wolną dłonią odgarnął do tyłu moje włosy i zaczął błądzić wargami po tym jednym, wrażliwym miejscu. Z moich ust mimowolnie wymknęło się ciche westchnięcie, na co zachichotał tryumfalnie. Zjechał niżej, na moja szyję. – Grabisz sobie – wysyczałem, zerkając na niego z ukosa.

– Kto? Ja? – odmruknął niewinnie.

– Ano, ty.

 ***   

   

            Zaparkowałem pod domem i zerknąłem na Kurotsuchi. Wpatrywała się niechętnie w środkowy z domków. Kiedy opowiedziałem jej co się wydarzyło dwa lata temu, odniosłem wrażenie, że gdybyśmy nie byli w ruchu, to wysiadłaby z auta, wróciła do domu i wyjebała na zbity pysk swojego i Deia ojczyma. W sumie co się dziwić, facet jest jakiś pierdolnięty. Nigdy za nim nie przepadałem, z wzajemnością zresztą. Po tamtym numerze to już w ogóle. Nie rozumiem, gdzie ich matka znalazła takiego padalca.

– Zawsze możesz zatrzymać się u mnie – zaproponowałem ochoczo, widząc jej zdegustowaną na samą myśl o towarzystwie mężczyzny minę. Zerknęła na mnie wzrokiem pod tytułem „pojebało?” i posłała wymowny uśmiech.

– I następnego dnia z niewyjaśnionych przyczyn znaleźć się nago w twoim łóżku? – sarknęła – Nie, dziękuję.

– No wiesz… – obruszyłem się, chwytając teatralnie za serce – ranisz mnie, kochanie. Że niby ja tylko o jednym? – Kurotsuchi parsknęła śmiechem, co znaczyło mniej więcej „tak”.

Jakoś nie śpieszyło jej się do domu, a i mnie nie przeszkadzała jej obecność. Dawno się przecież nie widzieliśmy. Żeby odciągnąć ją od ponurych wizji, zapytałem jak studia i tak dalej. Skończyła prawo z jednym z najwyższych wyników. Pogratulowałem jej.

Mnie jakoś nigdy na studia nie ciągnęło, nawet liceum nie skończyłem. Rzuciłem szkołę w drugiej klasie, w wieku osiemnastu lat. Miałem własne poglądy i priorytety, których mocno się trzymałem. Na brak kasy też narzekać nie mogłem. Ojciec był właścicielem znaczącej na rynku firmy. Nasze kontakty opierały się na relacji ‘ty się nie wtrącasz - ja daję ci kasę’. Tak więc nie wtrącałem się w jego życie i udawałem, że nie istnieję, a on w zamian co miesiąc przelewał mi na konto kilkaset tysięcy jenów na moje zachcianki i opłacał czynsz za mieszkanie.

Matki nie znałem. Urodziła mnie w wieku dziewiętnastu lat i zmusiła ojca do opieki nade mną pod groźbą rozpuszczenia nieprzyjemnych plotek. Tyle mi w każdym razie powiedział. Uznajmy, że po części go rozumiałem. Był wtedy obiecującym inwestorem wkraczającym dopiero na rynek, a już posiadał na koncie kilka znaczących sukcesów i miał narzeczoną (i tak go rzuciła, gdy wydało się, że ma romans z sekretarką). Takie plotki o dzieciaku zrujnowałyby mu opinię i tak dalej…

Nie muszę chyba dodawać, że odegrało to znaczną rolę w kształtowaniu mojego charakteru i podejścia do życia.

Ponownie spojrzałem na Kurotsuchi. Przyłapałem się na tym, że nawet nie słuchałem co do mnie mówiła. Konan dawno już by mi wygłosiła na ten temat kazanie… A nie, przepraszam. Jej nie da się nie słuchać, jeśli nie chce się umrzeć śmiercią tragiczną i przedwczesną. Przyjrzałem się jej dokładnie. Podcięła włosy, to pierwsze co zauważyłem. Znaczy zawsze były krótkie, ale teraz skróciła je jeszcze bardziej. Kiedyś nosiła się jak chłopczyca. Zawsze w spodniach, trampkach i męskich koszulkach. Teraz stałą się bardziej… Kobieca. Gdyby nie była starą kumpelą i przy okazji siostrą Deidary, to prawdopodobnie nie miałbym żadnych oporów, żeby ją zaliczyć. Prawdopodobnie na pewno.

– Hidan – burknęła karcąco, wyrywając mnie z zamyślenia. Chyba zorientowała się w końcu, że zamiast słuchać, gapię się na jej cycki. Podniosłem wzrok na twarz dziewczyny, napotykając na wymowne spojrzenie. Uśmiechnąłem się przepraszająco, na co westchnęła ciężko. – Dorośnij. – Pokręciła głową i otworzyła drzwi.

– Jestem dorosły! – zaoponowałem.

– Jassne – sarknęła. – Do zobaczenia – Uśmiechnęła się ślicznie i zamknęła drzwi, kierując się do domu. Przy drzwiach obróciła się jeszcze i pomachała mi, a potem weszła do środka. Przez chwilę wpatrywałem się w zamknięte drzwi, za którymi przed momentem zniknęła. Machinalnie sięgnąłem do stacyjki i uruchomiłem silnik, a ten zamruczał przyjemnie.

– Do zobaczenia… – Uśmiechnąłem się pod nosem. 

***

Przyznam szczerze, że ten rozdział  pisało mi się przyjemnie, jak rzadko kiedy! 

I jestem też z niego zadowolona... 

Co z logicznego punktu widzenia jest dziwne >.> 

Nevermind. 

Jako, że next dopiero po świętach, to tradycyjnie chciałabym złożyć jakieś gówniane życzenia (na co to komu wgl??)...

A że robić tego nie umiem, to życzę wam po prostu kasy, weny, zdrówka (a przynajmniej na tyle, żeby pisać. O szkole/pracy nic nie wspominałam, ne?) i czegoś tam jeszcze, co byście chcieli... 

No.

Chujowe, bo niewycieniowane (nie chciało mi się) 

W ołówku wyglądało lepiej xD

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU: 

29.12.2013