BAKA: ROZDZIAŁ 22

Ja jebie, wreszcie.
Nie ogarniam. Do połowy mi się podoba, a potem jest chujowo >.>
No życie. 

Tłumaczyć będę się potem, coby nie przeciągać, ne? *śmieje się nerwowo*

Taaa, no to tego.

~Endżoj.

***

Robin Thicke - Blurred Lines

 

KUROTSUCHI

            Dawno nie przebywałam w tak sztywnym towarzystwie. Siedziałam obok matki, naprzeciwko ojczyma. Facet beznamiętnym tonem wypytywał o uczelnię, studia, naukę i takie tam. Widać było, że ma to w dupie i pyta tylko dla zasady. A potem padło to pytanie.

– Gdzie wczoraj byłaś? – odezwała się matka. Wbiłam wzrok w miseczkę ryżu.

– U Deidary – odburknęłam. Nie musiałam patrzeć, żeby domyślić się jak wyglądały teraz ich miny.

– U tego… Pedała? – Usłyszałam prychnięcie Akiego, mojego ojczyma. Podniosłam na niego chłodne spojrzenie. Co miało niby znaczyć to pytanie? Od środka zalała mnie fala wściekłości. Naszła mnie ochota wzięcia pałeczek i wbicia ich w jego świdrujące oczka.

– Nie nazywaj go tak – wycedziłam. Aki uniósł brwi i uśmiechnął się pobłażliwie. Jak ja nie znosiłam tego faceta! Ledwo go znam, a już mam ochotę wywalić stąd na zbity ryj. Po raz kolejny zadałam sobie nieme pytanie: gdzie matka dorwała takiego dupka? I dlaczego nic nie mówi? Przecież Dei to jej syn! Nie rozumiem, jak mogła go tak po prostu olać… Odetchnęłam głęboko, starając się nie wybuchnąć. – Nie jestem głodna. – Odłożyłam pałeczki na stół i podniosłam się. Nie czekając na ich reakcję posprzątałam szybko swoją porcję i wyszłam z jadalni. W przedpokoju wsunęłam pośpiesznie zimowe buty i płaszcz, i wyszłam czym prędzej, zatrzaskując za sobą drzwi.

Po jakimś czasie zorientowałam się, że nie wzięłam portfela, drobniaków, nic. Wszystko przez pośpiech i tego gnoja, Akiego… Może jednak powinnam poszukać sobie mieszkania. Albo zatrzymać u Hidana, jak proponował wczoraj. Zmarszczyłam brwi. U Hidana? Oh, broń boże. Wszędzie tylko nie tam. Co prawda, nigdy u niego nie byłam, no ale bądźmy szczerzy: jak może wyglądać mieszkanie Siwego?

Przez moje myśli przemknęły obrazy sali sado-maso ze ścianami obwieszonymi różnymi łańcuchami, pejczami, pasami i takimi tam. Oczywiście nie mogło zabraknąć olbrzymiej fototapety z jakąś cycatą modelką. No i pewnie biblioteczkę też ma sporawą, a w niej wszelkie możliwe porno od A do Z, z każdej istniejącej tematyki… I pewnie sprowadza tam co noc kolejne dziewczyny. Musiałabym tam mieszkać, a on…

Ugh, nie.  Odpada.

Potrzasnęłam głową, odganiając nadmiar uporczywych myśli. Hidan bez wątpienia był specyficznym kumplem i nie zawsze ta specyficzność była jego zaletą.

Minęła mnie grupka dzieciaków, ubranych w barwne stroje, prawdopodobnie jakiś cosplay. Że też nawet w zimę bawią się w takie rzeczy… Ja też się kiedyś bawiłam, przed wyjazdem na studia. Całą paczką wychodziliśmy rano w z domów i wracaliśmy późnym wieczorem, bez względu na porę roku i pogodę…

– Oi, siostro! – krzyknął ktoś i chwilę potem jakiś samochód zatrzymał się z piskiem opon obok mnie. Podskoczyłam przestraszona, podejrzliwie wpatrując się w przyciemniana boczną szybę, póki ta się nie uchyliła, a za nią nie dostrzegłam wyszczerzonego Hidana.

– Idiota – warknęłam, karcąc go wzrokiem, chociaż z trudem powstrzymywałam uśmiech cisnący mi się na usta. Ten zachichotał tylko i skinął, żebym wsiadała.

– Poranny spacerek? – zagadnął, gdy zapinałam pasy. Skrzywiłam się wymownie. Tyle chyba wystarczyło, bo przytaknął ze zrozumieniem i ruszył. Przejeżdżaliśmy przez kolejne ulice. Wszystkie były zaśnieżone. Chłopak coś gadał, ale nie bardzo go słuchałam. Myślałam o  dzisiejszym poranku, któremu daleko było do anzwania „przyjemnym”. Nim się obejrzałam, byliśmy na Shibuyi. W końcu zatrzymał auto przed jakąś knajpą. – Chodź. – I wysiadł, nie czekając nawet na moją odpowiedź.

Niepewnie ruszyłam za nim. Sama nie wiedziałam, czego się spodziewać. Przecież… Przecież to Hidan, a on zawsze coś kombinuje. Przed wejściem otworzył mi drzwi, posyłając nonszalancki uśmieszek. Uniosłam podejrzliwie brew.

– Yyy, dzięki.

– Proszę.

W środku było sporo ludzi, chociaż nie dochodziła nawet dziesiąta rano. W moje nozdrza uderzył przyjemny zapach, a w brzuchu zaburczało cicho. No, nie zjadłam przecież śniadania!

– Po co tu przyszliśmy? – mruknęłam do Hidana, jednak nie odpowiedział. Obejrzałam się na niego, a on … Zniknął. Zamrugałam zdezorientowana, jednak nadal nie było go tam, gdzie powinien stać. Rozejrzałam się wokół siebie i dostrzegłam chłopaka przy jakimś stoliku. Ruszyłam szybko w jego kierunku. Kiedy podeszłam bliżej, on w najlepsze przeglądał sobie kartę menu, przy okazji zahaczając okiem o smukłe nogi kelnerek, wędrujących z gracją pomiędzy stolikami. – Ej! – syknęłam, tym samym odwracając jego uwagę od jakiejś blondyny. Leniwie obrócił się do mnie i zlustrował oceniająco. Przez ułamek sekundy poczułam się jak pies na wystawie. – Po co mnie tu przywlokłeś?

– Co? Ah! Nie jadłem jeszcze śniadania – odparł beztrosko i skinął na krzesełko obok. – Siadaj.

– Nie mam przy sobie kasy – uświadomiłam go. Dureń.

– No i? Ja stawiam. Siadaj. – Machnął ponaglająco dłonią. Westchnęłam ciężko, ale usiadłam. W sumie prawie nic nie zjadłam, a do domu jakoś mi się nie śpieszy.

Sięgnęłam po drugą kartę i otworzyłam na pierwszej stronie. Prześlizgnęłam się wzrokiem po daniach. Kiedy mój wzrok zatrzymał się na jakiejś cenie, wynoszącej około pięciu tysięcy jenów (co swoją drogą było jedną z niższych), zrobiło mi się jakoś tak słabo.

– Przecież tu jest cholernie drogo! – jęknęłam, podnosząc przerażony wzrok na Siwego. On tylko wzruszył ramionami i popędził mnie gestem ręki. – Hidan!

Hidan jedynie westchnął ciężko i przywoławszy kelnerkę, podał jej szybko zamówienie. Swoje i moje. Chyba domyślił się, że sama nie wybiorę tutaj niczego.

– Nie panikuj, Kurotsuchi. Mogę być idiotą, bez taktu i w ogóle, ale kasa to coś, czego z pewnością mi nie brakuje – uśmiechnął się dumnie.

No tak. Ishimura i jego teoria ‘kasa-może-wszystko’.

Nie miałam zwyczaju chodzić do takich knajp, więc czułam się tu trochę nieswojo. On natomiast zdawał się być do tego przyzwyczajony. Aktualnie zagadywał mnie jakimiś durnymi historyjkami, rozluźniając nieco atmosferę.

– Jak rodzinka? – zmienił nagle temat. Mina mi zrzedła na wspomnienie słów Akiego.

– Daj spokój, mam ich dość – burknęłam pod nosem.

– Cóż… Mówiłem, że możesz…

– Nie – przerwałam mu. Posłał mi urażone spojrzenie, na co parsknęłam śmiechem. Wyglądał teraz jak dzieciak.

– No weeeź! Przecież… Przecież nic ci nie zrobię! – zaoponował, kiedy kelnerka odebrała zapłatę, a ja podniosłam się i ruszyłam do wyjścia. Po chwili mnei dogonił. Sięgnęłam po płaszcz, który po chwili zabrał i pomógł mi włożyć.

– Robiąc z siebie dobrze ułożonego faceta mnie nie przekonasz – ostrzegłam – I tak, nadal jesteś dzieciakiem – dodałam, zanim się odezwał.

– Nie prawda – odburknął.

             Wbrew wszelkim protestom i najinteligentniejszym argumentom, jakie zdołałam wymyślić, stanęliśmy w końcu pod drzwiami jego mieszkania. Przyglądałam mu się podejrzliwie, co jakiś czas zerkając na ciemnobrązowe, drewniane drzwi. Przekręcił klucz w zamku, wpuszczając mnie do środka. Rozejrzałam się uważnie wokół. Na mojej twarzy malowało się chyba zdumienie pomieszane z wyrazem konsternacji, bo Hidan uśmiechnął się kpiąco. Absolutnie nic z moich podejrzeń się nie sprawdzało. Ot, mieszkalnie jak mieszkanie. Tylko urządzone luksusowo; widać było, że nie żałował kasy.

− I co? – mruknął, wytracając mnie z zamyślenia. Odchrząknęłam cicho, odwracając wzrok w kierunku chłopaka.

− No – zaczęłam − cóż… Wygląda inaczej, niż się spodziewałam – przyznałam, ostrożnie dobierając słowa. Zmarszczył brwi, posyłając mi nieme pytanie, na które oczywiście nie miałam zamiaru odpowiadać. Jeszcze sobie dopowie coś niepotrzebnego i to ja wyjdę na tą zboczoną.

Odwiesiłam płaszcz i weszłam w głąb mieszkania. Było naprawdę duże i stylowo urządzone. Salon utrzymany był, podobnie jak przedpokój, w stylu modern.

Trzy ściany pomalowane zostały na kolor ecru, a czwarta na brązowo. Na tej ścianę znajdowała się także drewniana meblościanka, w której skład wchodziła biblioteczka. Na półkach poupychane były wszelakiego rodzaju DVD. Po środku, gdzie znajdowała się wolna przestrzeń, ustawiony był wielki telewizor plazmowy, stojący na niskiej półce zapełnionej grami i konsolą.

Na środku pokoju stał niski, kwadratowy stolik do kawy. Po dwóch bokach – naprzeciwko telewizora i na prostopadłej do meblościanki ścianę – stały przestronne kanapy z białej skóry, a pod oknami dwa czarne fotele.

Z sufitu w kolorze brudnego beżu, tuż nad stołem zwisał jakiś cudaczny żyrandol przywodzący na myśl olbrzymie bąble powietrza zawieszone na cienkich żyłkach.

Gdzieniegdzie wisiały też obrazy, ewentualnie stały kwiaty (w stanie dość opłakanym), a duże okna przesłaniały śnieżnobiałe firanki.

− Łał – bąknęłam. Kątem oka zauważyłam, jak na usta Hidana wypełza dumny uśmiech. Pchnął mnie lekko w kierunku jednych z brązowych drzwi z mleczną szybą i już po chwili znaleźliśmy się w sypialni. Tutaj z kolei przeważała czerń i biel.

Podobnie jak w salonie, trzy ściany były w kolorze białym, a czwarta czarna. Przy niej stało również wielkie łóżko. Biała, połyskująca rama mebla kontrastowała z czarną pościelą. Nad łóżkiem wisiał jakiś cudaczny obraz przedstawiający symbol tego jego śmiesznego bożka. Jashina, czy jak mu tam było.

Po lewej stronie, na prostopadłej ścianie ustawiona została wielka szafa. Także biała. Nie licząc małych szafek nocnych po obu stronach łóżka, z mebli to było już wszystko. Na ścianach wisiały jeszcze plakaty zespołów i różnych anime, których nie kojarzyłam. I w sumie nie bardzo chciałam, sądząc po ilości golizny przedstawionej na grafice.

Potem zaciągnął mnie do kuchni. Była prosta, ale stylowa. Ściany od połowy w górę pozostawały białe, a od połowy w dół wyłożone były płytami przywodzącymi na myśl marmur. Przy nich stały brązowe szafki, duża lodówka, kuchenka i inne najbardziej podstawowe rzeczy wchodzące w skład wyposażenia kuchennego. No, nie licząc oczywiście pierdyliarda robotów kuchennych, których przynajmniej jednej czwartej nie widziałam nigdy na oczy. Wbudowane w sufit lampki oświetlały całe pomieszczenie jaskrawym, białym światłem.

Tuż obok umiejscowiona była prowizoryczna jadalnia; to jest stół ustawiony jednym z dłuższych boków pod oknem, a z pozostałych trzech stron obstawiony krzesłami - sumie było ich pięć - i kolejna plazma na ścianie obok.

W ciągu tego oprowadzania cały czas starał się mnie przekonać, ze mieszkanie tutaj to naprawdę genialny pomysł. Niby nie było tu nic z tego, o co go podejrzewałam wcześniej, ale mimo wszystko się nie zgadzałam. Twardo odmawiałam z każdym razem i nijak nie mógł mnie namówić…

Póki nie pokazał mi łazienki.

Poważnie! Chciałam być twarda i nieugięta! I byłam! Ale ta wielka, ogromna wanna ze mną wygrała. Gdy tylko ją zobaczyłam, stwierdziłam, że mogłabym w niej leżeć i już nie wychodzić. Była olbrzymia, wbudowana w podłogę. Niemal słyszałam jak woła mnie w myślach i kusi, żeby zanurzyć się w gorącej, pachnącej wodzie…

− Mmm… No dobra – jęknęłam, poddawszy się.

− Tak! – Ucieszył się i w tryumfalnym geście machnął pięścią w powietrzu.

− No i czego się szczerzysz, przegrałeś z wanną – wytknęłam mu, chcąc zatuszować własną, haniebną klęskę.

DEIDARA

            Dochodziła czternasta, akurat kończyliśmy z Sasorim obiad. Jego babcia stwierdziła, że straszna ze mnie chudzinka i musze więcej jeść, a kiedy wyszło na jaw, że na dodatek mieszkam sam, to załamała się kompletnie. W jej wyobrażeniu mieszkałem pewnie w jakiejś przeciekającej szopie z jednym posiłkiem dziennie w postaci pajdy czerstwego chleba… Lub coś w tym stylu.

Teraz miałem tu przychodzić na obiad codziennie, pod groźbą jej wizyty w mojej „przeciekającej szopie”. Nie wiedziałem jak chciała tam poleźć, skoro nie wiedziała gdzie mieszkam, ale nie wnikajmy w to. Pewnie miała jakiś babciny radar, czy coś. Może w rzeczywistości była tajną agentką i właśnie zjadłem z tym ryżem jakiś mikro czip, czy ki cholera. Wszystko jest możliwe! Trzech rzeczy byłem pewien:

Pierwsza: ta kobieta to psychopatka.

Druga: lepiej się z nią nie kłócić.

I trzecia: Sasori miał ze mnie niezły ubaw… Ale nim zajmę się potem.

Odniosłem naczynia do kuchni i włożyłem do zmywarki, a  potem wróciłem do jadalni. Chłopak ubierał się w korytarzu, jednocześnie tłumacząc babci że my już idziemy. Kobieta protestowała, za wszelką cenę chcąc nas zatrzymać na herbatkę i ciasteczka, ale wtedy przybyłem z odsieczą. Poważnie, babcia Chiyo byłą spoko, nie licząc jej upierdliwego, barciowego charakterku i wpychania we mnie kilogramów żarcia. Ona chce mnie utuczyć, czy co? Przecież już jestem zajebisty! Pożegnaliśmy się szybko i czmychnęliśmy, nim zdążyła wyszczypać mnie za policzki, a Akasunę wycałować i naznaczyć swoją ‘dziwnie-niezmywalną-czerwoną-szminką’. I teraz mówię serio. Kurestwo nie chce schodzić. Ostatnim razem zmywałem to gówno z twarzy dobre dziesięć minut.

− O cholera… − jęknąłem. – Ona jest straszna!

− Serio? – sarknął. – Nie zauważyłem.

− Oh odwal się, kurduplu – warknąłem na niego, posyłając mu złośliwy uśmieszek. Odpowiedział tym samym. – Hmmm, to gdzie idziemy? – Zmieniłem temat, rozglądając się po okolicy. Liczyłem na jakiś plakat, czy coś. Nowe filmy, albo co. Nic  interesującego jednak nie dostrzegłem, a powinniśmy się stad jak najprędzej oddalić. Znając życie, jego babcia już sterczy w oknie i nas obserwuje. Jak zaraz stąd nie pójdziemy, to z powrotem wylądujemy w salonie, popijając herbatkę i przegryzając ciasteczka.

I wtedy kątem oka dostrzegłem moją siostrę wychodzącą z mieszkania Siwego. W pierwszej chwili pomyślałem, że musiało mi się przewidzieć. No bo jak to: Kuro w mieszkaniu Hidana. Obróciłem się w  tamtym kierunku i osłupiałem. Albo miałem jakieś halucynacje od nadmiaru żarcia, albo ona rzeczywiście stamtąd wyszła.

− Kurotsuchi? – krzyknąłem, wpatrując się w dziewczynę. Obejrzała się w naszym kierunku i wytrzeszczyła oczy. Hidan też się obrócił i machnął nam, szczerząc się szeroko. Jak to on. Nie minęła minuta, gdy podeszli do nas. Przenosiłem podejrzliwe spojrzenie to na Hidana - dziwnie szczęśliwego, to na Kurotsuchi - nieco zmieszaną moja obecnością tutaj. Odciągnąłem siostrę trochę dalej. – Byłąś u Hidana? – spytałem podejrzliwie.

− Taaa…

− Po co? – Zmarszczyłem brwi. No dobra, może byłem wścibski i w ogóle… Ale to moja siostra! W domu tego zboczeńca! No heloł! Zacisnęła usta i zerknęła na przejeżdżające obok auta. – Po co? – powtórzyłem z naciskiem.

− Pomieszkam u niego na trochę, zanim nie znajdę sobie jakiegoś mieszkania. Nie chcę mieszkać w domu, nienawidzę tego faceta. – burknęła cicho.

Przyglądałem jej sie zdumiony. Kuro? U Hidana? Tak, o? Po prostu?

− Kręcisz z nim? – parsknąłem w końcu śmiechem, zwracając na siebie uwagę przechodniów i rozmawiających za nami chłopaków. Kątem oka widziałem, jak Hidan zaciekawiony zerka w naszym kierunku.

− N-Nie! – pisnęła, czerwieniąc się.

− Mhm, jasssne – sarknąłem, uśmiechając się kpiąco.

− Przestań! To tylko przyjaciel! – O czym doskonale zdawałem sobie sprawę, ale lubiłem ją wkurzać. Brakowało mi tego. Posłałem dziewczynie wymowne spojrzenie, na co zgromiła mnie wzrokiem i wydęła lekko zaróżowione policzki. Siłą stłumiłem śmiech. Ukradkiem obserwowałem Siwego. Przy stwierdzeniu „tylko przyjaciel” zrzedła mu mina. Sprawiał wrażenie oburzonego, bo jak to tylko? Że niby nie jest dość dobry? – Poza tym, jest o pięć lat młodszy – bąknęła. A-Aha. Po niej, tak szczerze, spodziewałem się lepszych argumentów. W końcu jest prawnikiem i tak dalej… Powinna umieć się bronić, no nie? – No i jest dziecinny i zboczony… − dodała. Hidan wyglądał na załamanego. Chyba nie przywykł do krytyki. No kurwa, prawda boli! – Bez obrazy oczywiście – zwróciła się do niego, na co uśmiechnął się drętwo.

− No ale to w niczym nie przeszkadza, siostrzyczko – mruknąłem podstępnie, kontynuując tą małą gierkę. Nie, żebym ich swatał, czy coś! Broń boże! Po prostu jak jest okazja, żeby ją wkurzyć, to czemu miałbym nie skorzystać, hm? Posłała mi chłodne spojrzenie.

− Poważnie? – sarknęła. − Przecież on ma się za niewiadomo jakiego zajebistego, jest niedojrzały. – zakończyła pewnym tonem, posyłając mi wyzywające spojrzenie. No… No dobra. Musiałem przyznać jej rację. Poza tym, bądźmy szczerzy. Kuro to moja siostra. A moja siostra absolutnie i bezwarunkowo nigdy, przenigdy nie będzie z Hidanem. Po moim trupie, jak już! – Ja spadam do domu, spakować się. – oznajmiła i cmoknęła mnie w policzek. – Pa chłopcy. – Machnęła na pożegnanie Sasoriemu i Siwemu, i poszła.

− Eeee, podwieźć cię? – zawołał za nią Hidan, ale zbyła go machnięciem ręki, dając do zrozumienia, że nie musi. – Jasne, spoko – bąknął smętnie. Odprowadziłem ją wzrokiem, póki nie zniknęła za zakrętem, a potem spojrzałem na Hidana.  Wyglądał na przybitego. Sasori przyglądał mu się uważnie, a potem zerknął na mnie, unosząc lekko brwi.

− Co mu? – mruknął do mnie, gdy Hidan - wciąż zdołowany - zaczął bawić się telefonem. Zamyśliłem się na chwilę.

− Wiesz… To się chyba nazywa ‘friendzone’ – odszepnąłem, nie spuszczając oczu z Ishimury. Potem odchrząknąłem znacząco i podszedłem do siwowłosego. – No, stary! Mam nadzieję, że nie kręcisz z moją siostrą? – Uśmiechnąłem się szeroko, obejmując go ramieniem. Ten uśmiech nie obejmował jednak oczu. Nie wiem, czy było to widoczne - mam nadzieję, że tak - ale posłałem mu niemy zakaz zbliżania się do niej bardziej, niż wymagałaby sytuacja. Nie powiem, że mi na rękę wizja Kurotsuchi mieszkającej u niego. Bynajmniej. Nie zrozumcie mnie źle. Przyjaźniliśmy się od dawna i w ogóle, ale doskonale zjadę sobie sprawę z tego, jaki on jest. Bo to raz przechwalał mi się, że swoich podbojów już zliczyć nie może? (Hidan męska dziwka tak bardzo xD) To chyba oczywiste, że martwię się o Kuro…

− Pfff, no błagam – prychnął, na powrót wracając do swojego ‘patrzcie-jaki-jestem-zajebisty’ stylu bycia… Tak bardzo irytujący. Co te wszystkie laski w nim widzą? To przecież kretyn! – Ja? Z nią? Pojebało? – wyśmiał mnie.

Zmrużyłem podejrzliwie oczy, przyglądając mu się z ukosa.

− Przed chwilą wyglądałeś na załamanego tym, co powiedziała – odezwał się Sasori, idąc tuż obok mnie. Oboje spojrzeliśmy na Hidana wyczekująco.

− No... Cóż. Nie co dzień słyszę coś takiego… − Wzruszył ramionami. – Jeszcze zmieni zdanie, zobaczycie – prychnął kpiąco, unosząc dumnie głowę. Z kieszeni spodni wygrzebał kluczyki od auta.

− Hidan – warknąłem, przystając na środku chodnika. Obejrzał się na mnie z tym swoim zwyczajowym, chamskim uśmieszkiem wykrzywiającym usta.

− O co chodzi, Dei? – odparł beztrosko.

− Masz się do niej nie zbliżać, jasne? To moja siostra – wycedziłem.

− Daj spokój. Przecież mnie znasz…

− Owszem, od sześciu lat. I doskonale wiem, jakie masz podejście do dziewczyn. Więc ostrzegam, że jeśli coś jej zrobisz…

− Nic jej nie zrobię, Deidara – przerwał mi. Umilkłem, wypatrując na jego twarzy przebłysków kpiny, lub czegoś w tym stylu. Nic jednak nie dostrzegłem, więc odpuściłem. Może trochę zbyt gwałtownie zareagowałem. Przecież nie deklarował nic, że ją poderwie, zaliczy, albo coś… Jak to miał w zwyczaju. Patrzyłem, jak wsiada do auta zaparkowanego pod domem. Przekręcił kluczyk w zamku i otworzył drzwi. Wsunął się jedną nogą do środka, a potem resztą ciała. – Chyba, że sama będzie chciała – dodał. Zamknął drzwi i po chwili już go nie było.

Zacisnąłem usta, wpatrując się chłodno w miejsce, Gudei jeszcze przed chwilą widać było tył jego samochodu.

− Dei?

− Przegina – warknąłem.

            W życiu nie sądziłem, że zrobię to, co robiłem w tym momencie. A co ty razem strzeliło mi do łba, zapytacie.

Ano.

Od ponad godziny sterczałem jak dureń pod moim domem, tym starym, mając nadzieję że Kuro wyjdzie stąd prędzej czy później. Musiałem wyperswadować jej to całe mieszkanie u Hidana. Jak już wspominałem wcześniej, przyjaźniliśmy się, ale nie byłem w stanie wyobrazić sobie siedzenia na dupie z myślą, że ona tam mieszka. Wszędzie, tylko nie u niego!

W końcu usłyszałem odgłos otwieranych drzwi i podniesione głosy. Słyszałem jak matka kłóci się z nią. Dlaczego chce mieszkać u tego idioty, bla, bla, bla…

− Wolę u niego, niż w towarzystwie tego twojego faceta! – odwarknęła. Trząsnęła drzwiami, a potem mamrocząc coś pod sonem zeszła ze schodów. Uniosłem głowę i zerknąłem w bok, czekając aż mnie zauważy. Była zbyt wkurzona, wiec sam się odezwałem, bo byłaby we mnie wlazła.

− Kurotsuchi

Podniosła głowę, wytrzeszczając na mnie oczy.

− Co ty tu robisz? – mruknęła zdezorientowana.

− W odwiedziny przyszedłem – sarknąłem, odbierając od niej torbę. – Nie możesz u niego spać, Kuro – zacząłem.

− Co? Daj spokój, to tylko na trochę. Póki sobie czegoś nie znajdę – odparła.

− Ale to Hidan! – jęknąłem błagalnie – Wiesz jaki on jest!

Zerknęła na mnie z rozbawieniem.

− Martwisz się o mnie? To słodkie…

− Proszę cię…

− Ja wiem, ze to nie jest może najlepszy pomysł i w ogóle, ale…

− To beznadziejny pomysł, Kuro – uświadomiłem ją.

− …Ale póki co nie narzekam. Wszędzie lepiej, niż tam – prychnęła, wskazując z grymasem na dom za nami. Zerknąłem w kierunku budynku, a potem z powrotem na nią.

− Możesz spać u mnie.

− I wykopać cię na kanapę? Zapomnij. Masz szkołę, nie będę zawracać ci głowy.

− Ale…

− Deidara, daj spokój – westchnęła ciężko, zatrzymując jakąś taksówkę. Uśmiechnęła się delikatnie, odbierając ode mnie torbę z rzeczami. – Serio, to miłe, że tak się martwisz, ale niepotrzebnie. Dam sobie radę… To tylko facet.

− Co miało znaczyć to „tylko”? – Zmrużyłem podejrzliwie oczy. Brunetka zaśmiała się pod nosem, posyłając mi kpiące spojrzenie.

− Jak to co? Kobiety mają nad wami władzę, jesteście słabi. To przecież oczywiste. – Wzruszyła ramionami i wsiadła w końcu do taksówki. Facet z przodu zaczynał się pieklić o sterczenie przy otwartych drzwiach. Niech się pierdoli, za coś mu w końcu płacą. Skrzywiłem się nieznacznie.

Będę musiał go pilnować.

Koniecznie.

***

Lubię friendzony. 

Są śmiechowe :D 
(jbc, kliknąć na obrazek - powinien pokazać się większy)

 Dopsz, to teraz rachunek sumienia.

Baaaaardz przepraszam za to opóźnienie, ale nadrabiałam Magi. No i wiecie...

Ja'far, Judal, Hakuryuu, Sin... Uznajmy, że moja wena była wtedy niedysponowana jeśli chodzi o BAKĘ.

Dalej. 

Czytam Percyego Jacksona. 

A co za tym idzie, mamy tam Nica.

A co za tym idzie, moje ostatnie dni streszczają się w bardzo wymownym "akjshklasakgblkb *Q*"

NO ALE BOŻE, ON JEST TAKI SŁODKI ♥
A zaraz potem jest jeszcze załamka.

Ten idiota Percy... Woli od Nica tą dzidę, Annabeth  T.T

Moje serce krwawi, wiecie? 

Przynajmniej raz dziennie popadam przez nich w gejowską depresję (nie pytać)

Potem padł mi wiatraczek w kompie i poszedł do wymiany, no a jakby tego było mało jeszcze router sie spierdolił = net poszedł się jebać, więc byłam odcięta od wszystkiego. 
Tak smutno :c

Więcej grzechów nie pamiętam, za żadne nie żałuję, bo były zajebiste i nie obiecuję poprawy bo PercIco, JudJaf, SinJud, SinJaf i JudHaku ♥

Wiecie, mam do nadrobienia około 14 notek...

Jak już umrę, to niech ktoś przyjdzie na mój pogrzeb w stroju kosiarza i potrolluje ludzi, ok?

~Ciao

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

12.01.2014 (jak dobrze pójdzie xD)