BAKA: ROZDZIAŁ 20

Yo!

Nie macie pojęcia, jak się cieszyłam, że udało mi się was wkurwić. 

Naprawdę!

Uwielbiam to robić. 

W każdym razie... Musicie wybaczyć mi te palpitacje serca, zawały, kurwicę i cały tydzień czekania na rozdział...

Wiecie przecież, że was uwielbiam ♥

***

         Zdezorientowany wpatrywałem się w jego twarz. Przyglądał mi się spod przymrużonych powiek, nachylając się nade mną, a potem bez ostrzeżenia wpił w usta. Znieruchomiałem. Niemalże słyszałem, jak łomoczące w mojej piersi serce momentalnie przyśpiesza jeszcze bardziej. Zamrugałem, a potem pchany jakąś nieokreśloną siłą odwzajemniłem pocałunek. Jego wargi napierały na moje coraz pewniej. Trwaliśmy tak chwilę, do póki nie rozległ się cichy chrzęst, a w nastopnej sekundzie spadła na nas sporawa masa śniegu. Najwyraźniej oderwała się od dachu. I to by było na tyle z pocałunku. Deidara błyskawicznie oderwał się ode mnie, strzepując z siebie biały puch.

A teraz przejdźmy do właściwej części ♥ 

P!nk - Fuckin Perfect (cover) 

         Z początku nie bardzo docierało do mnie, co właściwie się działo. Zdezorientowany przyglądałem się chłopakowi na przeciwko, przetwarzając w myślach zaistniałą sytuację wciąż i wciąż od nowa, bo jakoś nic do mnie nie docierało. Ale może od początku. Kłóciliśmy się, jak zwykle zresztą. W pewnej chwili docisnąłem go do ściany, wymuszając na nim wyjaśnienie jego fochów, a on… Zrobił coś o co nie śmiałbym go podejrzewać. Bo… Bo jak to? Zamrugałem kilka razy, jakby to miało w czymś pomóc. Bo kto wie? Może naprawdę leżę w łóżku, zdjęty chorobą, zalewając się potem i ledwo co odróżniając babciną twarz od oblicza starego sępa? Majaki jednak za cholerę nie chciały zniknąć, rozwiać się, czy choćby zmienić w coś mniej bezsensownego. 

Czułem, jak swoimi ustami napiera na moje, a dłoń wplata nieśmiało we włosy. Oczy miał zaciśnięte, jakby się spodziewał, że zaraz my przyłożę. A ja? Stałem jak kołek, nie wiedząc co ze sobą zrobić. No bo, kurwa, Tak z zaskoczenia? To niesprawiedliwe!

W końcu, nie wiem nawet po jakim czasie - dla mnie trwało to wieczność (nie mówię, że mi przeszkadzało) - odsunął się odrobinę i otworzył oczy. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć, ukryta pod klasycznym pokerfacem, chociaż wzrok miał niepewny i odrobinę zmieszany. Chyba sam się tego nie spodziewał.

– Powiedz coś – mruknął, wytracając mnie z zadumy.

– Ja… No… – zacząłem, chociaż nic prócz bezmyślnych, bliżej nieokreślonych sylab nie wydobywało się z moich ust. – Ostrzegałbyś ludzi, zanim ich pocałujesz! – burknąłem w końcu karcąco. Dopiero potem zdałem sobie, jak debilnie to zabrzmiało. No cóż, YOLO.

– Słu-Słucham?!

– Nie drzyj się – westchnąłem. Czubki moich butów, którymi brodziłem w śniegu wydawały mi się teraz niewyobrażalnie ciekawe. Zacząłem przesuwać stopą w prawo i w lewo, drążąc w nim coś na kształt wachlarza. Przestałem, gdy dokopałem się do zmarzniętej ziemi. – Czemu to zrobiłeś? – zadałem kolejne idiotyczne pytanie. No kurwa, byłem taki jakby trochę zszokowany! To chyba normalne w takiej sytuacji! Wytrzymał mój wzrok, chociaż tyle. Westchnął ciężko.

– Jakbym kurwa wiedział, to bym się cieszył – prychnął – nie mam pojęcia. Jesteś rudy, mały i mnie wkurwiasz. To głupie! – zaskomlał rozpaczliwie.

– Ta, głupie. Temu akurat się nie dziwię… – odparłem, uśmiechając się złośliwie. Posłał mi mordercze spojrzenie, na co uśmiechnąłem się jeszcze szerzej.

– Zamknij się wreszcie, Akasuna – warknął.

– Bo co mi zrobisz? – prychnąłem. Blondyn uniósł zawadiacko brwi, a jego usta rozciągnęły się w nonszalanckim uśmieszku. Bez słowa chwycił mnie za narzucony luzem na ramiona szalik i przyciągnął do siebie. Zerknął na mnie z łobuzerskim błyskiem w oku i ponownie pocałował.

Dzień po balu wszystko wydawało się wrócić do normy. No, prawie. Był przecież jeszcze ten czubek, Deidara. Mój wzrok odbiegł na chwilę w jego kierunku. Nie, oczywiście, że tu nie spał! Przylazł kilka minut temu twierdząc, że muszę mu pomóc z chemią, bo on nie ogarnia. Teraz siedzieliśmy u mnie w pokoju: on na łóżku zakopany zeszytami i książkami, a ja obok, od czasu do czasu mu coś tłumacząc. Bardziej jednak skupiałem się na przypominaniu mu, jakim jest idiotą i umysłowym niedorozwojem, skoro zapomniał o poprawce z chemii i zaczął kuć dwa dni przed terminem. No i przy okazji mnie zawracać tym cztery litery. (wolałby czym innym :c)

Zerknąłem mu przez ramię i szybko prześledziłem zadanie, z którym się męczył.

– Żartujesz sobie? Przecież to proste… – westchnąłem ciężko. Posłał mi wymowne spojrzenie, dając do zrozumienia, żebym spierdalał. – Ty naprawdę jesteś głupi… – kontynuowałem, ignorując kurwiki sypiące się z jego oczu. Zacząłem jeździć palcem po kartce, przeskakując z zagadnienia do zagadnienia i w tempie ekspresowym wszystko tłumaczyć. Mało co z tego zrozumiał, no ale i tak jest idiotą, więc na nic mu się to nie zda. W końcu zatrzasnął podręcznik i obrócił się do mnie wkurwiony.

– Miałeś mi kurwa pomóc.

– Ja? Nic takiego nie mówiłem przecież – zaśmiałem się cicho pod nosem. Deidara prychnął rozdrażniony. Pokręciłem lekko głową i zabrałem mu książkę. Bez słowa odłożyłem ją na bok i przysunąłem się do chłopaka. Lekko musnąłem jego usta. Wciąż był wkurwiony i początkowo chciał się odsunąć, ale przytrzymałem go. Wciąż nie odrywając się od jego warg, uśmiechnąłem się tryumfalnie, gdy oddał pocałunek. Jakoś ignorowałem fakt, że na dole jest babcia i dzieciaki, i w każdej chwili mogą wleźć mi do pokoju. Deidara po chwili zsunął się na moją szyję, znacząc ją z wolna serią wilgotnych pocałunków. Zaśmiałem się chicho, gdy przygryzł ją lekko.

Jak na złość, (chociaż w sumie mógłbym się przyzwyczaić, bo to już chyba tradycja) za drzwiami rozbrzmiały kroki i gdy w ostatniej chwili blondyn odsunął się na drugi koniec łóżka, a ja jak gdyby nigdy nic zacząłem przeglądać telefon, do pokoju weszła moja babcia. No, nie zrozumcie mnie źle. Bardzo ją lubię, to w gruncie  rzeczy wporzo babka… No ale ludzie, litości. Mam dziewiętnaście lat, niech ona nie włazi do mojego pokoju od tak sobie!

– Sasori… Oh, Deidara! – wykrzyknęła zdumiona na widok blondyna. Podniósł na nią wzrok i uśmiechnął się sztywno.

– Bry. – W odpowiedzi skinęła mu głową i znów zwróciła się do mnie.

– Przyniosłam ci ciasto, Sasori. Twoje ulubione. – Postawiła na stoliku obok talerz z kilkoma kawałkami i uśmiechnęła się ciepło do nas obu. Potem wyszła, rzucając na odchodnym, że „nie chce przeszkadzać”. Drzwi zatrzasnęły się za nią cicho. Obróciłem się w kierunku Deidary, niemal od razu natrafiając na jego wzrok utkwiony we mnie.

– Ponoć nie lubisz słodkiego? – Zmrużył podejrzliwie oczy.

– Jest… kilka wyjątków – odparłem. Chłopak bez zbędnych ceregieli podpełznął na klęczkach na skraj łóżka i niemalże wpychając się na moje kolana, sięgnął po jeden kawałek. Przyglądałem się w milczeniu, jak nadgryza ciasto i rozszerza nieznacznie oczy.

– Zajebiste! – wykrzyknął, kiedy przełknął pierwszy kęs. – Spróbuj!

– Wiem, że jest zajebiste. Babcia robi je odkąd pamiętam – uświadomiłem mu. Uśmiechnął się głupkowato i wrócił do jedzenia. Westchnąłem ciężko, chowając telefon do kieszeni i podniosłem się na nogi. W pierwszej chwili to zignorował, ale moje przedłużające się milczenie w końcu musiało zwrócić jego uwagę. Wyczułem na sobie jego wzrok, więc zerknąłem w kierunku chłopaka przez ramię. Przyglądał mi się pytająco. Już otwierał usta, żeby się odezwać, ale mu przerwałem. – Przepraszam – bąknąłem cicho, odwracając się z powrotem do okna. Ludzie na ulicy szli pośpiesznie w nieznanym mi kierunku. Gdzieniegdzie dostrzegałem jakieś pary. Dziewczyny chodziły wtulone w swoich chłopaków, a ja odwracałem od nich wzrok.

– Za co?

– Za to! Że muszę udawać, że jesteś moim kumplem! – warknąłem, podkreślając ironicznie ostatnie słowo. – To niesprawiedliwe.

Wsunąłem dłonie do kieszeni, wwiercając wzrok w stojące na parkingu auto. Usłyszałem ciche skrzypnięcie sprężyn, więc domyśliłem się, że Deidara wstał. Po chwili poczułem jak przystaje za mną i niepewnie obejmuje rękoma.

– Przestań – szepnął cicho, opierając brodę na moim ramieniu.

– Ale…

– Jest okej.   

***

            W poniedziałek wieczorem mieliśmy się spotkać całą „paczką”. Nie wiem nawet, kiedy niby się nią staliśmy, no ale kto zrozumie Konan? Dziewczyna stwierdziła, że musimy coś opić. Mieliśmy się spotkać na miejscu.

Sasori podbił do mnie po drodze i teraz razem szliśmy na umówione miejsce, rozmyślając cóż takiego mogło się wydarzyć, że aż trzeba się z tego powodu upijać. Znaczy, nie żebym miał coś przeciwko upijaniu się. Ale, żeby taki pomysł wyszedł z inicjatywy Blue, to tego jeszcze nie było.

Miałem wejść właśnie do baru, gdy chłopak zatrzymał mnie, chwytając kurczowo za ramię. Obejrzałem się na niego pytająco.

– Patrz, to tu – mruknął cicho. Na jego usta wkradł się delikatny uśmieszek. Zmarszczyłem brwi. Ale że niby co „tu”? Podążyłem za jego spojrzeniem i nagle mnie olśniło. No przecież! To ta knajpka!

– Aha, rzeczywiście! Tu mnie…

– Tu cię zgnoiłem! – zaśmiał się cicho. Wbiłem w niego niedowierzające spojrzenie. Jak to „on mnie zgnoił”?

– Jak to ty mnie? Chyba ci się coś pomieszało, pokurczu! – prychnąłem wyniośle.

– No błagam cię! Nawet sensownej riposty wymyślić nie mogłeś. Frajer.

– Pfi! Wpierdoliłbym ci wtedy!

– Ale tego nie zrobiłeś..?

– Nadjechała taksówka…? – spytałem retorycznie. No bo nadjechała! No kurwa, heloł?

– I co z tego?

– No właśnie to! Miałeś szczęście!

– Jaaasne – zakpił i wyminął mnie, wchodząc do środka. Poszedłem za nim, wpatrując się morderczym wzrokiem w jego plecy, co - tak szczerze mówiąc - najwyraźniej gówno go obchodziło. Podniosłem wzrok i dostrzegłem przy barze Konan i jej Przydupasów. Pomachała do nas, uśmiechając się szeroko. Po chwili byliśmy już obok. A właściwie, to staliśmy przed nimi. Marszcząc brwi, przyglądałem się każdemu z osobna. Na ich ustach widniały pokrętne, złośliwe uśmieszki, a w ich zmrużonych oczach igrały iskierki rozbawienia. Czułem się jak wtedy, gdy pod moją nieobecność Kurotsuchi wygadała Blue i Siwemu moje najbardziej wstydliwe sekrety, a potem mnie nimi torturowali.

– Co? – burknąłem spłoszony.

Hidan zachichotał pod nosem wraz z Konan, a Yahiko uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– No co?!

– Oni chyba wiedzą – syknął cicho Sasori. Nie dość cicho, jak się okazało.

– Oh, oczywiście, że wiemy! Przecież to byłą tylko kwestia czasu! – prychnęła dziewczyna i dumnie zaczesała za ucho kosmyk włosów. Zupełnie, jakbyśmy jej nie doceniali. – Dei, wreszcie przejrzałe na oczy! – zwróciła się do mnie z uśmiechem i rąbnęła w plecy tak, jak tylko ona potrafi. Czyli boleśnie. – Saso, pilnuj mi go, jasne? – Mrugnęła do niego porozumiewawczo, a on z braku lepszych perspektyw, przytaknął bez słowa. Wyglądał przy tym, jakby zobaczył ducha. – No dobra, a teraz płacić. – Ku naszemu zdumieniu odwróciła się do pozostałej dwójki, wyciągając przed siebie otwartą dłoń. Momentalnie zrzedły im miny, a początkowe szerokie uśmiechy ustąpiły miejsca grymasowi niezadowolenia. Mamrocząc coś pod nosem, podnieśli się i sięgnęli do tylnych kieszeni spodni, wydobywając z nich portfele. Z niedowierzaniem przyglądałem się, jak wyciągają z nich po kilka tysięcy jenów i wręczają Konan. Na ustach dziewczyny wykwitł pełen samozadowolenia uśmiech. Przeliczyła szybko całą kasę - w sumie jakieś piętnaście tysięcy - i wyraźnie dumna z siebie samej, schowała je.

– Co…? – wydukałem tylko, jednak od razu zamilkłem, napotykając na rozjuszony wzrok Ishimury.

– Kosztowaliście mnie dziesięć tysięcy jenów! Jakbyście się, kurna, nie mogli spiknąć na święta! Frajerzy! – warknął z wyrzutem i obrażony usiadł z powrotem przy barze. Mając w głębokim poważaniu wszystko i wszystkich na około, zaczął sączyć przez słomkę drink. Ten sam, który zamówił wtedy, jak się potem zorientowałem.

– O-okej… A ty? – zerknąłem na Yahiko. No skoro już obstawiali, to chciałbym wiedzieć ile i na co.

– Postawiłem pięć tysięcy na to, że nic z tego nie będzie… – wyznał, nieco speszony. Mimowolnie prychnąłem pod nosem. – No bo mówiliście, że nic z tego… – dodał, jeszcze bardziej zmieszany. Jakby to miało być godne wytłumaczenie. W końcu po prostu się zamknął i pogodziwszy z porażką, zajął miejsce obok Hidana.

Było fajnie. Co trochę zaśmiewaliśmy się z podbojów Hidana. Akurat wyrywał jakąś blondynę. Szło mu w sumie całkiem nieźle. Do póki nie spuścił wzroku na jej biust. Z drugiej strony skoro ubiera się jak dziwka, to niech nie oczekuje od kolesia, że nie będzie się gapił. Przecież facet to facet, a już zwłaszcza taki Hidan. Syknąłem cicho, gdy wymierzyła mu bolesnego liścia. Od strony Konan i Yahiko wydobyło się za to głośne „uuuu”. Rudy, jak już się spił, to zmieniał się nie do poznania. Znaczy, wiecie. Nie był już taką sierotą, jak na co dzień. Ishimura wrócił do nas, złorzecząc pod nosem na „tą małą szmatę”. Zachichotałem cicho.

– Może Sasori da ci numer do Matsuri? – zaproponowałem. – Uleczysz jej złamane serduszko… – prychnąłem kpiąco, napotykając na karcący wzrok chłopaka. – No co?

– Jesteś beznadziejny – westchnął ciężko.

– A ty rudy i jakoś ci tego nie wypominam – odgryzłem się.

– No nie, wcale.

– Zamknij się – burknąłem, opierając się łokciami na blacie. – No, Hidan. Bierzesz ten numer?

– Matsuri… – zamyślił się – Która to?

– Durniu… Ta gówniara co się w pokurczu bujała… Ała! – Sasori strzelił mnie w łeb. Posłałem mu urażone spojrzenie i zacząłem rozmasowywać obolałe miejsce. Potem zerknąłem na Siwego. Wyglądał, jakby poważnie rozważał moją propozycję. – Niedymana… – dodałem ze złośliwym uśmieszkiem i sekundę później ponownie oberwałem, tym razem w żebro. – No kurwa mać, Sasori! Czego znowu?!

– Daj jej spokój idioto. Nikomu nie będę dawać jej numeru.

– Dobra, ja mu dam – burknąłem dumnie i sięgnąłem po komórkę. Zacząłem szukać odpowiedniego numeru, a gdy już go znalazłem, Sasori wyrwał mi z dłoni telefon i jak gdyby nigdy nic zdjął klapkę. Błyskawicznie wyciągnął ze środka kartę SIM i schował ją do kieszeni. – E-Ej!

– Potem dostaniesz. – Zwrócił mi z powrotem moją, ciut wybrakowaną, własność. Spojrzałem na niego wymownie, lekkim grymasem. – Jak będziesz grzeczny – dodał ciszej. Tak, żeby reszta nie usłyszała. Zerknął na mnie kątem oka, a jego usta rozciągnęły się w szelmowskim uśmieszku. Parsknąłem pod nosem.

W międzyczasie podpytałem Konan, skąd się dowiedzieli. Powiedziała mi, że po tym jak wyszedłem za Sasorim, szukała mnie. Nigdzie mnie jednak nie było, więc znalazła Yoko i zapytała, czy nie wie przypadkiem, gdzie znowu polazłem. Dziewczyna stwierdziła, że tak, owszem - na dwór, pogadać z Akasuną.

Wstrętna papla.

Konan wyjątkowo postanowiła się wtedy nie wtrącać, co było jakimś jebanym cudem i w ogóle ogłaszam święto narodowe, bo Blue się nie wpierdala, a to już coś! Zaczęły sobie gadać, do póki nie zauważyły wracającej Matsuri. Podobnież była cała czerwona na tej swojej ślicznej mordzie. Obie miały ochotę zatłuc dziewuchę za ten numer, z którym wyskoczyła. Na jej szczęście, Konan zawołał Yahiko, bo ponoć dzwonił jej telefon, więc dziewczyna zostawiła Matsuri i Yoko sam na sam. Dziewczyny chwilę stały w ciszy, nawet na siebie nie patrząc. Potem Sakamoto stwierdziła, że idzie poszukać Sasoriego i nie czekając na jakąkolwiek reakcję Yoko, wyszła szybko z budynku. Potem już się domyśliłem, jak to musiało wyglądać. Matsuri widzi jak gadamy i już ma zawołać Sasoriego, ale w tym samym czasie Yoko wypada zza zakrętu i zaciąga z powrotem na halę. Mniej więcej, w każdym razie.

Doprawdy, że baby zawsze muszą się aż tak wpierdalać. Jakby nie mogły zwyczajnie siedzieć, za przeproszeniem, na dupie i zwyczajnie… Nie wiem, patrzeć, czy coś. Albo po prostu to olać i zająć się sobą. Ale nie kurwa, bo po co? Po co iść do kibla, całym stadem i poplotkować o facetach? Lepiej dowalać się do swoich kumpli i mieszać w ich prywatnych sprawach…

Czy ja jestem przewrażliwiony?

Możliwe.

           

            Kiedy wszyscy byli już, mniej lub bardziej, wstawieni lub tak jak w przypadku Siwego, najebani w trzy dupy, stwierdziliśmy, że dość już picia. Na dzisiaj. Jakimś cudem trafiliśmy do wyjścia bez zbędnych trudności. Chłodne powietrze otrzeźwiło mnie odrobinę, chociaż i tak miałem ochotę walnąć się gdziekolwiek i spać.

Przez pewien czas szliśmy całą grupą, aż w końcu jako pierwsi odłączyła się Konan. Oczywiście nie obyło się bez łzawych pożegnań… Po pijaku w końcu, co w tym dziwnego? Mieliśmy farta, bo udało nam się nie obudzić jej rodziców. Kiedy tylko zniknęła za drzwiami, ruszyliśmy dalej.

Gdzieś tak w połowie drogi do mojego domu, Hidan wpadł na pomysł ulepienia bałwana. Jednogłośnie się zgodziliśmy i zaczęliśmy szukać odpowiedniego miejsca na nasze dzieło. Najbliższy plac, odpowiadający naszym wygórowanym wymaganiom znajdował się przy… Przedszkolu.  Zerknęliśmy po sobie i dość chybotliwym biegiem ruszyliśmy w tamtym kierunku. Nie wiem nawet, kiedy zaczęliśmy ścigać się do ogrodzenia. We czwórkę wspięliśmy się na ogrodzenie i wszystko byłoby pięknie, gdyby Hidan się nie wyjebał. Zleciał w dół, ciągnąc za sobą mnie. Ja chwyciłem się kurczowo Sasoriego, a on Yahiko. Tym sposobem wylądowaliśmy jeden na drugim, przygniatając Siwego do ziemi.  Chłopak zaklął siarczyście i pozrzucał nas z siebie. Potem wyprostował się dumnie, obdarzając nas nieprzychylnym spojrzeniem.

– Frajerzy.

– Stul się, Ishimura. To twoja wina – warknąłem, podnosząc się na zgiętym łokciu io rozmasowałem obolałą głowę. Stanąłem na nogi i momentalnie zrobiło mi się niedobrze. Z moich ust wydobył się bliżej nieokreślony pomruk. Zerknęli na mnie niepewnie.

– Puścisz pawia? – skrzywił się siwowłosy i cofnął odrobinę.

– Nie… – bąknąłem, chociaż nie byłem tego w stu procentach pewny. Posłałem mu urażone spojrzenie. No co on, wątpi w mój żołądek? Podłe. Sam mnie przecież zaprawiał!

– To dobrze – odetchnął nieznacznie i poczochrał mi włosy. Nie czekając na reakcję, wyminął nas i przeszedł na środek placu. Tam zatrzymał się, opierając dłonie na biodrach i uniósł dumnie głowę. Obejrzał się na nas, a na jego ustach pojawił się tryumfalny uśmieszek. Zachichotaliśmy pod nosem i ruszyliśmy w jego kierunku.

Nasz bałwan był chyba najpaskudniejszy w całym Tokio. Liczył sporo ponad dwa metry i wyglądał, jakby miał wodogłowie, bo ta sierota Yahiko pomylił średnią i najmniejszą. Zamiast oczu i uśmiechu miał kapsle po piwach, natomiast ręce z braku lepszych materiałów zostały zastąpione opróżnionymi puszkami ponabijanymi na patyki (po trzy na każdy). Potem Hidan stwierdził, ze czegoś mu brakuje. Kazał nam się odwrócić, a gdy to zrobiliśmy, zaczął coś przy nim majstrować, co chwila chichocząc gardłowo. Zeszło mu kilka minut, zanim oznajmił, że możemy zerknąć. Obróciłem się i parsknąłem śmiechem, na widok śnieżnego chuja.

– Ej, tak szczerze, to myślałem że dorobisz mu cycki – mruknąłem, unosząc lekko brwi. Chłopak zamyślił się, by po chwili posłać mi kpiący uśmieszek.

– Taaa, wiem. Stwierdziłem jednak, że ta wersja bardziej ci się spodoba – zakpił. W akompaniamencie śmiechów i poklepywania po plecach, wywróciłem ostentacyjnie oczami. Hidanowi czasem jednak coś się uda… Na przykład ten tekst przed chwilą. No życie, niech się cieszy frajer, póki może. Po krótkiej rozmowie dorobiliśmy bałwanowi parę wielkich piersi, by następnie strzelić sobie przy naszym wspólnym dziele kilka zdjęć. Niech Konan żałuje, że nie chciała z nami iść, a co?!

Nagle kątem oka zauważyłem, że ktoś się na nas gapi. Obróciłem się w tamtym kierunku i dostrzegłem zmierzających w naszym kierunku strażników. Rozszerzyłem oczy.

– O chuj, spierdalamy! – warknąłem, skinąwszy głową na zbliżających się mężczyzn i ruszyłem biegiem do ogrodzenia. Chłopaki też zerknęli w tamtym kierunku, a potem biorąc ze mnie przykład, zaczęli zwiewać. Na nasze szczęście, ci gliniarze byli jakimiś frajerami, więc nie namęczyliśmy się zbytnio, żeby ich zgubić. Wystarczyło pokręcić się po kilku uliczkach i zaułkach i już po chwili zniknęliśmy im z oczu.

Cioty.

Zatrzymaliśmy się na chwilę, żeby odsapnąć po biegu, a potem, podśmiewając się co trochę, poszliśmy dalej. W końcu Yahiko się odłączył i poczłapał do siebie do domu. Z rozbawieniem przyglądaliśmy się, jak wślizguje się do środka. Światłą były pogaszone. Doprawdy, szkoda by było, gdyby koś przepadkiem potrącił te blaszane śmietniki i wszystkich pobudził… Przechwyciłem wzrok chłopaków. Chyba myśleli o tym samym, bo w następnej sekundzie wymierzyli kopniaka w oba pojemniki, a te uderzyły o siebie z potwornym trzaskiem, od którego zadudniło mi w uszach i wywaliły się na jezdnię, robiąc przy tym jeszcze więcej hałasu. Tłumiąc śmiech, ukryliśmy się za ogrodzeniem. Zapaliły się światła w większości domów wzdłuż ulicy, a potem dało się słyszeć jakieś wrzaski. Zaśmialiśmy się cicho i zwialiśmy z miejsca zdarzenia. W międzyczasie Sasori dostał esemesa o treści „zajebię was gnoje”.

No jak przykro.

            Przy mojej kamienicy zatrzymaliśmy się na trochę dłużej. Przecież miał mi oddać kartę SIM, niech sobie nie myśli, że zapomniałem! Hidan, który stwierdził, że jesteśmy nudni, oddalił się na fajkę. Zerknąłem z wyczekiwaniem na Sasoriego. Wywrócił oczami i zaczął przeszukiwać kieszenie. Trwało to zdecydowanie za długo. Popędzałem go wzrokiem, a on uparcie nie wyciągał tej głupiej karty.

– Ups… – mruknął w końcu – nie ma jej.

– CO!? – warknąłem. No kurwa zajebać to mało! – Akasuna leszczu! – jęknąłem załamany. Moje kontakty… Moje numery do uczelni i firm kupujących moje prace… Moje wszystko!

– No nie spinaj się, żartuję przecież – prychnął i pomachał mi przed nosem małą kartą, którą ściskał pomiędzy dwoma palcami. Fuknąłem na niego, ale kiedy chciałem odebrać moją własność, zabrał ją z powrotem. – Jesteś beznadziejny.

– Chyba ty. – Aktualnie ta riposta wydawała mi się nader trafna, zajebista i w ogóle nie do pobicia. – Pamiętasz mój warunek. Miałeś być grzeczny. – Zmrużyłem zawistnie oczy, mląc w ustach litanię przekleństw pod jego adresem. Se wymyślił, kurwa. – Poproś ładnie, to może ja dostaniesz.

– Proszę – wysyczałem przez zaciśnięte zęby. Jak on mnie wkurwiał... Jak on mnie wkurwiał!

– Ładniej.

– Bardzo, kurwa, ładnie proszę – warknąłem, na co jedynie uśmiechnął się kpiąco.

– Tylko tyle umiesz? Żałosne… – westchnął ciężko, na moich oczach wsuwając kartę z powrotem do kieszeni. Uniosłem zawadiacko brwi i bez ostrzeżenia pocałowałem go. Rozluźnił się nieco, odwzajemniając gest. Korzystając z okazji, sięgnąłem wolną dłonią do jego ręki i zabrałem mu moją własność.

– Oh, Jashinie. Fuuuj. – Po mojej prawej rozległ się jęk Hidana. Uchyliłem jedną powiekę, zerkając na niego kątem oka. Wykonał gest, jakby zbierało mu się na wymioty. Dureń. – Dobra, dobra. Starczy już! – dodał, odciągając ode mnie Sasoriego. – No chodźże, Akasuna, bo mnie tu ktoś z wami zobaczy i siara będzie. Zgromiłem go wzrokiem, ale to zignorował. Odprowadziłem ich wzrokiem, dopóki nie zniknęli w bramie, a potem skierowałem się do mieszkania.

Co za cioły... Z kim ja się zadaję?

***

No, znajcie mą łaskę xD

Ale przyznam, że odzwyczaiłam się od pisania kissów i innych takich w pierwszej osobie.

Trza podreperować skilla >.>

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

22.12.2013