BAKA: ROZDZIAŁ 19

Cóż... 

Wyjątkowo nie mam weny na przemowy, więc dziś bez zbędnego trucia dupy. 

Zapraszam do lekturki xD

~Smacznego

***

Bon Jovi - Always

            Rozejrzałem się po pomieszczeniu, usilnie próbując dojść do tego, co mnie skłoniło żeby zaprosić Matsuri. Zerknąłem na dziewczynę. Wyglądała na przeszczęśliwą. Niemal przez cały czas była uczepiona mojego ramienia, chłonąc wzrokiem każdy najmniejszy szczegół, każdą dekorację, każdą najdrobniejszą, kolorową lampkę na sznurze rozwieszonym przy suficie. Kiedy tylko jej spojrzenie zatrzymywało się na mnie i krzyżowało z moim, momentalnie się rumieniła i odwracała wzrok.

Wkurwiające.

Wracając, co to ja…?

A, tak.

Ja, Matsuri, bal.

Zacznijmy może od początku.

Wróciłem z dzieciakami niedługo po tym, jak Deidara sobie poszedł. To było… Dziwne. Gdzieś głęboko w sobie odczuwałem niedosyt. No i oczywiście wielką chęć ukatrupienia Gaary. Niechętnie musiałem przyznać, że przywiązałem się do blondyna bardziej, niż bym chciał. Nawet pomimo jego wybujałych poglądów i irytującego sposobu bycia. Sam już nie wiedziałem co o tym myśleć.

Zaraz po powrocie poszedłem do siebie. Sięgnąłem pierwszą lepszą książkę i usiłując zająć czymś myśli, zacząłem czytać. Niedługo potem, bo nie minęło chyba pół godziny, przyszła babcia Chiyo i oznajmiła, że odebrała z pralni mój garnitur. W pierwszej chwili nie wiedziałem o co tej kobiecie chodzi. Musiałem wyglądać kretyńsko wpatrując się w nią jakby spadła z Księżyca. Powiedziała wtedy „Sasori, wybierasz się na bal, prawda?”, z naciskiem na ostatnie słowo. Bąknąłem coś niewyraźnie w odpowiedzi, mając nadzieję, że sobie pójdzie. Jak to babcie mają w zwyczaju, jej nieomylny radar się załączył i sekundę później siedziała już na łóżku, przyglądając mi się z troską i pytając, czy wszystko w porządku. Bez namysłu odparłem, że pokłóciłem się z kolegą, a tak w ogóle to nie wiem, czy chce mi się iść na ten durny Bal Świąteczny. Posłała mi wtedy oburzone spojrzenie, jakbym właśnie oznajmił, że ryba była za sucha, a zupa za słona (były zajebiste, jak zwykle zresztą) i tak zaczęły się wywody na temat „powinieneś pójść, Sasorku!” - nigdy nie słucha, gdy mówię, żeby mnie tak nie nazywała - a potem jeszcze „zaproś Matsuri, jestem pewna, że będzie zachwycona!”. Moje wyćwiczone do perfekcji spojrzenie pod tytułem ‘chyba-nie’ jak zwykle na nic się zdało.

Zaledwie dzień później, czyli w niedzielę, wspaniałomyślnie zaprosiła do siebie swoją przyjaciółeczkę, z którą - z niewiadomych powodów - przyszła także Mats. Zostałem wygoniony do pokoju razem z dziewczyną, a na odchodnym obdarzyła mnie konspiracyjnym spojrzeniem, jakby mówiła „wiesz, co robić”.  Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że babcia wręcz oczekiwała ode mnie, że zabiorę Matsuri na ten głupi bal i dobiorę jej się do majtek. Nie ogarniam kobiety. Szatynka usiadła obok mnie i zagadnęła. Początkowo było sztywno, a potem tama puściła i zaczęliśmy gadać jakbyśmy się znali od dzieciństwa. Znowu zostałem spytany o powód takiego, a nie innego humoru i ponownie sprzedałem bajeczkę o domniemanej kłótni. Później… Później spojrzała na mnie tymi maślanymi oczami. Na chwilę odwróciłem wzrok na szafę, gdzie poprzedniego dnia pomiędzy bluzą Slipknota, a skórzaną kurtką upchnąłem garnitur przytargany przez babcię, a potem znowu na dziewczynę, wzdychając cicho. Jak nigdy wymiękłem i nim zdążyłem ugryźć się w język, bąknąłem niewyraźnie „chcesz iść ze mną na ten głupi bal?”

Tak, to było jakoś tak.

Spojrzałem z góry na Matsuri. Nerwowo zaczesała za ucho nieznośny kosmyk, który wymknął się ze starannie upiętej na bok grzywki i uśmiechnęła się do mnie uroczo. Odpowiedziałem wyćwiczonym, sztucznym uśmiechem i poprowadziłem ją w kierunku hali.

W środku było już sporo ludzi. W tłumie wyszukałem Yahiko i Konan, co o dziwo nie zajęło mi zbyt wiele czasu. Wypatrzyłem ich przy stoliku z napojami.

– Chodź, Matsuri – mruknąłem do dziewczyny, przyglądającej się z zachwytem jakiemuś świecidełku powieszonemu na ścianie i pociągnąłem ja za sobą. Zatrzymałem się przy parze i wsunąłem dłonie do kieszeni spodni. Nie będę przecież łaził z dziewczyną za rączkę przez cały wieczór. No bez przesady. – Cześć – rzuciłem, odciągając ich uwagę od… Siebie nawzajem.

Konan zerknęła na mnie, wtulając się w tors rudego, a potem obrzuciła Matsuri niechętnym spojrzeniem. Młodsza dziewczyna zmieszała się nieco. Jej ręka automatycznie oplotła się wokół mojej, nasilając tylko morderczy wzrok, jakim obdarzała ją Tenshi. Widocznie wściekła przeniosła go na mnie i skinęła głową w bok, chcąc najwyraźniej ze mną pogadać. Skrzywiłem się, ale posłusznie uwolniłem rękę z uścisku Sakamoto i podążyłem w bok na dziewczyną mojego kumpla.

Po upewnieniu się, że jesteśmy wystarczająco daleko, Konan zatrzymała się gwałtownie i obrzuciła mnie rozjuszonym spojrzeniem, krzyżując na piersiach ręce. Beznamiętnie przyglądałem się jej twarzy. Wąskie brwi marszczyły się groźnie, a muśnięte ciemnofioletowym cieniem powieki przymrużyła zawistnie. Nic nie zrobiłem, a czułem się winny. Masakra.

– Co wy znowu kombinujecie? – warknęła.

– „My”? Nie rozumiem o co ci chodzi…

– Oh, Sasori. Nie udawaj, proszę cię. Najpierw ty zapraszasz tą gówniarę, potem Deidara zaprasza Yoko… Co jest grane, hm?

Yoko? Zmarszczyłem brwi, chcąc skojarzyć sobie kogoś takiego, jednak nie mogłem sobie przypomnieć żadnej dziewczyny o tym imieniu. Zresztą, czy to ważne? To przecież nie moja sprawa, z kim, gdzie i kiedy on sobie łazi, nie? Konan jakby czytała mi w myślach, bo nagle zaczęła wyjaśniać, że dziewczyna podbijała do niego na początku pierwszej klasy, zanim wydało się, że jest gejem. I że zgodziła się od razu, bo mimo wszystko Deidara ma powodzenie u dziewczyn. Prychnąłem pod nosem i wywróciłem ostentacyjnie oczami. Jakby mnie to interesowało… Mój wzrok odbiegł gdzieś w bok, zatrzymując się po chwili na blondwłosym chłopaku. U jego boku stała jakaś dziewczyna. Niewiele niższa od niego, a tym samym wyższa ode mnie o dobre pięć centymetrów.

Podłe, parsknąłem w myślach.

Spode łba przyglądałem się, jak lepi się do Deidary i rozmawia z nim, co trochę chichocząc pod nosem. Była naprawdę śliczna.  Przednie pasma jej włosów zostały spięte z tyłu, a reszta włosów puszczona luźno na plecy w postaci gęstych loków. Ukradkiem wygładziła dłonią materiał miętowej sukienki trzy-czwarte, zebranej pod biustem i spływającej swobodnie po krzywiznach smukłego, wysportowanego ciała. Uniosła lekko głowę i powiedziała coś do niego, uśmiechając się ślicznie. Odpowiedział jej, obdarzając ją szerokim uśmiechem.

Mimowolnie zacisnąłem kurczowo usta, mordując ją w myślach na pierdyliard sposobów; każdy bardziej bolesny od poprzedniego.

            Dziesięć kubków Coca Coli, dwadzieścia dwie piosenki - w tym sześć wolnych, których jakimś cudem udało mi się uniknąć - i dwa papierosy wypalone pośpiesznie na dworze później, miałem dość. Wkurwiała mnie Matsuri, ciągle i ciągle szczebiocząca coś centymetr od mojego ucha, wkurwiała mnie Konan, na każdym kroku bombardująca mnie wymownymi spojrzeniami i kąśliwymi komentarzami, wkurwiał mnie Yahiko, mający gdzieś to, że jego laska ewidentnie chce mnie udupić i przede wszystkim wkurwiał mnie Deidara, najwidoczniej świetnie bawiący się z tą całą Yoko. Co jakiś czas podchwycałem jego ukradkowe spojrzenia, jednak za każdym razem błyskawicznie odwracał wzrok. Machinalnie sięgnąłem po jedną z butelek, którą jakieś pięć minut temu zajebałem ze stolika i sobie przywłaszczyłem. Odkręciłem korek i wychyliłem łyk. Cola była obrzydliwa; słodka jak cholera. Normalnie fuj.

Upiłem jeszcze trochę.

Odstawiłem ją obok, nie spuszczając wzroku z blondyna. Przestałem już nawet udawać, że słucham paplaniny Sakamoto. Z całym szacunkiem, gówno mnie obchodzi, że chyba poszło jej w rajstopach oczko. Mogła nie zakładać, albo wziąć sobie drugą parę.

Muzyka się zmieniła. Znowu puszczono jakiś wolny kawałek, Bon Jovi bodajże. Taaaa. Nieszczęśliwa miłość, ona w ramionach innego... Bardzo zabawne. Na prawdę.

Ktoś chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął w kierunku zdziesiątkowanych par, które zostały na sali. Zdezorientowany wgapiałem się w plecy Matsuri. Przecież my nie…

Obróciła się do mnie i niepewnie zarzuciła dłonie na ramiona. Stłumiłem westchniecie cisnące mi się na usta i posłusznie objąłem ją w pasie. Jeden wolny nie zaszkodzi, prawda? Dostrzegłem nieśmiały uśmiech wykrzywiający jej usta. Wzruszyłbym ramionami czy coś, no ale uznajmy, że nie wypada. W pewniej chwili poczułem, jak Matsuri opiera o mój tors głowę. Sytuacja była dla mnie trochę… Krepująca. No wiecie, nie przywykłem do tak bliskich kontaktów z dziewczynami. Zwykle je olewałem. Nie miałem nawet bliższej koleżanki. Aspołeczny Sasori jest Aspołeczny. Co poradzić?

Chrząknąłem cicho, modląc się w duchu do Jezusa, Buddy i innych znanych mi bogów, bóstw i bożków, żeby ta piosenka wreszcie się skończyła.

***

Stałem oparty o stół bufetowy, popijając jsok z plastikowego kubka. Czekałem na Yoko; poszła na chwilę do kibla. W tym czasie śledziłem poczynania Akasuny. Ze złością przyglądałem się, jak ta gówniara wyciąga go do wolnego. No dobra. Nie była to ta zazdrość w stylu ‘to-ja-powinienem-tam-być’, bo wyglądałoby to debilnie, no ale mimo wszystko… Jak dla mnie była zdecydowanie zbyt blisko niego. Niemalże lepiła się do chłopaka, co chwila posyłając mu maślane spojrzenia i rozanielone uśmieszki. Rzygać się chciało od patrzenia na tą szopkę. A z drugiej strony miałem ochotę się śmiać. Oczywiście z Matsuri. Biedna, głupia, nieświadoma dziewczynka. Na dodatek ten idiota albo zwyczajnie z nią pogrywał, albo był po prostu był głupi, ślepy czy ki chuj i nie zauważał tych wszystkich „znaków”, jakie mu wysyłała. Nie mniej, miałem bekę. Czekałem tylko, żeby zobaczyć jej minę, kiedy już do niej dotrze, że to nie ta partia. Odeślę ją wtedy do Hidana. Ucieszy się chłopak, ponoć do zrozpaczonej dziewczyny najłatwiej się dobrać.

Nawet nie zauważyłem, kiedy Yoko wróciła i przystanęła obok mnie. Cały czas gapiłem się na Akasunę.

– …ra? Deidara! – wyrwała mnie z zamyślenia. O mały włos, a upuściłbym kubek. Konan by się pewnie wkurzyła; sok z porzeczki trudno zmyć, o ile w ogóle jest to możliwe. Wierzchem dłoni otarłem niezdarnie resztki napoju i odstawiłem kubek na stół, obracając się do dziewczyny. Przyglądała mi się wymownie, unosząc lekko brwi.

– Przepraszam, zamyśliłem się o… Czymś – bąknąłem, uśmiechając się krzywo.

– Czymś? A przypadkiem nie kimś? – prychnęła kpiąco.

– Eeee… Nie wiem o czym mówisz. Chcesz gdzieś iść, czy coś? Może się napijesz? Mają tam niezłe ciastka, przynieść ci kilka? – Wskazałem na stół obok. Potok słów wypływał z moich ust. Jak zawsze, gdy ktoś przyłapywał mnie na gorącym uczynku, a ja za wszelka cenę chciałem się tego wyprzeć. Yoko westchnęła ciężko i pokręciła głową z dezaprobatą. Always ustąpiło jakiemuś szybszemu kawałkowi, a ludzie ponownie ruszyli na parkiet. Zerknąłem w tamtym kierunku. Sasori szedł w kierunku wyjścia, grzebiąc w kieszeni, prawdopodobnie w poszukiwaniu fajek. Matsuri oczywiście polazła za nim.

– Dobra, daj spokój – mruknęła cicho Yoko. Odwróciłem wzrok z powrotem na nią. – No idź. Myślisz, że nie widzę jak się na nich gapisz? – dodała, widząc moją zdezorientowaną minę.

– Przecież cię zaprosiłem… – zaoponowałem, ale uciszyła mnie z powrotem, kładąc na ustach palec.

– No idź już. Nie powiem, głupie uczucie przegrywać z facetem, no ale co poradzić… – zaśmiała się i wzruszyła ramionami.

– Yoko…

– No wypierdalaj do niego, a nie stoisz jak dureń! – warknęła w końcu i wygoniła mnie w kierunku, w którym poprzednio odszedł Sasori. Posłusznie, nieco zmieszany, oddaliłem się w tamtą stronę. Nerwowo wepchnąłem dłonie do kieszeni. Pójdę tam i co zrobię, hm? Z jednej strony byłem wdzięczny Yoko. Pewnie dalej bym tak stał i się gapił, gdyby mnie nie wygoniła. A z drugiej było mi zwyczajnie głupio. Zaczynałem zachowywać się jak ciota.

Wyszedłem podwójnymi drzwiami, rozglądając się w poszukiwaniu chłopaka. Postanowiłem, że po prostu z nim pogadam, no a poza tym przewietrzyć się nie zaszkodzi… Zdjąłem z wieszaka kurtkę zimową i zarzuciłem ją na siebie. Bez zapinania zamka skierowałem się na dwór. Uchyliłem przeszklone drzwi, a moje ciało omiótł mroźny podmuch grudniowego wiatru. Zakląłem pod nosem i dłonią odgarnąłem z twarzy włosy. Uniosłem głowę i wytrzeszczyłem oczy.

Ot, taka tam Matsuri przyssana do Akasuny. Szatynka przywarła do niego, wpijając się zachłannie w jego usta.  Zdezorientowany przyglądał się jej przymkniętym oczom i zaróżowionym policzkom. Sakamoto uniosła dłonie i wplotła je w jego włosy.

Sam wyglądał na nieźle zdziwionego. Stał w całkowitym bezruchu, gapiąc się na nią i ściskając pomiędzy dwoma palcami wypalonego do połowy papierosa. Nagle zerknął na mnie i spłonął rumieńcem, odrywając się tym samym od dziewczyny. Zamrugałem szybko, otwierając i zamykając usta, jednak jak na złość nic konkretnego prócz bliżej nieokreślonych pomruków się z nich nie wydostało.

– Ja… Ekhm… – odchrząknąłem, odwracając wzrok – przepraszam – bąknąłem w końcu i poszedłem przed siebie. No co? Byłem trochę zdezorientowany, cholera. Takie coś było zdecydowanie ostatnim, co spodziewałem się zastać.

Siedziałem na kamiennym murku otaczającym cały budynek i gapiłem się w oszroniony słup lampy ulicznej. Z jej wierzchołka zwisało kilka sopli, połyskujących w żółtym świetle żarówki. Sceneria rodem z tanich romansów, w których tak lubują się czterdziestoletnie baby po menopauzie… Teraz brakuje, żeby tu przylazł, wszystko wytłumaczył, a potem…

– Yo.

Oh, poważnie? Odbiegłem wzrokiem w kierunku, skąd dochodził głos, napotykając na jego właściciela. Nie odpowiadając, spojrzałem z powrotem na lampę. Nagle wydała mi się niesamowicie interesująca.

– Czemu sobie poszedłeś? – kontynuował, nie doczekawszy się odpowiedzi. Prychnąłem pod nosem. A co? Oczekiwał, że będę tam stał i się gapił, jak ta mała szmata się z nim liże? Nie dzięki, nie skorzystam. Zerknąłem na telefon, który ściskałem w dłoni. Stwierdziłem, że miło by było, gdyby ktoś teraz do mnie zadzwonił. Taki Hidan na przykład. On zawsze dużo gada, więc byłoby w sam raz. Może wtedy Sasori by sobie poszedł, a tak - muszę mu odpowiadać.

– Nie chciałem wam przeszkadzać.  – rzuciłem kąśliwie. W sumie nie miałem o co się wkurzać. Przecież byliśmy tylko kumplami, chociaż nawet to nie było pewne. Ja wiem, zachowałem się jak ciota. Ale ta laska mnie tak strasznie, strasznie wkurwiała. To mi coraz bardziej przypominało jedną z tych kretyńskich telenoweli, które zawsze oglądała matka. To przecież takie dramatyczne: ja uciekam z płaczem, a on za mną leci. Ugh, żałosne.

Skrzywił nieznacznie.

– Naprawdę sądzisz, że z własnej, nieprzymuszonej woli tknąłbym jakąś dziewczynę? – mruknął, najwyraźniej urażony. Zacisnąłem nieznacznie usta. No… Miał rację.

– Po cholerę się tłumaczysz?

– Nie wiem. Po cholerę strzelasz fochy?

– Nie strzelam! – warknąłem i wreszcie obejrzałem się na niego. Uniósł wymownie brwi i przekrzywił odrobinę głowę. Odetchnąłem głęboko. – A co według ciebie miałem zrobić? Stać tam jak czubek i gapić się na was? Zrobić zdjęcie i wrzucić na fejsa? Hm?

Otworzył usta, chcąc najwyraźniej coś powiedzieć, ale po chwili z powrotem je zamknął.

– Nie ważne – stwierdził w końcu. Przytaknąłem nieznacznie ruchem głowy. No, on przynajmniej nie ciągnie tego w nieskończoność. Chociaż tyle. – A… – przerwał na chwilę, jakby zastanawiał się, czy odzywać się znowu.

– Hmmm?

– Chodzi mi o to w parku… No wiesz.

Drgnąłem. No kurwa, poważnie? Teraz mu się zbiera na szczere rozmowy? To nie jest temat na teraz… To w ogóle nie jest temat! Spojrzałem na niego spłoszony. Już nie wiedziałem co gorsze. Ten numer z Matsuri, czy tamto. Nikły płomień nadziei, że może się przesłyszałem, zgasł jeszcze szybciej, niźli się pojawił. Sasori bynajmniej nie wyglądał, jakby chciał sobie pożartować. Wpatrywał się we mnie wyczekująco. Bezgłośnie przełknąłem ślinę. Wiatr znowu zadudnił mi w uszach, porywając ze sobą nagromadzony na ulicach śnieg i lekko smagnął mnie w twarz, wyrywając tym samym z odrętwienia. Odchrząknąłem, nerwowo przeczesując grzywkę. Cóż… Co mógłbym powiedzieć?

„No wiesz, jak to jest. Zima, przeziębienie, gorączka, halucynacje… To nie zależało ode mnie!” czy może raczej:

„Oj weź, Sasori! Tak sobie jaja robiłem! Na żartach się nie znasz? Hehe…”, a może po prostu:

„Wcale nie chciałem cię pocałować! Po prostu kark mnie rozbolał i chcąc, nie chcąc opuściłem lekko głowę. To wszystko!”.

Nie uwierzy mi, stwierdziłem zrozpaczony. Jak to jest, że kiedy na co dzień mam pierdyliard głupich pomysłów na minutę, to teraz nie mogę wymyślić nic sensownego? Jasne, pewnie. Mógłbym powiedzieć, że prawdopodobnie na niego lecę. Prawdopodobnie na pewno. Ale ten pomysł wydawał mi się niemożliwie głupi, bezsensowny i ogólnie był do dupy.

I wtedy z opresji wyratowała mnie… No… Matsuri. To chyba pierwszy raz, kiedy naprawdę chciałem jej podziękować. Nienawidzę takich problematycznych sytuacji, jak ta teraz. Kiedy ktoś oczekuje ode mnie jasnej, rzeczowej odpowiedzi. Można więc spokojnie wyobrazić sobie falę rozpaczy, jaka zalała mnie od środka, gdy ktoś pociągnął dziewczynę z powrotem do hali. Ktoś, a jaśniej rzecz biorąc - Yoko.

Sasori nawet nie był świadomy, co rozgrywało się za jego plecami. Przez cały czas gapił się na mnie wyczekująco. No nie odpuści, no.

– Muszę…?

– E, tak? – odparł retorycznie.

– Nie wiem no, samo tak… – Wzruszyłem ramionami.

– Samo. – powtórzył.

– Tak, samo – przytaknąłem, ale on najwyraźniej oczekiwał czegoś więcej niż „samo tak wyszło”. – No boże drogi! Po prostu naszła mnie taka ochota, okej? Nie roztrząsaj tego z łaski swojej, nic się przecież nie wydarzyło… – Na szczęście. No, powiedziałem. Może nie dokładnie to, co miałem zamiar powiedzieć, ale zawsze coś, nie? – Zimno jest. Idę do środka – rzuciłem i wstałem, kierując się z powrotem do budynku. Serio było zimno, palce u dłoni już mi powoli odmarzały. Szedłem przed siebie, dość szybko, chcąc jak najprędzej znaleźć się w ciepłym pomieszczeniu i dodatkowo ukatrupić Yoko. Matsuri w sumie też, tak przy okazji, bo to wszystko jej wina w końcu. W myślach przeklinałem dziewczynę i dzień, w którym się przypałętała.

Taka słodka.

Taka milutka.

Rzygać mi się chciało na samo wspomnienie jej imienia. Wiecznie coś, wiecznie się wpierdalała. Wiecznie wchodziła mi w paradę. Byłem, cholera, pierwszy!

I zachowywałem się jak skończony kretyn, ale to teraz nieistotny szkopuł.

– Ej! – usłyszałem za sobą krzyk Akasuny. Machnąłem mu dłonią, nawet się nie odwracając. Rozległ się tupot stóp i po chwili ktoś szarpnął mnie za nadgarstek. – O co ci znowu chodzi durniu? – mruknął chłopak.

– O nic? Jest mi zimno, więc idę do środka. Logiczne.

– Ta, jasne. Uważaj, bo uwierzę, że tylko o to ci chodzi. Zachowujesz się jak… Nie ty.

– Fajnie. – bąknąłem pod nosem i wyrwałem się z uścisku. Patrzcie państwo, wielki znawca się znalazł. Poszedłem dalej, nie czekając na odpowiedź. Sasori ruszył za mną, po chwili doganiając. Szedł obok, ciskając we mnie wkurzone spojrzenie, które oczywiście ignorowałem, uparcie wgapiając się w chodnik. Ja wiem, że zachowywałem się jak jakaś pizda, no ale… To było silniejsze.

– Deidara. O co chodzi? – powtórzył.

– O nic, okej?

Ja nie wiem, czy on robił mi na złość, był jakiś ślepy, upośledzony, czy zwyczajnie głupi, ale zaczynał mnie wkurwiać. O co chodzi, co się stało. Jakby to, kurwa, nie było oczywiste. No idiota by się połapał. A ja nie mam zamiaru mu wszystkiego grzecznie tłumaczyć, bo ja o takich pierdołach gadać nie umiem i chuj!

– Nie, nie jest okej! Najpierw prawie mnie całujesz, potem udajesz, że nic się nie dzieje, a potem strzelasz fochy, bo Matsuri się dowaliła! – warknął, cały czas dotrzymując mi kroku. – To zdecydowanie nie jest „nic”, więc mów!

– Daj se siana. To już nieistotne.

Bez ostrzeżenia obrócił mnie gwałtownie przodem do siebie i nim jakoś zareagowałem, przyparł do ściany. Posłał mi twarde, nieznoszące sprzeciwu, rozwścieczone spojrzenie. Nienawidził, gdy zbywano go półsłówkami. Jak ja teraz.

–Więc? – wycedził przez zaciśnięte zęby. Odtrąciłem dłonie, zaciskające się na mojej kurtce i skrzyżowałem z nim spojrzenia. – Powtórzę ostatni raz. Gadaj w tej chwili o co ci chodzi – dodał oschle, uniemożliwiając mi odejście. Było zimno, a wiatr się nasilał, ale najwyraźniej miał to gdzieś. Przyglądał mi się uporczywie spod przyprószonych śniegiem, rozczochranych pasm czerwonych włosów. Zacisnąłem dłonie w pięści.

– Proszę bardzo. – warknąłem i chwytając go kurczowo, przyciągnąłem do siebie. 

***

Nie zabijajcie mnie~ 
*krzyczy łamiącym się głosem Sida z Epoki Lodowcowej* 

Hym, hym. 
Dawno nie dodawałam mangowych teł... 
DOBRA! DOBRA!

Wiem, to podłe, to SasoMats. 
I to urwanie na końcu rozdziału...

Postaram się to ograniczyć. 

Nie wiem jak wyjdzie, ale się postaram!

Serio! 

Dobra... 

I tak mi nie wierzycie, ale kit z tym.

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

15.12.2013

W NASTĘPNYM ROZDZIALE:

Dupa. 

Koniec ze spojlerami. 

Lubię dręczyć ludzi xD