BAKA: ROZDZIAŁ 18

JASHINIE JAK MI SIĘ NIC NIE CHCE. 
Jak mam wenę to nie mam jak pisać, jak jestem na kompie, to nie mam weny. 
No kurwa.
Na dodatek zalegam wam z komentarzami.
Wiem i przepraszam. Ale jak już wspomniałam - leń.
Dodatkowo ciągle mnie ciągają po babciach, ciotkach, ewentualnie sklepach... 
Albo nołlajfię w różne gry.
No, dość narzekania. Wyrobiłam się z rozdziałem, więc jest okej! To drugi i, mam nadzieję, ostatni zapychacz. Tak w każdym razie przewiduje plan.
A tak btw... 

Z góry przepraszam xD
Sines - Sprzątaczka zamówiona? c:

~Endżoj

***
All Time Low - Forget About It
 

            Siedziałem przy stole i przeżuwając powoli rybę, wpatrywałem się w dziewczynkę przede mną. Temari przeszywała mnie swoim nieprzychylnym spojrzeniem od kilkunastu minut, prowadząc ze mną wojnę w „Kto pierwszy mrugnie”. Póki co wygrywałem. Gówniarze przyjechali z Osaki dziś rano, niemalże od razu serwując mi brutalną pobudkę. Żadna nowość. Teraz dochodziło południe, a ja już miałem ich dosyć. Gdzie nie poszedłem, wszędzie walały się ich zabawki. Raz prawie spadłbym ze schodów, gdy schodząc w dół nie zauważyłem małego autka. Jak można się spodziewać, oczywiście musiałem na nie nadepnąć. Wspominałem już kiedyś, że ich nienawidzę? Kolejny kawałek ryby wylądował w moich ustach. Przyznam, że trochę się na niej wyżywałem, przeżuwając dłużej niż to konieczne, ale musiałem zająć czymś myśli, żeby nie wymordować szczeniaków. Ale chyba nie będzie mi mieć tego za złe.

Oh… Oczywiście, że nie będzie.

Przecież nie żyje.

Po obiedzie babcia Chiyo zrobiła najgorszą rzecz, jaką mogła zrobić - poprosiła mnie, żebym poszedł z gówniarzerią na dwór. Przecież tyle śniegu napadało! Na pewno chcieliby pozjeżdżać w parku na saneczkach, a ja przecież marzę, żeby ich niańczyć! No bo co innego mogę mieć do roboty? Początkowo odmówiłem, bo coś tam, ale wystarczyło jedno spojrzenie babci, a mnie momentalnie oblał zimny pot. Nienawidzę gdy patrzy na mnie tym świdrującym wzrokiem „nie pomożesz babci?”… Stara manipulatora.

Zaledwie pół godziny potem sterczałem przy drzwiach, czekając, aż szanowna młodzieży raczy się ruszyć i przywlec do przedpokoju swoje książęce dupska. Minęło całe pięć minut, gdy łaskawie zeszli na dół, taszcząc pod pachami jakieś gówna typu jabłuszka do zjeżdżania na śniegu. Pięcioletni Gaara idący na przedzie przydreptał do mnie i zadarł pulchną buźkę do góry, czekając aż pomogę mu się ubrać.

– Co, smarku? Sam niczego nie umiesz zrobić? – burknąłem, a dzieciak posłał mi do porzygu rozkoszny, szczerbaty uśmiech. Brakowało mu górnej jedynki. Westchnąłem ciężko, zdejmując z wieszaka puchatą kurtkę i przykucnąłem przed nim. Wyjąłem z rękawa szalik i czapkę. Owinąłem szczelnie szyję Gaary, zapiąłem zamek kurtki i wcisnąłem na głowę burą czapkę z wielkim pomponem na czubku. Kankurou miał dziesięć lat, a Temari jedenaście, więc na szczęście przynajmniej im nie musiałem pomagać. Chociaż tyle. Chwyciłem drewniane sanki i uniosłem je nieco ponad ziemię, wolną ręką przekręcając blokadę i otwierając drzwi. – Babcia, my idziemy! – krzyknąłem. Cała trójka naraz przepchnęła się do drzwi. Oczywiście glebę zaliczyć musieli, bo jakże by inaczej? Parsknąłem śmiechem i przekroczyłem ich, schodząc po chwili po niskich schodkach. Postawiłem sanki na zaśnieżonym chodniku, poganiając szczyli spojrzeniem. Jak dobrze, że park jest po drugiej stronie ulicy.

Bardzo ruchliwej ulicy...

Gaara władował się na sanki, a Temari i Kankurou stanęli po moich bokach.

Westchnąłem ciężko i ruszyłem przed siebie.

            Wsłuchiwałem się w rytmy Green Day’a, zagłuszając tym samym wrzaski i piski dzieciaków. Była sobota, a to oznaczało więcej dzieci, więcej hałasu i większe prawdopodobieństwo, że zaraz się wkurwię, niż zazwyczaj. Cudownie. Gaara biegł w moim kierunku, uciekając przed Kankurou goniącego za nim ze śnieżką. Przyglądałem się beznamiętnym wzrokiem, jak młody przewraca się i na płasko ląduje w śniegu, a sekundę później dopada go starszy chłopak i poprawia mu śnieżką. ł Rozległ się głośny krzyk rozwścieczonego Gaary i śmiech Kankurou ale już po chwili stopiły się w jedność z pozostałymi wrzaskami.

– Będzie chory – mruknęła Temari, przystając obok mnie i przyglądając się bójce swoich braci. Szatyn raz po raz wywalał malucha i nacierał go śniegiem.

– No i?

– Dostanie ci się – prychnęła kpiąco. – Idź i zrób coś.

– Ja? To twoi bracia, ty ich rozdzielaj – odwarknąłem. No jeszcze czego. Co mnie interesuje, czy będą chorzy? Byle z dala ode mnie!

– Powiem babci, że nas nie pilnowałeś… – przeciągnęła śpiewnie, posyłając mi złośliwy uśmieszek. Zmrużyłem zawistnie oczy i wywarkując pod nosem przekleństwa pod adresem tej małej szantażystki, skierowałem się do chłopców. Jednym ruchem chwyciłem Gaarę za kołnierzyk kurtki i odszarpnąłem od Kankurou. Ten od razu podniósł się na łokciach i wypluł z ust śnieg.

– Nie lać się, szczeniaki – burknąłem. Gaara zaczął wierzgać w powietrzu nogami, więc postawiłem go na ziemi. Ułamek sekundy później posłusznie budowali razem bałwana, zapomniawszy najwyraźniej o całym zajściu. Yahiko twierdził zawsze, że powinienem brać z nich przykład, zamiast chować urazę. Gówno prawda.

Wkurwiłem się dzisiaj na niego. Był moją - jedyną w sumie - deską ratunku, więc zadzwoniłem, czy mogę wybyć do niego, a on co? Konan sobie zaprosił! Pomijając fakt, że zaprosił ją do domu co, logicznie rzecz biorąc, równałoby się z podpisaniem na siebie wyroku śmierci, to jeszcze dodatkowo mnie skazał na męki i katusze. Dzieci; jakiś kiepski żart. Czemu człowiek nie może się... No nie wiem… Dzielić? Jak komórki na przykład, hm?

Westchnąłem przeciągle, przeczesując dłonią włosy i niemal w tym samym momencie oberwałem w łeb śnieżką. Znieruchomiałem, a potem wolno obróciłem się w stronę napastnika. Zastanawiałem się, któremu szczylowi aż tak się nudziło i czy najpierw na niego nawrzeszczeć, czy od razu podtopić w jeziorku. O dziwo, dzieci zupełnie nie zwracały na mnie uwagi, więc albo kurewsko dobrze udawały, albo to jakiś inny żartowniś.

– Hej, Akasuna! Bawisz się w niańkę? – Wtedy usłyszałem za sobą krzyk i już wiedziałem, że mam kolejnego dzieciaka do upilnowania. Obróciłem się w tamtą stronę, a moim oczom, w akompaniamencie dziecięcych wrzasków i serii szybujących śnieżek, ukazał się Motoharu. Jak taki śnieżny Jezus. (nie pytać, bo nawet ja nie znam odpowiedzi xD) Błyskawicznie znalazł się obok mnie. – Twoi ukochani kuzyni, jak mniemam? – rzucił, przyglądając im się z rozbawieniem. Na jego ustach igrał złośliwy uśmieszek.

– Taaa… – warknąłem, rozpaczliwie wytrzepując zza kołnierza śnieg. – Kurwa, zimno – jęknąłem.

– Wow, Sasori. Odkrycie roku: śnieg jest zimny – sarknął. Zignorowałem to, w dalszym ciągu pozbywając się kawałków Śnieżki. W końcu westchnął ciężko i trzepnął mnie w dłoń. Nim jakoś zareagowałem, wyciągnął mi zza kołnierza śnieg. – Ciota.

– Spierdalaj…

– Sasori, nie mówiłeś, że masz dziewczynę! – rozległ się dziecięcy głosik i po chwili przybiegł do nas Gaara. Parsknąłem śmiechem i zerknąłem na Deidarę. Wpatrywał się w młodego z mordem w oczach, mrużąc zawistnie powieki. Przeniosłem spojrzenie na chłopca. Patrzył na blondyna, otwierając szeroko bladozielone oczy i uśmiechając się miło. Taaaa, chyba byłbym w stanie go polubić…

– Gaara… Deidara jest chłopakiem – wyjaśniłem młodemu – Tak w każdym razie twierdzi – dodałem po chwili, napotykając niemalże od razu na chłodny wzrok Motoharu.

– Wiec masz chłopaka? – usłyszałem za plecami głos Temari.

– NIE! – krzyknęliśmy oboje, obracając się w jej kierunku. Uniosła lekko brew, ale nic nie powiedziała. Wsunęła do kieszeni płaszcza dłonie i znudzona rozejrzała się po okolicy.

– Nudzi mi się – rzuciła z pretensją. Jakby to była, cholera, moja wina.

– Too… Wracamy?

– Eh? Nie. Jezu, jesteś beznadziejny.

– No to co chcesz robić? – westchnąłem ciężko.

– Nie wiem. Wymyśl coś. – Wzruszyła ramionami, a mnie nagle naszła ogromna chęć mordu. Bardzo brutalnego i krwawego mordu. Siłą powstrzymałem się od uświadomienia gówniarze jakim jest wrzodem na dupie i odetchnąłem głęboko kilka razy, starając się uspokoić. Kiepsko mi szło, musze przyznać. Zastanawiałem się, czy naprawdę jestem aż takim chujem, żebym musiał pokutować już za życia. No bo… Przecież aż tak zły znowuż nie jestem, nie? A może to włosy? Może Deidara ma rację i rudzi mają w życiu przesrane? Oh, oczywiście, że mają. Poznałem jego, to chyba wystarczający dowód…

– To może zrobimy bitwę na śnieżki…? – odezwał się nagle, zwracając na siebie uwagę całej trójki. Też odwróciłem się do niego. – Co? Tak tylko…

– Jestem za – przerwała mu blondynka.

– Ja też

– I ja! – dodali Gaara i Kankurou. Nie pozostawało mi nic innego, jak się zgodzić. Z moich ust ponownie wydobyło się ciężkie westchniecie. Odprowadziłem wzrokiem dzieciaki, które pobiegły w kierunku zaspy. Poczułem szarpnięcie za kurtkę. To Deidara - wciągnął mnie za jakieś drzewa. Już otwierałem usta, żeby jakoś zaprotestować, ale on tylko wcisnął mi w dłoń śniegową kulkę.

– Przymknij się. Masz szansę bezkarnie spuścić im manto, wiec korzystaj – mruknął pod nosem i mrugnął do mnie porozumiewawczo, a jego wargi rozciągnęły się w złośliwym uśmieszku.

***

Wojna była zacięta. Trwała może godzinę, nie mam pojęcia. Z Sasorim dogadywaliśmy się bez słów. Wystarczyło jedno spojrzenie i już wiedzieliśmy, co planujemy. Nie wiem jak było z dzieciakami, ale dla nas początkowa ‘durna zabawa’ przerodziła się teraz w prawdziwą bitwę. Nie muszę chyba dodawać, że wpływała na to nasza, jak się okazało, wspólna nienawiść do dzieci? Teza, że wspólny wróg łączy ludzi, sprawdziła się ponownie. Wychyliłem się zza pnia, oceniając sytuację. Gówniarze nieźle się poukrywali, ale mieli jeden słaby punkt.

Gaara.

W moje oczy rzucił się pompon jego czapki, wystający zza jakiejś zaspy. Zerknąłem na Sasoriego i bez słów skinąłem dłonią w tamtą stronę. Na ułamek sekundy odbiegł spojrzeniem we wskazanym kierunku, a potem przytaknął ruchem głowy i ruszył naokoło. Ja poszedłem z drugiej strony i pod osłoną drzew i krzewów, zakradliśmy się do dzieciaków od tyłu. Po niecałej minucie mieliśmy doskonały widok na ich „bazę”. Gaara dłubał w ścianie ich kryjówki, a Temari i Kankurou szykowali śnieżne kulki, układając je w sporawe piramidki. Widać planowali grubszą akcję. A my mieliśmy im to wszystko spieprzyć w kilka sekund. Jakże mi przykro… A nie, jednak nie.

Po cichu odliczyłem na palcach do trzech i kiedy zgiąłem ostatni, razem z Akasuną wyskoczyliśmy zza zaspy i rzuciliśmy w szczyli przyszykowanymi kulkami. Najpierw rozległ się pisk, potem krzyk, a potem ryk Gaary, gdy oberwał śnieżką w tył głowy i rąbnął plackiem w zaspę, po chwili znikając w jej odmętach. Pozostała dwójka przywodziła na myśl żywe bałwany. Cali pooblepiani byli białym puchem, wystawały tylko oczy i czerwone od zimna nosy. Parsknąłem śmiechem, a Akasuna mi zawtórował. Dzieci wwiercały w nas wściekle spojrzenia, podczas gdy my, w akompaniamencie wycia najmłodszego z rodzeństwa Sabaku, zaśmiewaliśmy się z nich do łez.

Odetchnąłem w końcu głęboko i odwróciłem się przodem do chłopaka. Wyciągnąłem prze siebie pięść. Sasori niepewnie przybił mi żółwika. Pochwyciłem jego wzrok i uśmiechnąłem zawadiacko. Odpowiedział tym samym. Potem rzeczy potoczyły się błyskawicznie. Wkurwiony, zdaje się, Gaara, ryknął głośno i nim zdążyłem zastanowić się nad tym jakoś głębiej, pchnął mnie w nogi. Był niski, nie sięgał mi nawet do bioder, ale wycelował w zgięcie kolan. Zachwiałem się i runąłem na Sasoriego, wciskając go w górę śniegu. Teraz to dzieciaki się z nas śmiały, a powietrze raz po raz przecinało głośne „uuuuu”. Wywarczałem pod nosem jakieś przekleństwo i podniosłem się odrobinę. Odgarnąłem z twarzy zaśnieżone włosy. Dopiero teraz dotarło do mnie, jak blisko Sasoriego się znajdowałem. Wpatrywał się we mnie w absolutnym bezruchu. Na twarzy czułem jego ciepły oddech. Ta odległość, czy może raczej jej brak, przyprawiał mnie o gęsią skórkę. Teraz powinien się na mnie wydrzeć, wyzwać mnie od patafiana, czy innej chujozy i zepchnąć z siebie. Więc czemu zamiast tego przyglądał mi się z zastygłym na twarzy wyrazem konsternacji? W przypływie  bliżej nieokreślonej odwagi, zamraczającej resztki zdrowego rozsądku, przybliżyłem się nieco. W moich myślach rozbrzmiewał huk ostrzegawczego gongu, jednak ciało nie słuchało. Podniosłem wzrok znad jego warg, szukając w spojrzeniu chłopaka najmniejszego choćby protestu. Nie znalazłem nic. Przełknąłem bezgłośnie ślinę i w momencie gdy prawie musnąłem jego wargi, rozległo się piskliwe:

– A może umarli?! – jęknął Gaara, całkowicie wytrącając mnie z tego transu. Błyskawicznie podniosłem się na nogi i z kamiennym wyrazem twarzy zerknąłem na nich przez ramię. Nieco zaniepokojeni, nawet Temari, przyglądali się miejscu, gdzie przed sekundą przygniatałem Akasunę do ziemi. Niewyobrażalna fala gorąca zalała mnie od środka, ujawniając się w postaci dorodnego rumieńca. Przeczesałem nerwowo włosy, zasłaniając grzywką część twarzy. Kątem oka widziałem, jak Akasuna przystaje obok. Wyglądał na równie zmieszanego, jak ja.

– Mówiłam, że nic im nie jest – prychnęła blondynka i zaczęła oglądać swoje paznokcie. Zerknąłem na czerwonowłosego, krzyżując z nim swoje spojrzenie.

– Deidara…

– Tego nie miało być – sapnąłem – Muszę już iść. Cześć – dodałem cicho i nie czekając na odpowiedź, oddaliłem się pośpiesznie. Nerwowo wygrzebałem z kieszeni spodni zapalniczkę i pudełko fajek. Wsunąłem jedną pomiędzy wargi i drżącą z nerwów ręką uniosłem do drugiego końca zapalniczkę. Miałem rzucić. No cóż.

Zatrzymałem się dopiero przy bramie. Oparłem się ciężko o kamienną kolumnę murku i wypuściłem z ust dym. Zamrugałem, niedowierzając w to, co przed chwilą chciałem zrobić, bo JAK TO? Przecież to idiotyczne. Dopiero przestaliśmy mordować się na każdym kroku, a tu takie, o. Zaciągnąłem się ponownie, spoglądając za siebie nieco spłoszony. Nie widziałem ich ale to nawet lepiej. Na sztywnych nogach ruszyłem przed siebie. Do domu.

Zatrzasnąłem za sobą drzwi, zrzuciłem buty, niedbale odwiesiłem kurtkę i wszedłem do salonu. Przechodząc obok ściany z graffiti przystanąłem, wpatrując się w jego powierzchnię. Pamiętam, jak powiedział… Przytaknął znaczy, że mu się podobało. Byłem wtedy niesamowicie dumny.

– Kurwa.

Potrząsnąłem głową, zaciskając mocno powieki. Rozsiadłem się na kanapie i machinalnie sięgnąłem po laptop. Otwarłem matrycę, włączyłem go i chwilę potem w moje oczy rzuciły się powiadomienia o nowych wiadomościach od tej laski, którą wkręcałem. Pisała coś o rodzicach. Jak zwykle: jacy to są źli, że jej nie rozumieją i w ogóle jaka to ona biedna…

– Ej – przerwałem jej.  – Tak hipotetycznie. Powiedzmy, że masz znajomego, z którym się nie lubicie, ale nagle masz ochotę go pocałować i prawie to robisz… Co byś zrobiła?

Wiem, to kretyńskie. Pytać się o takie rzeczy obcą osobę. Ale przecież nie pójdę do Konan, albo Siwego. Od niej mogę oczekiwać jedynie „kyaaaa!”, a Hidan mnie wyśmieje i nazwie niedorozwiniętą uczuciowo ciotą. Może nią jestem? Może zwyczajnie bałem się aż tak z kimś spoufalać? Tamto nadal bolało, mimo, że minęły ponad trzy lata. Chyba zwyczajnie nie byłem w stanie zaufać komuś do tego stopnia. Ponownie.

– A lubisz ją? Tak w głębi serca? – odpisała. Prychnąłem pod nosem. No oczywiście. Standardowe „słuchaj serca, ono wie najlepiej”. Czego mogłem się spodziewać po czternastolatce… Czy ile ona tam miała. Nevermind.

            Unikałem tematu Akasuny i jego samego na tyle, na ile to było możliwe. Szło mi, w sumie, całkiem nieźle.

Aż do dzisiaj.

Wytrzeszczałem na Konan oczy w niedowierzaniu. Sama wyglądała na nieźle zdziwioną, gdy przyszła do mnie przed chwilą i pierwsze, co powiedziała to „hej, wiedziałeś, że Sasori zaprosił Matsuri na ten bal świąteczny?”. Dlaczego ze wszystkich dziewczyn w tej zasranej szkole, musiała to być akurat ona? To był jakiś jego kolejny, durny żarcik, czy co? Dobrze wiedział, że jej nie znoszę! Jeżeli chciał mi zrobić na złość, to wyszło mu świetnie. Cudownie po prostu.

Przez całą pierwszą lekcję biłem się z myślami. Bo jak to Matsuri. I dlaczego byłem zazdrosny, przecież idiotka nie ma na co liczyć. Jak szuka kandydata na chłopaka, to kurwa pomyliła adresy. W ogóle niech spierdala. Czy ona za punkt honoru obrała sobie, żeby robić wszystko co możliwe, żeby wpierdalać się wtedy, kiedy jest najmniej potrzebna?

– Dei? Co jest? – mruknęła cicho Blue, a kiedy nie zareagowałem, kopnęła mnie lekko w kostkę. Odwróciłem się do niej wyrwany z zamyślenia. – Co się stało?

– A co miałoby się stać? – odparłem wymijająco. Zmrużyła podejrzliwie oczy. O ile Hidana mogłem wkręcić bez problemu, tak jej nie szło okłamać. Ta cała jebana kobieca intuicja. Z tego, co wyczytałem kiedyś tam w jakieś tam książce, wychodzi na to, że kobiety są wyczulone na mowę ciała i łatwo mogą stwierdzić, kiedy gesty nie zgadzają się z wypowiadanymi słowami, co oznacza, że człowiek kłamie. Coś w ten deseń w każdym razie. Wystarczyło jedno spojrzenie i już mogła czytać ze mnie jak z książki.

– No przecież widzę. Hidanowi możesz wciskać kit do woli, ale mnie nie okłamiesz i doskonale o tym wiesz – prychnęła. A nie mówiłem? Gdybym dłużej wytrzymywał jej spojrzenie, to pewnie byłbym wymiękł i wszystko jej wyśpiewał. Dlatego też odwróciłem wzrok.

– Nie ważne, zamyśliłem się – odparłem cicho, przyglądając się grupce dziewczyn siedzących na ławce z przodu klasy. Jedna z nich podbijała do mnie na początku pierwszej klasy, zanim wydało się, że moje preferencje są... Ciut inne. Podniosłem się powoli i ignorując pytające spojrzenie Konan, podszedłem do dziewczyn. – Siema – przywitałem się. Przerwały rozmowę i zerknęły na mnie, bombardując mnie ciekawskimi spojrzeniami. – Yoko, idziesz na ten cały bal? – zwróciłem się do blondynki. Dziewczyna przytaknęła ruchem głowy. Z jej twarzy wciąż nie schodził wyraz zdumienia. – A nie wybrałabyś się ze mną? – dodałem.

– Ja-Jasne – odparła i twierdząco skinęła głową dla podkreślenia swoich słów. Uśmiechnąłem się nieznacznie.

– To fajnie.

Odwróciłem się i ruszyłem do ławki. Moim krokom towarzyszyły przytłumione, podekscytowane szepty. Usiadłem bez słowa obok Konan, czując na sobie jej niedowierzający wzrok. Zerknąłem na nią kątem oka.

– Co ty odwalasz, Dei? – wydukała zdezorientowana.

– Jak to co? Zapraszam koleżankę na bal. Coś w tym dziwnego?

– Eh? No nie wiem, może zbieżność z zaproszeniem Matsuri przez Sasoriego? – sarknęła. Jej mina w dalszym ciągu wyrażała konsternację.

– Uwierz mi, Konan. Nie interesuje mnie co, kiedy, ani z kim robi Akasuna – warknąłem. Chwilę przyglądała mi się zamyślona, mrużąc podejrzliwie oczy ale nic nie powiedziała.

           

***

            Młoda kobieta odsunęła się od laptopa i z uśmiechem potwierdziła rezerwację biletów. W lato zdała ostatnie z egzaminów i teraz wreszcie wracała do domu. Nie była w Tokio od ponad pięciu lat. Tęskniła za matką i przede wszystkim za bratem. Przeniosła spojrzenie na niską komodę i zatrzymała wzrok na zdjęciu. Stała na nim obok blondwłosego chłopaka. Zawsze był wyższy, chociaż to ona była starsza i dzieliło ich całe pięć lat różnicy. Westchnęła cicho. Tak dawno się nie widzieli, ich kontakt znacznie się urwał. Czasem wymieniali maile. Nie chciał mówić o sobie, a tematu domu unikał całkowicie. Martwiła się. Kiedyś chciała nawet wrócić, ale Deidara kategorycznie zabronił jej rzucać studia. Zagroził wtedy, że więcej się do niej nie odezwie, więc została.

Do domu pisała jedynie po otrzymaniu zaliczeń. W odpowiedzi dostawała sztywne „Gratuluję, Kurotsuchi.” od ojczyma, o którym dowiedziała się dopiero przy pierwszej odpowiedzi i nieco bardziej rozbudowane „Wspaniale, córeczko! Jestem z ciebie taka dumna! Ucz się pilnie!” od matki. O Deidarze nie wspomnieli nigdy słowem. Nawet standardowego „szkoda, że twój brat nie jest taki zdolny”, którego zwykła wysłuchiwać w szkolnych latach.

Pozostało jej załatwić ostatnie sprawy, opłacić starszej pani za wynajmowany pokój i za dwa tygodnie będzie już z powrotem w domu. Zastanawiała się, czy informować blondyna o powrocie, czy zrobić mu niespodziankę. Przystała na drugą opcję. Zawsze lubił niespodzianki. Były nagłe i bez ostrzeżenia, jak jego sztuka. Zaśmiała się pod nosem. Strasznie brakowało jej tego idioty. Jego bezustannego ględzenia o rzeźbach, ciągłych humorków, tego, jak wszędzie było go pełno i jak ekscytował się wszelkimi petardami i fajerwerkami…

– Kurotsuchi, śpisz? – Usłyszała za drzwiami głos staruszki, u której mieszkała.

– Nie, pani Abe – odparła, podchodząc do drzwi i otwierając je. Uśmiechnęła się ciepło do starszej kobiety. Pani Abe była niska i drobna, sprawiała wrażenie, jakby byle wiaterek miał ja zdmuchnąć ale to tylko pozory. W rzeczywistości była bardzo wytrzymała. Nie raz zaskakiwała Kurotsuchi, z jaką łatwością pokonywała schody na trzecie piętro, obładowana zakupami. Nigdy nie jeździła windą, bo nie ufała tym „blaszanym puszkom”, jak miała w zwyczaju określać nowoczesne windy.

Nauczyła też dziewczynę gotować, bo nim przyjechała na studia jedyne, co potrafiła zrobić bez dodatkowych szkód materialnych, to zrobić kanapkę, usmażyć kotleta i podgrzać gotowe danie. Kobieta, załamana jej osiągnięciami kulinarnymi postawiła sobie za punkt honoru zrobić z dziewczyny przykładną panią domu.

Bo przecież w tych czasach na mężczyzn nie można liczyć, mawiała za każdym razem, kiedy Kurotsuchi z grymasem bólu obklejała palce kolejnymi plastrami. – Coś się stało?

– Nie, kochanie. Pomyślałam, że może jesteś głodna i zjadłabyś ze mną.

– Oh, jasne. Dziękuję. Zaraz przyjdę – uśmiechnęła się i wróciła do biurka. Wyłączyła laptopa, zamknęła matrycę i wyszła z pokoju, kierując się do kuchni. W korytarzu czuła już kuszące zapachy zapiekanki. W myślach obiecała sobie, że zrobi ja Deiowi. Na pewno by mu smakowała.

Rozłożyła talerze i sztućce i zalała herbatę wrzątkiem, podczas gdy pani Abe kroiła zapiekankę na części. Usiadły przy stole i zabrały się za jedzenia. Starsza kobieta przyglądała się czarnowłosej w milczeniu.

– Jesteś ostatnio strasznie podekscytowana, Kurotsuchi – odezwała się chrypliwie.

– Tak… Cieszę się. Wracam do domu, zobaczę się z bratem – wyjaśniła, wpatrując się w nadjedzoną zapiekankę. Jej usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Chciałaby przyśpieszyć te dwa tygodnie i być już na miejscu, w Tokio.

– Ah, rozumiem… – Staruszka przytaknęła z uśmiechem i wróciła do jedzenia. Dziewczyna odkroiła widelcem kawałek zapiekanki i machinalnie wsunęła go do ust, błądząc zamyślonym wzrokiem po suficie.

Już niedługo i znowu go zobaczy.

Nie mogła się doczekać.

***

 Heh... Hehehe... ♥

GOMEN~ >.> 

Ja wiem, że jestem zła, bo znowu to zrobiłam, ale nooo... 

Już niedługo! c:

Czekajcie, a będzie wam dane, jak to powiedział... Ktoś tam xD 

Tego, no... Kuro wbije może za dwa - trzy rozdziały. Się zobaczy. 

Planuję z nią... Coś }:>

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

8.12.2013

W NASTĘPNYM ROZDZIALE: 

Bal Świąteczny!