BAKA: ROZDZIAŁ 17

 No! Pierwszy zapychacz już jest!

Został jeszcze jeden, a potem...

A nie ważne ♥

***

Simple Plan - Fire in my heart

            Nim się obejrzałem, listopad dobiegł końca. Szybko zleciało, nie powiem. Jakimś cudem udało nam się uniknąć cierpień i katuszy. Hidan miał to w dupie, Yahiko sam nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć, a Konan z dziwnych przyczyn nam darowała. Co prawda, dalej była fochnięta i w ogóle, ale nic poza tym… Sam już się w tym gubiłem.  Chyba nigdy nie zrozumiem kobiecej logiki. Dzisiaj wszystkie trzecie klasy były pozwalniane z zajęć szkolnych. Mieliśmy pomagać posprzątać i odpowiednio udekorować wynajętą halę sportową, gdzie niedługo miała się odbyć impreza gwiazdkowa dla ostatnich klas. Odstawiłem kolejny karton i wyprostowałem się, rozciągając obolałe ramiona i plecy. Kątem oka dostrzegłem Konan. Siedziała na stercie kartonów, popijając gorącą czekoladę i podśmiewając się pod nosem z dwóch chłopaków. Sasori przez cały czas łaził i robił zdjęcia. Aktualnie wydurniał się z Yahiko, strzelając głupie miny i uwieczniając je na zdjęciach. Wywróciłem oczami i ruszyłem w ich kierunku. Z zacięta miną stanąłem przed stertą, na której siedziała Blue i ująłem największy karton, jaki rzucił mi się w oczy. Tych idiotów nie zaszczyciłem nawet spojrzeniem. Wszyscy wokół urabiają sobie ręce, a jedyne, co robią oni, to nagminne opierdalanie się. Wyczułem na sobie zdezorientowane spojrzenia całej trójki, ale nie obróciłem się.

Miej wyjebane, a będzie ci dane! - takie było moje motto i zazwyczaj się sprawdzało.

Z ciężkim westchnięciem zatrzymałem się przy metalowej konstrukcji, na której stacjonował aktualnie Itachi. Podałem chłopakowi karton, a potem oparłem się zmęczony o ścianę.

– Ciężki dzień? – zagadnął, wyjmując zwój lampek choinkowych.

– Może… – mruknąłem. Z Itachim bywało różnie. Zbytnio za sobą nie przepadaliśmy i zazwyczaj chcieliśmy się nawzajem udupić. Miał lepsze oceny, a wszyscy nauczyciele i uczniowie go uwielbiali, podczas gdy ja leciałem na trójach, co chwila łaziłem do dyrektorki, a z połową szkoły miałem na pieńku. Mimo to, dało się z nim normalnie pogadać i, o dziwo, zazwyczaj wysłuchiwał moich narzekań i w przeciwieństwie do Hidana i jego „olej to”, doradzał najlepiej jak umiał. W zamian za to ja mu temperowałem braciszka. Taka tam, symbioza Motoharu-Uchiha.

– Problemy sercowe? – zakpił. Posłałem mu spojrzenie po tytułem „wal się”, a on jedynie zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową. Prychnąłem cicho, przymykając oczy i krzyżując ręce na piersi. – Jakbyś z nim nie mógł po ludzku pogadać…

– Prędzej przeleciałby Haruno, niż pogadał ze mną „po ludzku” – sarknąłem. Haruno, Sakura znaczy, to upierdliwa przyjaciółeczka młodszego brata Itachiego. Wygląda niewinnie; ma paskudne, różowe włosy, zielone oczy i ogólnie wygląda jak przerośnięta pięciolatka. A pod tą słodziutką maską kryje się jej prawdziwe oblicze herod baby. Gotowa jest wpieprzyć każdemu - dosłownie! - kto obraziłby jej Sasuke-kuna… Sasuś z kolei, żeby było śmieszniej, ma ją w dupie. Ale, dość o Haruno.

– Czyżby… – mruknął i schylił się po kawałek druta, którym mocował lampki do krat. – O wilku mowa – dodał po chwili, a gdy spojrzałem na niego pytająco, wskazał ukradkiem w kierunku, gdzie siedziała Konan i chłopaki. Obróciłem się w tamtą stronę, zauważając idącego do nas Sasoriego. Za jego plecami zamajaczyli Blue i Yahiko, szepczący sobie coś na ucho. Przeniosłem spojrzenie na Akasunę. Zatrzymał się z lustrzanką w dłoni i po chwili zrobił kilka zdjęć Itachiego wieszającego lampki. Zerknął na mnie ukradkiem.

– Humorek nie dopisuje?

– Było nieźle, dopóki nie przylazłeś. – Uchiha skarcił mnie wzrokiem. Zupełnie, jakby mówił „w ten sposób na pewno się nie zakumplujecie”. Wywróciłem oczami. To silniejsze ode mnie! Wszystko przez ten wywyższający się ton głosu!

– Jasne… Wiesz, muszę porobić zdjęcia, ale spoko. Zaraz sobie pójdę, proszę Księżniczki – odgryzł się. Czarny wyglądał, jakby zaraz miał rąbnąć czołem w ścianę. Niemalże słyszałem w głowie jego „idioci, przeklęci idioci!”.

– Łał… Nie zmęcz się tylko.

– Jakiś problem?

– Problem? Skąd. Nie przeszkadzaj sobie w opierdalaniu się. – Powinienem się zamknąć, wiem! Ale ni chuja, nie mogłem. To już chyba tradycja, że się z nim kłócę o wszystko. Zgromił mnie wzrokiem. Wyglądał, jakby chciał cos powiedzieć, ale się powstrzymał.

– Nie opierdalam się.

– Jassne… – sarknąłem – Idź już, Yahiko czeka na nową porcję słit foci ze swoją psiapsiółką. – żachnąłem się i zbyłem chłopaka machnięciem ręki. To nie tak, że byłem zazdrosny, czy coś. No, może trochę… Wkurzało mnie, że przy nim zachowuje się normalnie, a przy mnie jak skończony dupek. Dobra, dobra! Sam lepszy nie byłem, no ale…

Ku mojemu i Itachiego zdumieniu, Sasori wsunął aparat z powrotem do torby, którą miał przewieszoną przez ramię. Potem rozejrzał się, jakby czegoś szukał i ruszył do drzwi prowadzących na obszerny korytarz. Nie minęło kilka minut, a wrócił na salę z dwoma krzesłami. Postawił je pod ścianą, na końcu rzędu i wyminąwszy się z jakimś innym kolesiem, wrócił po następną partię. Śledziłem jego poczynania, nie wydając z siebie najcichszego słowa. Wydawał się nieźle wkurwiony, choć pod tą maską dało się dostrzec przebłyski zażenowania i, tak jakby, poczucia winy. W końcu wzruszyłem ramionami i wróciłem do przerwanej pracy. Kartony się same nie rozniosą, prawda?

Po godzinie z całego stosu pudeł z ozdobami zostały może trzy. Zajęli się nimi jacyś goście z matematycznej, więc tym samym ja miałem chwilę wytchnienia. Przysiadłem obok Yahiko, usilnie strzepującego z bluzki drobinki brokatu. Przyglądałem się temu z kpiącym uśmieszkiem. Przed chwilą dosłownie, ktoś go potrącił i wywalił mu z rąk pudło, a to pełne było błyszczących ozdóbek. Kilka z nich poleciało prosto na niego, czego skutkiem była brokatowa bluzka z logiem Slipknota. Westchnąłem ciężko, gdy stwierdziłem, że ten dureń najwyraźniej sobie nie radzi. Jakby tak trudno było przetrzeć to czymś mokrym… Zabrałem jakąś szmatkę, służącą do wycierania ewentualnego kurzu z ozdób i zmoczyłem ją w automacie do wody. Bez słowa podszedłem do rudego i pacnąwszy go po łapach, żeby je zabrał, przejechałem mokrym ręcznikiem po jego bluzce.

– Się myśli – mruknąłem i wcisnąłem mu w dłoń mokry materiał. Uśmiechnął się krzywo i już samodzielnie zaczął pozbywać się z ubrania brokatu.

Siedzieliśmy w milczeniu, ja - na stole, machając ze znudzeniem nogami i śledząc wzrokiem krzywizny pęknięć na płytkach, którymi wyłożona byłą podłoga, a on - pocierając energicznymi ruchami koszulkę.

– Nie widziałeś gdzieś Sasoriego? – zapytał nagle. Nie przerywając poprzedniej czynności.

– Hm? Nie, nie widziałem… Znaczy, nosił krzesła czy coś tam. – Wzruszyłem ramionami. Co ja jestem, jego niańka? Oni się przecież przyjaźnią. My nawet nie jesteśmy kumplami… Zerknąłem na Yahiko. Przyglądał mi się z takim wyrazem twarzy, jakbym właśnie oznajmił, że przed sekundą kogoś zabiłem, a jego ciało kisi się teraz w kiblu. – …Co? – bąknąłem zdezorientowany.

– Dlaczego nosił cokolwiek? – warknął, nagle dziwnie zezłoszczony. Zmarszczyłem brwi. O co mu znowu chodziło?

– Bo mu powiedziałem, że się opierdala, to postanowił mi udowodnić, że wcale tak nie jest…? – odparłem niepewnie. Skąd ta nagła zmiana. Nie widziałem jeszcze, żeby on się o coś wkurwił. Widocznie jakaś grubsza sprawa z tym wszystkim. Ciekawe, ciekawe…

– Idiota – fuknął na mnie i nie mówiąc nic więcej, wstał i wyszedł. Prawdopodobnie go poszukać. Odprowadziłem go zdezorientowanym spojrzeniem. Dobra, teraz już kompletnie nie wiedziałem, o co chodzi. Co to, Sasori jest jakimś, Kuźwa, VIPem, czy co, że mu nic nie wolno nic nosić? Postanowiłem go poszukać. Bo czemu nie? Może się czegoś dowiem.

            Przechodząc licznymi korytarzami, nasłuchiwałem potencjalnych głosów i kroków, mogących należeć do Akasuny. Swoja drogą, nie sądziłem, że w takiej hali może być aż tyle korytarzy i pomieszczeń. Jakieś pokoje zarządu, jakieś szatnie, jakieś coś-tam. Pierdyliard drzwi i ani śladu Sasoriego. W pewnym momencie, gdy miałem już wrócić do głównego pomieszczenia, bo co ja się będę przejmować, dobiegła mnie rozmowa. Czy może raczej ostra reprymenda. Z czystej ciekawości podszedłem bliżej. Byłem na prostopadłym do głównego holu korytarzu, a głosy dochodziły z kolejnego, bocznego. Wychyliłem się ostrożnie zza rogu, spodziewając się zastać jakąś dramatyczną scenkę z kłócącą się parką. W życiu nie pomyślałbym, że ujrzę Akasunę gadającego z cycatą pielęgniarką, której nigdy nie ma jak jest potrzebna. Schowałem się z powrotem i oparłem o ścianę, nasłuchując uważnie. Ja wiem, że to niegrzecznie podsłuchiwać czyjeś rozmowy… Ale nigdy nie wspominałem, że jestem dobrze wychowanym chłopcem, nie?

– …Wiesz, że ci nie wolno, Sasori! To się zdarza coraz częściej, dlaczego nic nie robisz? – warknęła kobieta. – Mam kontakt z twoim lekarzem. Bardzo dobrze wiem, jak wygląda sytuacja. Że nie chcesz się zgodzić na leczenie…

Leczenie? Przysłuchiwałem się dalej. Pielęgniarka wygarnęła mu, jaki jest nieodpowiedzialny, bo ignoruje zalecenia doktora i nie dba o siebie. I, że lepiej dla niego, żeby się to więcej nie powtórzyło. Potem usłyszałem stukanie jej obcasów i spanikowany docisnąłem się do ściany, jakby to miało cokolwiek pomóc. Na szczęście była zbyt wkurzona, żeby mnie zauważyć, a ponadto skierowała się w przeciwną stronę. Odetchnąłem cicho. Było blisko. Po chwili pojawił się również Akasuna, z tą różnicą, że on mnie zauważył. Cóż, raczej trudno, żeby nie, skoro prawie potknął się o moje nogi. Spojrzał na mnie, lekko spłoszony.

– Co ty tu…

– Chorujesz? – wypaliłem, przerywając mu w pół zdania. Zacisnął nieznacznie usta i zmrużył gniewnie oczy. Teraz pewnie rzuci tekstem w stylu „a co ciebie to interesuje?”.

– Ta. Na białaczkę, od dwunastego roku życia, a co? – bąknął beznamietnie i wyminął mnie, jak gdyby nigdy nic kierując się do sali. Wytrzeszczyłem na niego oczy i stanąłem jak wryty. Nie chciało mi się w to wierzyć. W mojej głowie wciąż i wciąż odbijało się uporczywe „JAK TO?” Sasori zerknął na mnie, nie doczekawszy się odpowiedzi i parsknął śmiechem. Wtedy zupełnie nie pomyślałem, że zwyczajnie mogłaby go śmieszyć moja mina i wziąłem to, co powiedział przed chwilą za głupi żart.

– To nie jest śmieszne – mruknąłem cicho, wytrącając się z osłupienia i zmuszając nogi do ruszenia się. Spojrzał na mnie z politowaniem, jakby nie bardzo mi wierzył. – Weź, nie jestem aż tak pierdolnięty, żeby życzyć komuś czegoś takiego – burknąłem, na co wywrócił oczami.

– A co ci zależy. Przecież mnie nienawidzisz – prychnął od niechcenia.

– Nie nienawidzę… Po prostu mnie wkurwiasz i tyle. – Skrzywiłem się. No, taka prawda. Może nie widać, ale tak jest! Ku mojemu zdumieniu, uniósł kąciki ust w delikatnym uśmieszku.

– Ej, ciole. – Usłyszałem i obróciłem się w jego stronę. W tym samym momencie flesz błysnął mi prosto w oczy i sekundę później rozległ się nieudolnie tłumiony śmiech chłopaka. – No, ale ryj to masz co najmniej niewyjściowy – parsknął, pokazując mi zdjęcie. Spojrzałem na wyświetlacz, przecierając podrażnione oczy, a gdy obraz wrócił wreszcie do normalności i zobaczyłem w końcu swoja minę, moje usta ułożyły się w prostą kreskę.

– Weź to usuń… – Posłałem mu błagalne spojrzenie, na co tylko roześmiał się jeszcze głośniej.

– No chyba żartujesz.

– Akasuna kurwa! Na co ci to? – jęknąłem, idąc tuż za nim i usiłując nie zamordować kurdupla. Złośliwe to, to… Nie ma co.

– Będę cię szantażował, co ty na to? – odparł beztrosko, a jego usta wygięły się w szerokim uśmiechu. Fuknąłem pod nosem obrażony. – Deidara, uśmiech! – Zatrzymał się nagle i w momencie, w którym miałem się na niego wydrzeć, bo co on znowu odpierdala, zrobił kolejne zdjęcie. Ponownie obrócił aparat obiektywem do siebie i zerknął na podgląd zdjęcia. – Jesteś beznadziejny – westchnął ciężko i nie czekając na odpowiedź, poszedł sobie.

***

             Nie powiem, zdziwiłem się nieco, gdy oznajmił, że mnie „nie nienawidzi”. To było w sumie całkiem… Miłe. Zerknąłem na niego. Szedł obok, w dalszym ciągu obrażony o te zdjęcia, posyłając mi zawistne, pretensjonalne spojrzenia. Wyglądał żałośnie. Wzruszyłem ramionami i torbę od aparatu, w którą wwiercał się jego niszczycielski wzrok. Jakby to miało cokolwiek pomóc, pfi… Ledwo wszedłem do sali, dopadł do mnie Yahiko. Wyglądał na wkurwionego i nieźle zmartwionego. Zaczął mnie opierdalać, że co ja sobie wyobrażam, że mi nie wolno i że jestem kompletnym kretynem. Zerknąłem na Deidarę stojącego kilka kroków obok. Przyglądał nam się podejrzliwie, więc ukradkiem kopnąłem rudego w kostkę, żeby się przymknął. Podziałało. Na chwilę.

– Za co to?! – jęknął.

– Stul się – wycedziłem, odwracając się z powrotem do niego. Kiedy posłał mi pytające spojrzenie, nieznacznie skinąłem głową na blondyna. Yahiko zerknął na niego, a potem na mnie, ale nic nie powiedział. Rozumiał bez zbędnych wyjaśnień. Nie lubiłem poruszać tego tematu, tym bardziej przy innych. A taki Motoharu najwyraźniej wziął to za żart... I niech tak zostanie. Nie potrzeba mi tłumu idiotów traktujących mnie jak Bóg wie co. Z kryształu nie jestem, nie rozsypię się od byle czego.

W ciągu następnej godziny oblazłem całą salę chyba ze dwadzieścia razy... Po jedenastym okrążeniu przestałem liczyć. Akurat siedziałem pod ścianą i odpoczywałem, przeglądając zrobione zdjęcia, gdy ktoś, jak się potem okazało - Deidara, przysiadł się obok.

– Co robisz? – zagadnął. Spojrzałem na niego podejrzliwie, ale nie wyglądał, jakby coś kombinował. W prawdzie można powiedzieć, że się „kumplujemy”, ale to nie znaczy, że mu nagle zacząłem bezgranicznie ufać. Jeszcze miesiąc temu gotowy był mnie udupić, jeżeli tylko nadążyłaby się takowa okazja… Przyglądał mi się wyczekująco, więc postanowiłem łaskawie odpowiedzieć. No, bo co mi szkodzi, nie?

– Przeglądam zdjęcia – odmruknąłem obojętnie, odwracając wzrok z powrotem na ekranik. Czułem, jak zerka mi przez ramię, więc przesunąłem aparat odrobinę w jego stronę. Jak on to ujął? „Dzień dobroci dla zwierząt”? Przez chwilę przeglądaliśmy w milczeniu kolejne fotografie. Znaczy, on oglądał, a ja jak automat przeskakiwałem na kolejne, w międzyczasie gapiąc się w sufit. Miałem takiego mega-wykurwistego lenia, że to się we łbie nie mieściło.  Najchętniej wczołgałbym się pod kołdrę i do poniedziałku spod niej nie wyłaził. Stłumiłem ziewniecie i przeniosłem wzrok na Deidarę. Nawet nie słuchałem, co mówił. Po prostu gapiłem się na niego. Włosy tym razem związał całkiem, nie zostawiając żadnych luźnych pasm, a grzywkę dodatkowo spiął kilkoma spinkami - naliczyłem osiem - które prawdopodobnie podpierdolił Konan.  Mój wzrok zatrzymał się na jednej, szczególnej – wielkiej, białej róży. Przyglądałem jej się spod przyprażonych powiek i zmarszczonych brwi.

– Co ty robisz? – bąknął nagle. Przeniosłem na niego rozbawione spojrzenie.

– Zajebista spinka; taka słodziutka. Pasuje do ciebie – sarknąłem. W jego oczach zalśniły małe kurwiki, a twarz momentalnie spłonęła rumieńcem. Zachichotałem pod nosem.

– To Konan, nie moje! – warknął speszony, ściągając gwałtownie ją i pozostałe siedem kolorowych spinek. Blond pasma długiej grzywki błyskawicznie opadły w dół, z powrotem zasłaniając połowę twarzy chłopaka i ukrywając rumieniec. Nie, żeby coś, ale naszła mnie straszliwa ochota odgarnąć je z powrotem tak, jak były. Powoli zaczynała mnie ta grzywka wkurwiać.

– Wiesz, musisz spinać włosy częściej. – wypaliłem. Obrócił się do mnie, posyłając mi zdezorientowane spojrzenie.

– Czemu niby? – spytał.

– Oczy to twój jedyny atut, nie powinieneś ich zasłaniać. – Wzruszyłem ramionami. Przez dłuższy moment przyglądał mi się w milczeniu. Zmarszczył zabawnie czoło, błądząc wzrokiem po nieokreślonych punktach na podłodze i zastanawiał się nad czymś. Wywróciłem oczami; idiota. Nagle poderwał głowę do góry - olśniło go.

– Akasuna! Nie potrafisz powiedzieć mi czegoś miłego bez tych twoich głupich, wrednych podtekstów? – bąknął obrażony.

– Umiem! – obruszyłem się. Że niby nie umiem komplementować? No chyba, kurwa, wątpię! JA bym nie umiał? Jestem zbyt oczytany, żeby nie móc znaleźć kilku miłych słów. Nawet określających jego!

– Ta? Więc słucham. – Posłał mi złośliwy uśmieszek. Zacisnąłem usta w wąską kreskę i odwróciłem wzrok, szukając jakiegoś natchnienia. Coś miłego, coś miłego, coś miłego… Oh, to było trudniejsze, niż myślałem. Rozejrzałem się ukradkiem, zupełnie, jakby podpowiedź miała wyskoczyć na którejś ze ścian. Coś miłego, hmmm…

– Uhm… Więc… Eeee… – Mój wzrok zatrzymał się na kieszeni, z której wystała mała przywieszka. O! Jak to się nazywało…? – Twoje rzeźby są w sumie całkiem niezłe... To C1 chociażby… – Wyszczerzył się, usłyszawszy to stwierdzenie. No Boże, ja tylko powiedziałem, że są niezłe. To jeszcze nie znaczy, że akceptuję jego poglądy, a on sobie wyobraża niewiadomo co.

– Masz dobrą pamięć… – Pokiwał głową z uznaniem. – Chociaż moje rzeźby są tak zajebiste, ze raczej trudno byłoby o nich zapomnieć – dodał po chwili.

– Ta… Teraz ty – mruknąłem, krzyżując na piersi ręce i unosząc dumnie głowę. Zobaczymy, czy on lepiej sobie poradzi. Przecież jest taki zajebisty, to nie powinien być dla niego problem, nie?

– Co ja?

– Wymusiłeś na mnie komplement. Teraz twoja kolej – wyjaśniłem krótko. Z nim trzeba jak z dzieckiem. Głupek sam się niestety nie domyśli. To smutne.

– No przecież powiedziałem, że masz dobrą pamięć.

– To nie jest komplement, łomie.

– Jak to nie? Było miłe! – prychnął, lustrując mnie pewnym siebie spojrzeniem. Już otwierałem usta, żeby zaoponować, ale mnei uprzedził. – Dobra, dobra! Neich ci będzie! Hmmm, no to… O! – Otworzył usta, ale zaraz potem z powrotem je zamknął, marszcząc brwi. – Albo nie… To może… Nie, to też nie… No kurwa, to trudne jest! – jęknął zrezygnowany i spuścił smętnie głowę. Parsknąłem cicho śmiechem. – Tak w ogóle, to powinieneś traktować jak komplement sam fakt, ze dobrowolnie przebywam w twoim towarzystwie.

– Ha, ha, ha. Śmieszne, kurwa. Nikt ci nie każe tu siedzieć.

– No wiem. Przecież powiedziałem: dobrowolnie. – Jego wargi momentalnie wygięły się w cwaniackim uśmieszku. Przyglądałem mu się przez chwilę z mieszanymi uczuciami, a potem uniosłem kąciki ust w nieznacznym uśmieszku. W takich momentach przyłapywałem się na myślach, że gdyby tylko nie był taki arogancki, pyskaty i wyniosły, to może…

– Co tam? – wtrąciła nagle Konan, która pojawiła się obok nas niewiadomo kiedy i skąd, tym samym przerywając mój myślowy wywód. Wyrosła, kurwa, spod ziemi. Dosłownie!

– Oglądamy zdjęcia – wyjaśnił krótko chłopak.

– Ooo, fajnie!

Potem zaczął z nią gadać, a mnie olał. (foh i rzal :c) W sumie, żadna nowość. Nie wtrącając się, wróciłem do przeglądania zdjęć. Yahiko, gdzieniegdzie mignął Uchiha, kilku kolesi ze sportowej, Deidara, Deidara, Deidara… Wcale go nie stalkuję, po prostu wpierdalał mi się w kadr. W końcu blondyn podniósł się i gdzieś poszedł, zostawiając mnie sam na sam z Konan. Dziewczyna odprowadziła go wzrokiem, uśmiechając się delikatnie, a potem zwróciła do mnie. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że coś kombinuje. Nigdy nie lubiłem moich przeczuć, bo zazwyczaj się sprawdzały…

– Więc… Idziesz z nami na lodowisko? – zaczęła niby to od niechcenia, chociaż chytry uśmieszek nie schodził jej z ust. – Będę ja, Yahiko…

– Deidara idzie? – wszedłem jej w słowo. Umilkła, unosząc zawadiacko brwi. – Bo jak tak, to musze się zastanowić – bąknąłem, żeby nie było, ze ja coś tego… No.

– Jasne – parsknęła i podniosła się, nie odpowiadając na zadane pytanie. Już otwierałem usta, żeby je powtórzyć, bo może nie dosłyszała, albo coś… Ta, jasne. Zwyczajnie mnie ignoruje… – Spytaj się go. Na miejscu o siedemnastej – dodała na odchodnym, jakbym w ogóle się zgodził… Jasnowidzka od siedmiu boleści się znalazła. Że niby kiedy powiedziałem, że się na cokolwiek zgadzam, hę?  Jakoś sobie, cholera, nie przypominam!

            Przepchnąłem się przez tłum młodzieży, wyszukując wzrokiem pozostałej trójki. Tak, wiem. Miało mnie tu nie być. Oczywiście nie mam zamiaru jeździć! Nie umiem, ale to szczegół. Powiem, że… Nie wiem… Nie chce mi się, albo coś. Konan i Yahiko są zbyt zajęci sobą, a Motoharu jest za głupi, żeby się połapać. Podszedłem do nich w końcu, przy okazji odpychając łokciem jakiegoś dryblasa. Koleś wywalił się na mokrą od stopionego, brudnego śniegu podłogę i zaklął siarczyście. Skrzywiłem się i czmychnąłem błyskawicznie za Deidarę. Gościu wstał i bluzgając wymyślnie, spojrzał na niego z mordem w oczach. Pogwizdując pod nosem, przyglądałem mu się ukradkiem, jak podchodzi do blondyna. Na myśl przywodził rozwścieczonego buldoga. Też był taki spasiony i miał płaską twarz z rozplaszczonym na środku nosem. No, buldog jak się patrzy!

– Nudzi ci się, laleczko? – warknął na bogu ducha winnego Motoharu. Tamten spojrzał na niego zdezorientowany, przerywając w pół zdania.

– Ale, że o co chodzi? – bąknął.

– O co chodzi? Kurwa, ułomny jesteś, czy jak? Wywaliłem się przez ciebie! – warknął rozjuszony. Blondyn wytrzeszczył na niego oczy. Zaraz się zacznie, gdzie popcorn?

– No chyba przepraszam, kurwa, bardzo powątpiewam! Jak ktoś tu jest ułomem, to ty! Chodzić nie umiesz i do innych się dowalasz. No kurwa, wypierdalaj! – prychnął. Tamten już miał go wytargać na dwór za kurtkę i prawdopodobnie wpierdolić, ale Yahiko zareagował i rozdzielił ich. Facet oznajmił, że mają szczęście, że jest zajęty, to im łaskawie daruje. Potem poszedł sobie, a Deidara oczywiście musiał krzyknąć za nim żeby uważał, bo znowu się sierota wyjebie. Gdy tamten się obejrzał, rzucając mu mordercze spojrzenie, chłopak uśmiechnął się słodko i pomachał mu fakersem. Parsknąłem śmiechem, zwracając na siebie uwagę jasnowłosego. Uniósł jedną brew, posyłając mi wymowne spojrzenie.

– Co? – mruknąłem niewinnie.

– Kretyn.

            Siedziałem na ławkach, śledząc znudzonym wzrokiem poczynania Konan i Yahiko. Czasem mu zazdrościłem. Mimo wszystko miał w życiu łatwiej. W każdym razie na pewno łatwiej ode mnie. Przyglądałem się, jak jeżdżą z dziewczyną po tafli lodowiska, trzymając się za ręce. Momentami przyciągał ją do siebie i składał na ustach czułe pocałunki. Heh, pierdolona sielanka. Drgnąłem lekko, wyrwany z zamyślenia, gdy przed moją twarzą zamajaczył ciemny kubeczek. Odsunąłem się nieznacznie, zerkając w górę. Obok stał Motoharu, wyciągając w moim kierunku plastikowe naczynko. Posłałem mu pytające spojrzenie.

– Pomyślałem, że może byś chciał… – zaczął niepewnie, odwracając wzrok.

– Nie lubię słodkiego – mruknąłem sztywno, nie spuszczając z niego oczu.

– Dobra, sam wypiję. – Wzruszył ramionami, siadając obok mnie. Wychylił jeden kubek, opróżniony już do połowy, w drugiej dłoni ściskając kolejny. W środku parowała gorąca czekolada. Po niecałej minucie opróżnił jeden i podsunął pod usta drugi kubek. Już miał upić łyk, ale zreflektowałem się szybko i zabrałem mu go sprzed nosa, przy okazji parząc boleśnie opuszki palców. Syknąłem cicho.

– Nie mówiłem, że nie chcę – wycedziłem, mocząc wargi w ciepłej cieczy. Co, jak co, ale był grudzień, a ja mimo wszystko zaczynałem marznąć. Pociągnąłem łyk i skrzywiłem się niemalże od razu. – Fuj… – burknąłem cicho. Czułem na sobie wzrok blondyna, więc zerknąłem na niego. Przypatrywał mi się rozbawiony, unosząc zawadiacko brew. Jego usta rozciągały się w złośliwym, tryumfalnym uśmieszku.

– Wiesz co..?

– Hm?

– Posłodziłem ci dwa razy – parsknął pod nosem, a ja jedynie zgromiłem go wzrokiem. Z cichym prychnięciem obróciłem się z powrotem w kierunku lodowiska, wpatrując się w obejmujące się pary. Jakaś kurna, aluzja czy co? Odsunąłem kubek od ust i oblizałem wargi. – Nie jeździsz? – Zerknąłem an niego, a potem przeniosłem wzrok w dół. Jego stopy odziane były w parę hokejówek. Połyskujące w świetle lamp płozy pokryte były warstwą skruszonego lodu i  śniegu. Jeździł. Czyli kolejna rzecz, w której był lepszy. Teraz to mi na pewno nie da spokoju…

– Jak widać.

– Dlaczego? – drążył dalej. Stłumiłem westchnięcie i odchyliłem się w tył, opierając się o plastikowe oparcie ławki. Przyglądał mi się wyczekująco. Na myśl przywodził mi pięciolatka. Też miał teraz taki ciekawski wzrok.

– Nie chce mi się… – odparłem wymijająco, w co chyba nie uwierzył.

– Jaaasne. Nie umiesz, zgadłem? – prychnął kpiąco, unosząc dumnie głowę i lustrując mnie wyzywającym spojrzeniem. Uśmiechnął się z wyższością. Zacisnąłem nieznacznie usta i wcisnąłem ręce do kieszeni, napierając na oparcie jeszcze bardziej. Połowę twarzy schowałem w stójce zimowej kurtki, spode łba wgapiając się uparcie w jakąś lampę. Że też on musi tak gadać i gadać. Nic nie robi tylko gada. Nagle podniósł się na nogi i nim się spostrzegłem, już zostałem pociągnięty w dół, ku lodowisku.

– Co ty…

– Uczyłem Konan, to z tobą raczej problemu nie będzie. Ewentualnie zrobisz z siebie pośmiewisko, ktoś to nakręci, wrzuci na YouTube i będziesz gwiazdą Internetu… Ale co tam; jesteś rudy - teraz może być już tylko lepiej – odparł beztrosko i zatrzymał się przy barierce, przywołując ruchem dłoni Yahiko i Konan. Ci od razu skierowali się do nas i już po chwili przystanęli obok. Po krótkiej wymianie zdań, kiedy to cała trójka zadecydowała w moim imieniu o mojej rzekomej nauce jazdy na łyżwach - pozdro? - Yahiko skierował się do wypożyczalni po łyżwy dla mnie. Hokejówki, rozmiar 39… Motoharu oszacował to na oko. Na oko! Zaledwie pięć minut potem wepchnął mnie na lód i po chwili sam stanął obok, szczerząc się jak idiota. Rozłożyłem ręce na boki, usiłując nie wykonać żadnego ruchu. Z trudem utrzymywałem się w pionie. Naprawdę, nie uśmiechało mi się zaryć dupą o lód… – No. Gotowy?

– Kurwa, nie?! – wrzasnąłem rozpaczliwie, przyglądając się szeroko otwartymi oczyma, jak odchyla rękę w tył i przymierza się do pchnięcia mnie w plecy. Zaśmiał się cicho i zmrużył złośliwie oczy. – Nie zrobisz tego – mruknąłem jękliwie, wpatrując się w jego dłoń. – Nie zrobisz! – Zagroziłem mu palcem, jakby to miało cokolwiek zdziałać i cofnąłem się o krok. W tym momencie płoza łyżwy nadziała się na jakąś dziurę w lodzie i wywinąłem prawie-salto, nie wiem jakim cudem podcinając nogi blondynowi. Oboje gruchnęliśmy na lód, z tą różnicą, że on nie miał twardego lądowania i nie został przez nic przygnieciony. Leżałem chwilę w bezruchy, wgapiając się w lampy rozwieszone na sznurze nad lodowiskiem, mrużąc wymownie oczy. Moje usta wykrzywiały się w lekkim grymasie. Deidara z kolei podniósł się na łokciach i parsknął śmiechem. Po chwili do jego rechotu zawtórował Yahiko, a do nich dołączyła Konan.

– Co za frajer, ja pierdole.

– Motoharu… – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. Z drobną pomocą blondyna podniosłem się chwiejnie na nogi. Otrzepałem spodnie, kurtkę i włosy, a potem przeniosłem an niego rozjuszone spojrzenie. – Lepiej dla ciebie, żebyś miał cholernie dobrą wymówkę. Bo obiecuję ci, że nie dożyjesz jutra – wywarczałem. Chłopak prychnął lekceważąco i odjechał kawałek do tyłu, posyłając mi wyzywające spojrzenie.

– Ohh. Popatrz, jak się ciebie boję… – sarknął.

– Ty… – Zrobiłem krok do przodu i ponownie się zachwiałem, sekundę potem lądując na brzuchu. Wyprostowałem ramiona i ugiąłem w kolanach nogi. Cały czas towarzyszył mi śmiech Deidary. Wbiłem rozjuszone spojrzenie w biały lód, który już porządnie odbił się na mojej dupie w postaci siniaków. Już je czułem, nawet jeśli ich nie było.

Nienawidzę zimy.

***

Babski Sasori tak bardzo xD

Zjebałam to, ale chuj.

Druga fotka, jbc. 

WOW.

Zdjęcie takie słodkie.

Tak bardzo z rąsi ♥♥

WOW.

Tak gejowsko xDD

WCALE mi nie odwaliło.

 

 Yosh!

Takie tam, pierdoły.

No wybaczcie, miało tego nie być, ale byłoby wtedy zdecydowanie za szybko z całą akcją i w ogóle... Zachowajmy te resztki rzeczywistości. Dopiero zaczęli się przecież nie-mordować na każdym kroku... xD

Zapychacze mają na celu bawić. jak to wyjdzie, nie mam pojecia. Zazwyczaj jest zupełnie na odwrót, niż zamierzam. Jak ma być śmieszne, jest nudne... W moim odczuciu przynajmniej.

Dzisiaj zdecydowanie tryumf Deidary. 

Z kolei Sasori jest be, bo Dei tak się stara, a on to ignoruje :c 

Już niedługo >.> 

Heheszki.

Hejtujcie, czy co tam chcecie. 

Hejty są fajne ♥ 

Mam z nich beke :D

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU: 

1.12.2013

W NASTĘPNYM ROZDZIALE: 

HU NOŁS??

Zapychacze nie są planowane, także nie wiem jeszcze, co tam dam... W sumie możecie coś podrzucić w komentarzach, jeżeli macie życzenie. Kto wie, może mnie natchniecie? :3 

Tylko błagam, nie piszcie mi eseju. Wystarczy w dwóch - trzech zdaniach streścić, okk? c: