BAKA: ROZDZIAŁ 15

             No! Wena mi wróciła! Znowu są opisy! ♥♥

I wgl jakiś taki długi ten rozdział mi się wydaje... Ostatnio na polskim pani powiedziała, że buduję za długie zdania... No kurwa, życie xD Pisze opo i kocham opisy- inaczej nie umiem. ^ ^

 ***

Bastille - Thinkin Bout You

            Gdy o dziesiątej rano do mojego pokoju wtargnął Yahiko i cały czas rozmawiając z Konan przez telefon, bezceremonialnie odrzucił ze mnie ciepłą kołdrę, po czym poderwał jednym ruchem na nogi, myślałem, że mu jebnę. Potem bez zbędnych wyjaśnień skinął na szafę, każąc mi się ubrać. Wciąż gadał z dziewczyną - omawiali „coś, co na pewno mu się spodoba, chociaż będzie chciał to ukryć pod wkurwioną miną, tak, na pewno tak będzie”. Gdy już się ubrałem, stanąłem przed nim, oczekując wyjaśnień, cóż jest tak ważne, że niezwłocznie musiał tu przyleźć i zawracać mi dupę, a tym samym wyrwać ze słodkich objęć Morfeusza. Zamiast tego kazał mi wypierdalać i nie wracać, dopóki nie zadzwoni. W ciągu ułamka sekundy znalazłem się więc na dole i nim zdążyłem w jakikolwiek sposób zaoponować, zostałem brutalnie wypchnięty za drzwi, które następnie zatrzasnęły się za mną z głośnym hukiem.

Załomotałem pięścią w drewnianą powierzchnię, nawołując rudego.

– Yahiko, kurwa! Nie mam bu… – przed oczami mignęła mi twarz chłopaka, a  po chwili czarne trampki rąbnęły o moją klatkę piersiową. Potem ponownie rozległ się łoskot zamykanych gwałtownie drzwi i zgrzyt przekręcanego zamka. – …tów… – dokończyłem, ściskając szmaciaki w dłoniach.

            Bez określonego celu szwendałem się po mieście już od dobrych czterech godzin. Jakieś pół godziny temu zaczęło padać, a aktualnie lało jak z cebra. Obok mnie co chwila przebiegali jacyś ludzie, kierując się do wszelkich możliwych bram i sklepowych daszków, byleby tylko schronić się przed rzęsistymi strumieniami deszczu.

Szedłem przed siebie, nie zważając na obijających się o mnie przechodniów, przy każdym zderzeniu rzucających niedbałe „przepraszam”. Nie śpieszyłem się, bo po co? I tak byłem już mokry. Uniosłem wzrok znad czubków butów i zmrużyłem oczy, starając się rozpoznać coś pośród deszczowej mozaiki. Wiem gdzie jestem - jest dobrze. Uniosłem głowę w górę, przyglądając się szaremu, zachmurzonemu niebu i westchnąłem ciężko. Żeby ósmego, kurwa, listopada tak lało… Akurat w moje urodziny. Podłe. Co gorsza, Yahiko się nie odzywał i raczej nie zapowiadało się na to w najbliższym czasie. Teraz pewnie gździ się z Konan po kątach, urzędując sobie w moim ciepłym, suchym domu i ma w dupie los swojego przyjaciela, zdanego na łaskę pogody… Biedny ja.

Westchnąłem ponownie, użalając się nad swoim parszywym losem.

Oczywiście w ogóle nie podejrzewałem przyczyny takiegoż traktowania. Bo przecież wszyscy zawsze słuchają, gdy mówię, że nie robię urodzin i całą tą szopkę razem z tortem, świeczkami, idiotycznymi życzeniami, słitaśnymi prezencikami i do porzygu cukierkowym przyjęciem „niespodzianką” - które z niewiadomych przyczyn nią nie jest - mogą wsadzić sobie w dupę, czy gdzie tam chcą.

Teraz zrobię im scenę i będą mieli wyrzuty sumienia, bo wywalili mnie z domu na ulewę!

Tak, właśnie tak zrobię! A co?!

Uśmiechnąłem się złośliwie pod nosem, przymykając w geście samozadowolenia oczy. Byłem taki zajebisty… Sprytny, inteligentny, zaradny…

Nagle odbiłem się od kogoś, prawie zaliczywszy glebę. Na szczęście utrzymałem się na nogach. Taki kurwa matrix, czaicie? Spojrzałem na moją przeszkodę i - jak zwykle zresztą na jego widok - mina mi zrzedła.

Best urodziny, cholera, ever.

– Oooo, Akasuna… Wyglądasz obrzydliwie. Zupełnie jak zmokły, rudy kogut. – mruknął kąśliwie blondyn, lustrując mnie z wyższością wzrokiem.

– Widzę, że znasz się na drobiu… Jak na wieśniaka przystało. – pochwaliłem. W odpowiedzi uśmiechnął się wymuszenie i cisnął we mnie morderczym spojrzeniem. Odpowiedziałem tym samym. Nie chciało mi się teraz kłócić z tym czubkiem. No bardzo, kurwa, sorry. Mam ciekawsze zajęcia. Na przykład spacerowanie w deszczu i kontemplowanie nad sensem swojego istnienia. Ta, to zdecydowanie bardziej wciągające niż strzępienie nerwów na byle blond idiotkę.

Zerknąłem w dół. Z płytkiej kałuży wystawały połyskujące klucze od mieszkania. Pewnie frajer zgubił, jak we mnie wlazł. Bez słowa schyliłem się i podniosłem zgubę chłopaka, następnie wciskając mu ją w wolną dłoń. Ukradkiem prześlizgnąłem się wzrokiem po foliowej reklamówce, którą dzierżył w drugiej. Wypchana była, a jakże by inaczej, najróżniejszymi z różnych słodyczy. Niektórych istnienia nawet nie podejrzewałem.

– To chyba twoje. – stwierdziłem i wyminąłem zdezorientowanego chłopaka.

– Akasuna, wchodzisz? – usłyszałem. Zerknąłem na niego jak na idiotę. Że kurwa co proszę? On mnie do siebie zaprasza? Tak z własnej, nieprzymuszonej woli?

W myślach oceniłem sytuację, szukając wszelkich, możliwych haczyków.

Podejdźmy do sprawy racjonalnie - to idiota, prawdopodobnie obłąkany. Na dodatek ze spaczonym mózgiem, bo przecież ‘sztuka-to-chwila’ mówi samo za siebie.

– Eeee, nie? – odparłem pytaniem na pytanie. – Jeszcze mnie nie posrało. – dodałem wyniośle i zacząłem odwracać się w stronę, w którą szedłem poprzednio.

– Akasuna, uwa… – Nim dokończył, kątem oka dostrzegłem jeszcze tylko, jak jakieś auto, mknąc w nieznanym mi kierunku i zawadzając kołami o pokaźnych rozmiarów jeziorko, tworzące się na jezdni, wzbija w górę potężną fontannę brudnej wody. – Uważaj... – mruknął i parsknął śmiechem. Zamrugałem zdezorientowany, podczas gdy mój mózg w dalszym ciągu przetrawiał nadmiar informacji o tym, co właśnie się wydarzyło. Wyplułem z ust szczątkowe ilości wody, która przypadkiem się tam dostała, w dalszym ciągu tępo wpatrując się przed siebie. – No, to nara! – blondyn zaśmiał się pod nosem i skierował do starej kamienicy. Przymknąłem oczy, zaciskając w pięści drżące z zażenowania i złości dłonie.

– Poczekaj. – wycedziłem.

Poczekał.

Z trudem przechodziło mi to przez gardło, ale…

– Mogę wejść?

– Ale jak naświnisz, to sprzątasz! – zastrzegł i skinął głową w kierunku budynku.

            Zdjąłem przemoczone trampki i rozglądając się ukradkiem, żeby nie było, ze jestem ciekawy jak mieszka - bo nie jestem! - przeszedłem do pokoju, który zdaje się robił jednocześnie za salon i jadalnię. Deidara przepchnął się obok mnie i przeszedł do kuchni, po chwili odstawiwszy zakupy na blat szafki. Ściągnął przez głowę mokrą bluzę i dłonią przeczesał lekko wilgotne włosy, by na powrót odzyskały swoją naturalną „objętość”. Czyli nie były oklapnięte, jakby kto nie załapał.

Potem zaczesał grzywę do tyłu, okiełznując tym samym misz-masz na głowie i zerknął na mnie.

Zreflektowałem się szybko i chrząknąłem cicho, odwracając od niego wzrok.

– Serio mieszkasz sam. – stwierdziłem zdumiony, prześlizgując się wzrokiem po pokoju.

– Co w tym dziwnego? – parsknął, wyjmując z siatki produkty i chowając je po poszczególnych półkach.

– Myślałem, że się zgrywasz. – Wzruszyłem ramionami i odgarnąłem z oczu mokre kosmyki, uparcie drażniące końcówkami moją skórę. Skrzywiłem się, gdy odsunąłem od czoła dłoń, a ta okazała się całkowicie mokra. Zupełnie, jakbym właśnie wyciągnął ją spod odkręconego kranu. Kątem oka dostrzegłem, jak Motoharu przemyka się po cichu do jakiegoś pokoju. Moment potem wrócił z ręcznikiem i jakimiś suchymi ubraniami. Podał mi je bez krzty zainteresowania.

– Trzymaj.

– A ty co? – prychnąłem, przyglądając się podejrzliwie ubraniom. Zawszone, czy jak?

Coraz bardziej mnie zdumiewał…

– Dzień dobroci dla zwierząt. – rzucił od niechcenia, choć na jego usta wkradł się złośliwy uśmieszek. – Tam masz łazienkę. – poinstruował mnie, wskazując na białe drzwi z małym okienkiem z mlecznego szkła.

Zamknąłem się od środka i zacząłem ściągać przemoczone ciuchy. Do umywalki wycisnąłem nadmiar wody.

Wsunąłem na siebie dresowe spodnie i - o zgrozo! - turkusowy tiszert z napisem „BANG!”. Profanacja… Nogawki musiałem wywinąć dwa razy, z kolei bluzka wisiała na mnie jak worek. Ale przynajmniej były suche… Spojrzałem tęsknie na moją permanentnie czarną koszulkę i równie czarne spodnie.

Usiadłem na brzegu wanny i pochyliłem się do przodu, zakładając na głowę ręcznik. Zacząłem nim energicznie pocierać powierzchnię włosów, coby się choć odrobinę osuszyły. No bo, bez przesady, nie mam zamiaru korzystać z jego suszarki… Nie spoufalajmy się może, okej? To mimo wszystko wciąż Deidara!

Przeczesałem palcami czuprynę. Szczotki nie miałem, a wszawicy czy innego kurestwa załapać od niego nie chcę. Po doprowadzeniu się do względnego porządku, z ciężkim westchnięciem na ustach wyszedłem z łazienki i skierowałem się w głąb „salonu”. W moje oczy rzuciła się ściana działowa, której wcześniej nie zauważyłem. Na całej jej powierzchni widniało olbrzymie, barwne graffiti.

Zafascynowany podszedłem bliżej, przyglądając się tej cudnej grze kolorów, tworzących swoisty melanż barw w odcieniach od krwistej czerwieni, poprzez ognisty pomarańcz, na głębokim granacie kończąc. Zafascynowany musnąłem opuszkami palców gładką powierzchnię malowidła, chłonąc wzrokiem każdy jego najmniejszy szczegół.

– Podoba ci się? Hm? – Usłyszałem koło ucha przepełniony dumą szept Motoharu. Wzdrygnąłem się nieznacznie, odruchowo odsuwając dłoń od ściany. Bez słowa skinąłem głową na potwierdzenie, a on uśmiechnął się szeroko. Jego błękitne oczy rozjarzyły się błyskiem podekscytowania. – Chodź! – zawołał i pchnął mnie w kierunku kolejnych drzwi. Nim zdążyłem jakoś zaprotestować, byłem już w środku małego pokoiku. Zmarszczyłem brwi, oglądając się na niego podejrzliwie, ale był zbyt zafascynowany… Czymś. Pokręciłem głową z dezaprobatą i odwróciłem wzrok z powrotem na pokój. Dopiero teraz dostrzegłem tubki farb i zużyte przyrządy rzeźbiarskie, upchnięte w kącie, tuż obok potężnej, przeszklonej gablotki z różnych rozmiarów i kształtów, własnoręcznie tworzonych rzeźb. Na środku prostopadłej ściany znajdowało się stare, wysłużone biurko, a tuż obok i nad nim kolejne półki. Tym razem zapełnione różnych rozmiarów słoiczkami i pojemniczkami. Farby, rozpuszczalnik, wszystko poupychane w jednym miejscu.

Przeniosłem wzrok niżej, na drewniany blat. W rogu, obok bocznej ścianki szafki, miał swoje miejsce zużyty słoik po jakimś gotowym daniu, z którego dumnie prężyły się różnych rozmiarów i kształtów szpachelki do gliny, każdej możliwej grubości pędzle, nożyki i kilka innych skarbów, których nazw nawet ja nie kojarzyłem. Możliwe, że sam je stworzył dla własnego użytku. Moje spojrzenie spoczęło w końcu na środku biurka. Czekało tam sporawe pudełko gotowej do rozrobienia gliny.

– I co myślisz? – Jego głos znowu wyrwał mnie z zadumy. Z tą różnicą, że teraz bezceremonialnie podszedł do mnie - zdecydowanie za blisko - i położył dłonie na ramionach, nachylając się do mojego ucha. Jego włosy delikatnie musnęły mój policzek, szyję i obojczyk, wywołując przyjemny dreszcz.

– Straszny masz tu… Syf. – mruknąłem po chwili zastanowienia i zerknąłem na niego. Spiorunował mnie wzrokiem, a cała ekscytacja nagle się ulotniła, ustępując miejsca zawistnemu spojrzeniu i grymasowi niezadowolenia. – No co? – burknąłem niewinnie. Pytał, to odpowiadam!

– Gówno. – warknął obrażony i wyminął mnie, kierując się do biurka. Bez słowa usiadł na krześle, wydobywając z pudełka glinę. Zaczął ją powoli rozrabiać.

Przyglądałem się w milczeniu jego plecom. Po ich krzywiźnie swobodnie spływały długie, blond włosy, które wcześniej związał w niedbałą kitkę. Obserwowałem ruchy jego ramion i grę prężących się mięśni rąk. Po chwili namysłu podszedłem nieco bliżej i ulegając własnej ciekawości, zajrzałem mu przez ramię. Na jego twarzy malowało się skupienie, jakiego jeszcze nigdy u niego nie widziałem. Z oczu biła pasja, którą obdarzał każdy, najmniejszy nawet kawałek gliniastej masy, która z minuty na minutę nabierała coraz bardziej fantazyjnych kształtów. Przygryzł lekko dolną wargę i zmarszczył brwi, uważnie badając wzrokiem zaczątek rzeźby. Milimetr, po milimetrze, rozplanowując w myślach każdy kolejny ruch dłoni i palców.

Nie miałem odwagi, ani chęci mu teraz przerywać. Chyba mnie nawet nie zauważał, pochłonięty swoim zajęciem. Minęła pierwsza godzina, a masa coraz bardziej przywodziła na myśl chińskiego smoka. Wężowy tułów bestii wyginął się w spiralę, a szyja zakończona najpiękniejszym pyskiem, jaki kiedykolwiek widziałem, prężyła się dumnie. Otwarte szczęki, okolone gęstym pióropuszem ukazywały rządek zębów i długi jęzor.

Po kolejnej pół godzinie, chłopak sięgnął po cieniutką szpachelkę i w skupieniu zaczął tworzyć na powierzchni smoczego ciała delikatne, drobniutkie łuski. Jedna za drugą, niemalże identyczne. Dłoń mu nawet nie drgnęła.

– Chcesz? – mruknął nagle.

– Co? – spytałem głupio, przyglądając mu się tępo. Uniósł kąciki ust w kpiącym uśmieszku i odsunął się od rzeźby. Obrócił się do mnie, wyciągając przed siebie dłoń ze szpachelką.

– Spróbować.

– Nie… Nie umiem. – bąknąłem.

– Hm? Czy ja dobrze słyszę? Akasuna czegoś nie potrafi? – prychnął prześmiewczo, obdarzając mnie wyzywającym spojrzeniem.

– Rzeźbię w drewnie. Nie chcę ci zjebać roboty…

– To prawie to samo. Tylko materiał inny. – Wzruszył ramionami i wstał gwałtownie. Błyskawicznie znalazł się za mną i mocnym pchnięciem zmusił do zajęcia jego miejsca. Bez oporów podał mi drewniane narzędzie, którym wcześniej pracował. – No, dalej. Pokażę ci moją sztukę. – mruknął.

***

            W myślach przeklinałem chwilę, gdy wpadłem na pomysł, żeby dać mu dobrać się do rzeźby. Szło mu… Beznadziejnie. Cudem powstrzymywałem się od zabrania mu szpachelki i zaprzestania bezczeszczenia mojego dzieła. Przecież rzeźbił w drewnie! Więc czemu, czemu do cholery, nie potrafił zrobić dobrze chociaż jednej łuski? Jednej, pierdolonej, łuski!

Kiedy przypadkiem wbił drewniane ostrze w brzuch smoka i tak już opiewający w niezliczoną ilość „rysek”, a potem posłał mi przepraszający uśmieszek, nie wytrzymałem.

W przypływie desperacji wymaszerowałem twardo z pokoju, zostawiając zdezorientowanego Akasunę tak, jak siedział i po kilku sekundach wróciłem z taboretem. Postawiłem go tuż obok krzesełka i usiadłem na nim. Inaczej się tej sieroty nie da nauczyć!

Wyciągnąłem rękę i bez zbędnych ceregieli chwyciłem dłoń, w której trzymał szpachelkę. Wzdrygnął się nieznacznie, nawet na mnie nie patrząc. No cóż. Nie moja wina, że jest kompletnym beztalenciem.

– Patrz. – prychnąłem oburzony i poprowadziłem delikatnie jego dłoń. Drżał lekko, więc wzmocniłem uścisk. Nie mogłem przecież pozwolić, żeby jeszcze bardziej zjebał tego smoka. Z moją pomocą pokrywał łuskami kolejne centymetry smoczej skóry. Po kilkunastu minutach załapał i teraz robił to samodzielnie. Oczywiście nie tak zajebiście, cudownie i w ogóle nieskazitelnie, jak ja… Ale było zadowalająco, a to już spore osiągniecie jak na rudego kurdupla nie mającego pojęcia o prawdziwej sztuce…

Oparłem się wygodniej na biurku, podpierając brodę na zgiętej w pięść dłoni i śledziłem poczynania Sasoriego. W mojej obecności wydawał się być nieco zmieszany. Ze znudzeniem zlustrowałem całą jego postać i stwierdziłem z rozbawieniem, że koszulka wisi na nim jak worek na strachu na wróble. Uśmiechnąłem się pod nosem na to porównanie, gdy mój umysł wytworzył błyskawicznie obraz Akasuny stojącego na polu i robiącego za straszaka. Boże, co to było w ogóle…

Zmieniłem pozycję, nonszalancko opierając się plecami o biurko, na którego blacie ułożyłem oba łokcie. Zacząłem rozglądać się po pracowni, aż mój wzrok spoczął w rogu, na niskim stosiku zużytych farb, przyrządów rzeźbiarskich i innych pierdów. Może rzeczywiście miał trochę racji? Nie zaszkodziło by w sumie posprzątać… Oczywiście nie zrobię tego teraz. Niech sobie nie myśli, że obchodzi mnie jego zdanie… Jestem na swoim terenie, nie musi czuć się pewnie, tak jak zawsze i zgrywać ważniaka i wielkiego „artystę”. Nie tutaj!

– Skończyłem… Chyba. – wyrwał mnie z zamyślenia. Zerknąłem na niego kątem oka, a potem przybliżyłem się, oceniając jego robotę.

No… Było wcale nieźle.

– I ty siebie nazywasz artystą? – prychnąłem, wyciągając z szuflady cienką wykałaczkę. – Tu, tu, tu i tu.. i jeszcze tu. Co to według ciebie jest? – Wskazałem na kilka łusek, większych i nieco bardziej krzywych, niż reszta.

– No…

– To się nazywa gówno, Akasuna! – odpowiedziałem za niego, otworzyłem kolejną szufladę i wydobyłem z niej kilka małych petard. Ignorując zdezorientowane spojrzenie, które mi posyłał, bezceremonialnie wepchnąłem je do pyska i na całej długości brzucha smoka. – Ale nie martw się, jeszcze jest nadzieja, żeby zrobić z tego prawdziwą sztukę! – mruknąłem, unosząc rzeźbę w obu dłoniach. Podszedłem do okna, otworzyłem je i sięgnąłem do kieszeni spodni po zapalniczkę.

– Co ty… – wydukał, całkowicie zbity z pantałyku. Bez słowa odpaliłem zapalniczkę i trzymając w jednej dłoni rzeźbę, zacząłem przysuwać płomień do lontów. – Czekaj, nie! – krzyknął, ale było już za późno. Posypały się iskry, a ja zamachnąłem się i wyrzuciłem smoka przez okno. Akasuna zszokowany doskoczył do okna. Śledził wzrokiem wirujący w powietrzu biały kształt, do póki ten nie rozleciał się na kawałeczki, w towarzystwie huku i kolorowych iskier, rozlewających się na tle szarego, deszczowego nieba. – Posrało cię? – jęknął, obracając się do mnie. Zerknąłem na niego pytająco. Z moich ust nie schodził szeroki uśmiech. – Jesteś jebnięty jakiś. – stwierdził sztywno.

– Pierdolisz… Widziałeś te barwy? Te kolory, tą ulotność… Coś pięknego...

– Hmpfh! – parsknął kpiąco, dumnie krzyżując ręce na piersi. – Chyba ci się coś pomyliło. Coś, co jest nietrwałe nie może być piękne!

– Jak to nie?! A wybuch?! Jak widziałeś, to masz mega szczęście, a jak przegapiłeś, to kurwa pech i spierdalaj! To jest właśnie wyjątkowe, cudowne, niezapomniane!

– Piękno może być zawarte tylko i wyłącznie w czymś, co przetrwa na wieki! Tak, żeby każdy mógł je podziwiać! Nie uważasz, że to cudowne, gdy coś co kochasz, może trwać wiecznie!? To właśnie jest prawdziwe piękno! To… – przerwał nagle. Przymknął oczy i krzywiąc się nieznacznie, zatoczył się. Kurczowo przytrzymał się ściany. Uniósł dłoń do skroni i zaczął je rozmasowywać, oddychając przy tym głęboko.

– Co ty…? – mruknąłem, marszcząc brwi i przyglądając mu się podejrzliwie. – Ej, Akasuna, co z tobą?

– Nic… – bąknął – Trochę mi słabo to wszystko. – odparł wymijająco. Nie chciał gadać, czaję.

– Połóż się, jak chcesz. Albo nie wiem, po taryfę zadzwoń, czy coś. – wzruszyłem ramionami i skinąłem głową w kierunku salonu, gdzie stała kanapa. Bez słowa wyminął mnie, kierując się do drugiego pokoju. W drzwiach ponownie się zachwiał i byłby się wyjebał, gdybym go nie podtrzymał pod ramię. – Pewny jesteś, że to tylko „osłabienie”? – sarknąłem kąśliwie, a on tylko zmroził mnie spojrzeniem.

– Chyba lepiej wiem, co mi dolega. Nie jesteś jebanym lekarzem. Po prostu muszę odpocząć, zaraz mi przejdzie. – warknął oschle. W milczeniu podprowadziłem go do kanapy, przez cały czas obserwując podejrzliwie kątem oka. Coś często było mu słabo. Już się to zdarzyło, pamiętam doskonale! Wtedy, na ulicy, gdy wracałem od Siwego... Oczywiste było, że coś ukrywał.

Akasuna położył się z ciężkim westchnięciem na plecach i zamroczonym wzrokiem prześlizgnął po ścianie, zatrzymując go na oknie - nadal lało. Usiadłem obok na stole, patrząc na chłopaka wyczekująco. Przeniósł spojrzenie na mnie.

– Jesteś w stu procentach pewny, że mi tu zaraz nie zejdziesz? Nie potrzebne mi do szczęścia gliny. – mruknąłem, mrużąc czujnie oczy. Prychnął pod nosem, zasłaniając dłonią oczy, zupełnie jakby były wrażliwe na jasne światło i uśmiechnął się kpiąco.

– Dzięki z troskę, ale nic mi nie będzie. – sarknął.

– Jasne… Co tu w ogóle robiłeś?

– Stalkuję cię, czy to nie oczywiste?

– Ta, nie zdziwiłbym się, przecież wszyscy na mnie lecą... A teraz serio - po cholerę tu przylazłeś? – drążyłem dalej. Ach, ta moja ciekawość. Współczuję ludziom w moim otoczeniu. Tak, nawet jemu!

– Wywalili mnie z domu. Planują przyjęcie niespodziankę, o którym oczywiście nie mam zielonego pojęcia… – zaśmiał się cicho.

– Przyjęcie…? – spytałem tępo, wpatrując się w niego nic nierozumiejącym wzrokiem. Odsunął dłoń od czoła i oczu i spojrzał na mnie jak na kretyna.

– Tak, przyjęcie. W urodziny zazwyczaj się je urządza, jakbyś nie wiedział.

– Urodziny… Aaaa… O! Masz dziś urodziny?! – wytrzeszczyłem na niego oczy. Posłał mi wymuszony uśmieszek i przyklasnął z uznaniem. Ociekało to takim sarkazmem i ironią, do jakich chyba tylko on był zdolny. – Hmmm… Wszystkiego najgo… Najlepszego. – poprawiłem się szybko. No przecież nie będę się znęcał nad niedysponowanym, rudym kurduplem. Żadna frajda. Poczekam, aż wydobrzeje.

– Wal się. – mruknął, ponownie zasłaniając dłońmi twarz.

Zauważyłem, że znacznie pobladł, a wzrok - z tego co udało mi się przez tę krótką chwilę dostrzec - dalej miał zamroczony. Jak w gorączce. To zdecydowanie nie było zwykłe osłabienie.

            Zostawiłem go w spokoju i poszedłem uprzątnąć miejsce pracy. Pudełko po glinie wylądowało w stosiku w kącie pokoju, a szpachelka po oczyszczeniu wróciła do słoika. Wilgotną szmatką otarłem powierzchnię biurka. No, na razie wystarczy.

Więc wywalili go z domu, bo ma urodziny i robią mu przyjęcie, hmm? Współczuję, nie lubię niespodzianek. Ciepnąłem ścierkę do wanny i skierowałem się do kuchni. Prechodząc salonem, mój wzrok mimowolnie odbiegł w stronę Sasoriego. Akasuna… Spał. Niedowierzając w to, co widzę, podszedłem bliżej żeby przekonać się, czy na serio zasnął. Nachyliłem się nad nim, marszcząc podejrzliwie brwi. W każdej sekundzie gotowy byłem odskoczyć, gdyby jednak udawał, żeby dla żartów jebnąć mnie czołem w łeb, lub zrobić coś równie kretyńskiego. Chociaż to bardziej w stylu Hidana.

Zasnął. Naprawdę zasnął… Jego pierś, na której spoczywała smukła dłoń, unosiła się od miarowego, spokojnego oddechu. Przyglądałem mu się w milczeniu. Nieznośne kosmyki gęstych, czerwonych włosów opadały na jego czoło i częściowo na zamknięte oczy, okalając szczupłą twarz chłopaka ognistą aureolą. Ciemne rzęsy rzucały delikatny cień na gładkie, blade policzki. Nieświadomy własnych czynów przykucnąłem obok, opierając się jedną dłonią na siedzeniu sofy, a drugą uniosłem i delikatnie odgarnąłem z jego oczu włosy. Gdy mój palec musnął odrobinę jego skórę, poruszył się i mruknął coś pod nosem. Jak oparzony zabrałem rękę, ale na szczęście się nie obudził. Odetchnąłem z ulgą, z powrotem zwracając spojrzenie na jego twarz. Mój wzrok spoczął na kusząco rozchylonych wargach, a w głowie zakołatała się nieśmiała myśl, że może mógłbym…

Jeb, jeb, jeb - rozległo się walenie w drzwi i po chwili do środka wparowała Blue. (Trolololo! ♥)

– Deidara! Chodź! Musisz gdzieś ze mną…  – przerwała, zastając mnie w bardzo ciekawych i jednoznacznych okolicznościach. Zamrugała kilka razy, przyglądając mi się zdezorientowana, a potem przeniosła wzrok na Sasoriego. I tak kilka razy. Zerkała to na niego, to na mnie. – Jestem nie w porę? – mruknęła w końcu, obdarzając mnie chytrym uśmieszkiem. Zacisnąłem usta w wąską kreskę i błyskawicznie odsunąłem się jak najdalej od kanapy.

– O-Oczywiście, że nie! – warknąłem zażenowany. Co za wstyd, co za wstyd! Teraz na pewno nie da mi spokoju! Głupi, głupi Sasori i głupia chwila słabości!  – Po co przyszłaś? – wydukałem, odciągając ją do przedpokoju.

– Nie ważne. Jedziesz ze mną. Obaj jedziecie.

– On się źle czuje. – wypaliłem, nim zdążyłem ugryźć się w język. Ponownie posłała mi chytry, złośliwy uśmieszek i spojrzenie pod tytułem „a nie mówiłam?”.

– Awww, martwisz się o niego! – pisnęła, szczypiąc mnie w policzek i uśmiechając się przy tym rozkosznie. Odsunąłem jej dłoń jak najdalej od swojej twarzy, krzywiąc się z bólu.

– NIE!

– I co? Przenocujesz go? – sarknęła, unosząc zawadiacko brwi. Zdaje się odebrała mój protest, jako „tak”. Co ja, baba jestem, żeby myśleć jedno i mówić drugie? Niby czemu miałbym się o niego martwić, hę?!

– NIE!

– To nie marudź. Idź obudź swoją Śnieżkę i jedziemy. Hidan czeka na parkingu. – pogoniła mnie. Westchnąłem ciężko. Laski… I weź tu przemów takiej do rozumu. Ona i tak zawsze będzie wiedzieć lepiej. Klnąc pod nosem wróciłem do salonu i zamaszystym krokiem podszedłem do sofy, na której w dalszym ciągu drzemał sobie Sasori. Zmierzyłem go zażenowanym spojrzeniem i potrząsnąłem nim delikatnie. Nic.

– Akasuna! – syknąłem. – Akasuna, frajerze! – dodałem głośniej, kiedy nie reagował. Znów żadnej reakcji. Obejrzałem się na Konan, spoglądając na nią wkurwionym, pretensjonalnym wzrokiem. Zamyśliła się na chwilę, a potem gestem kazała go pocałować. No chyba, kurwa, nie! Stuknąłem się w czoło, a ona zachichotała cicho. Z ciężkim westchnięciem odwróciłem się z powrotem do Sasoriego. Po chwili zastanowienia postanowiłem wytoczyć cięższe działa. – Akasuna, chuju, lalki ci podpierdolili! – wrzasnąłem, a Konan plasnęła się w czoło w akcie załamania. Momentalnie podniósł się do siadu i zdezorientowany rozejrzał po pokoju. Zatrzymał wzrok na mnie. Uśmiechnąłem się cynicznie, mrużąc kpiąco oczy. Prychnął pod nosem i przetarł oczy. – Wstawaj, królewno. Jedziemy do ciebie. – żachnąłem się, ukradkiem zerkając na Blue. Zawzięcie pisała z kimś esemesy.

– „MY”? – zmarszczył podejrzliwie brwi.

– Tsa. Podziękuj tej, tam. – przytaknąłem mu niechętnie i wskazałem kciukiem na dziewczynę. Zerknął na nią, wychylając się zza mnie i skrzywił się wymownie. Potem wstał z ociąganiem na nogi i bez słowa wyminął mnie, kierując się do grzejnika, na którym suszyły się jego ciuchy.

            Całą drogę do jego domu przesiedzieliśmy sztywno na tylnym siedzeniu czarnej BM-ki Hidana. Będąc pod stałym ostrzałem czujnych spojrzeń moich od siedmiu boleści przyjaciół, nie miałem nawet odwagi zerknąć, czy odezwać się do Akasuny. On z kolei spoglądał po całej naszej trójce zdezorientowany ich złośliwymi uśmieszkami i jednoznacznymi spojrzeniami.

Po najdłuższych dwudziestu minutach w całym moim dziewiętnastoletnim życiu, wreszcie byliśmy na miejscu. Na moje szczęście, czy może raczej nieszczęście.  Wygrzebaliśmy się z auta, z powrotem na nieustający deszcz i szybko czmychnęliśmy do domu. W środku urzędował Yahiko, a na sofie siedziała Matsuri - a ta tu skąd?!- i dopieszczała zastawiony stół. Tylu słodyczy naraz moje oczy nigdy jeszcze nie widziały. Byłem teraz w stanie wybaczyć im ten spisek, jeśli tylko dostanę należytą część. Ktoś tyrpnął mnie w ramię, więc obejrzałem się na niego. Okazało się, że to Konan. Uśmiechnęła się delikatnie i podała mi jakieś pudełeczko, owinięte ładną tasiemką i wywiązaną na czubku kokardą. Posłałem jej pytające spojrzenie, a ona tylko mrugnęła do mnie porozumiewawczo i popchnęła do przodu.

Trochę dziwnie czułem się, siedząc tutaj w towarzystwie ich wszystkich, na jego urodzinach. Ale przynajmniej tort był dobry! Zerknąłem na Akasunę; rozdłubywał widelcem ciasto i rozdzielał na małe stosiki osobno śmietanę, biszkopt, czekoladę i owoce. Wzrok miał przy tym tak znudzony, że gdybym go nie znał tyle, ile go znam, to rękę dałbym uciąć, że zaraz zaśnie i jebnie twarzą w talerz. Zaśmiałem się cicho pod nosem, wyobrażając sobie ten obraz. Zdaje się wyczuł na sobie mój wzrok, bo uniósł oczy i skierował spojrzenie na mnie. Odwróciłem je szybko w kierunku Konan, rozmawiającej o czymś zaciekle z Yahiko. Wyglądało, jakby się kłócili. Sam nie wiem. W pewnym momencie prychnęła pod nosem i wywracając oczami, odwróciła się od niego obrażona. Wyczuwając, ze na nią patrzę, uśmiechnęła się delikatnie i wstała.

– Dobra, to może przejdziemy do prezentów? – spytała. Sasori westchnął ciężko, ale nie oponował. Znając ją i tych idiotów i tak nic by to nie dało. Po kolei podawali mu jakieś paczki, większe i mniejsze, i składali życzenia. Ze sztucznym uśmiechem odpierał każdy prezent. Wzrok w dalszym ciągu miał znudzony i prześlizgiwał się nim po całym pokoju. Nagle spojrzenia wszystkich spoczęły na mnie.

– Dei. Rusz się wreszcie. – syknęła na mnie Blue. Sztywno podszedłem do zdezorientowanego chłopaka i wyciągnąłem w jego kierunku mały pakunek. Cały czas czułem na sobie ich wzrok, niemalże wywiercający mi dziurę w twarzy. Usilnie ignorując wszystko i wszystkich, podsunąłem pudełko jeszcze bliżej. Sasori zerknął na mnie podejrzliwie i z ociąganiem chwycił prezencik.

– Dzięki…? – mruknął.

– Spoko… – odburknąłem, posyłając chichoczącej pod nosem Konan mordercze spojrzenie.

            Siedziałem rozwalony na kanapie, popijając jakiś tam sok i rozmawiając z Hidanem o jego najnowszym podboju. Właśnie wysłuchiwałem, jaka to ów kelnereczka - Jo, jest zajebista i jaki ma sprawny języczek… I połyka! Hidan był wniebowzięty. Wyglądał, jakby miał dojść na samo wspomnienie wyczynów dziewczyny. No cóż.

– Hej, a jak tam wasza zemsta? – odezwała się nagle Matsuri. Zesztywniałem, przenosząc na nią przerażone spojrzenie, a potem zerknąłem na Sasoriego.  Wytrzeszczył na nią oczy i wzrokiem kazał się zamknąć, czego oczywiście ta idiotka nie zauważyła.

– Zemsta? – mruknął pytająco Yahiko. – O co chodzi?

– O nic! – warknął Akasuna.

– Ah, bo ich znajomi chcieli ich wyswatać z kimś tam, kogo nie lubią i postanowili się zemścić. – Zamknij się, kretynko! Zamknij się! Zrozpaczony podniosłem się i ruszyłem w jej kierunku. – No i doradziłam, żeby ich zapobiegawczo skłócili. – Zakończyła swój wywód. Wokół zapanowała cisza, przerywana tykaniem zegara, ulicznymi odgłosami i deszczem wystukującym o szybę swoją monotonną melodię. Zatrzymałem się w pół kroku, wgapiając się w szatynkę szeroko otwartymi oczyma. Obejrzała się na mnie z uroczym uśmiechem, posyłając mi wyczekujące spojrzenie. – Co? – mruknęła, czując na sobie moje i Sasoriego morderczy wzrok.

– Matsuri… – jęknął rozpaczliwie – Czy ty musisz tak paplać? 

***

 No! 

Troszkę spóźnione, bo Saso urodzinki miał w piątek, a dziś niedziela, ale co tam. 

To tylko dwa dni! ^ ^ 

Enyłej!

Dawno nie pisało mi się tak dobrze + chyba zdecydowałam się na opowiadanie, które będzie po BACE... Ale bez obaw! Nie powiem wam o nim kompletnie nic i tak jak lubicie, pozostawię was w słodkiej nieświadomości! ♥ 

Wiem, że mnie za to kochacie ^ ^

Listę planowanych opo macie TUTAJ - możecie obstawiać. 

Szansa 7:1, że traficie xD

~Komentujcie!

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

17.11.2013

W NASTĘPNYM ROZDZIALE:

Rodzice Sasoriego.

Towarzysz.