BAKA: ROZDZIAŁ 14

           Oh god, mam Wordowstręt T.T

Co chyba widać po notkach, są beznadziejne... 

Jeszcze te pieprzone Wszystkich Świętych i weź tu coś popisz... 

Na co to komu, cholera =.=

Tak btw, o co wam chodzi z szablonem? U mnie wygląda tak, jak zawsze. 

Hah, wybaczie mi tą piosenkę... Nie mogłam się powstrzymać. xD Słucham jej i mam przed oczami całą trójkę tych debili. xD Przeciecz oni są tacy OSOM!

*** 

Spose - I'm Awesome

          Z samego rana zadzwonił do mnie Yahiko z pytaniem, czy mam dziś czas. Cóż, miałem, więc oczywiście nie było powodu, dla którego miałbym się z nim nie spotkać. Zgodziłem się.

Niecałą godzinę później siedzieliśmy już w barze, sącząc powoli chłodne piwo. Znaczy, ja piłem, on mówił. Ględził coś o Konan, a ja co jakiś czas przytakiwałem mu ruchem głowy, w tym samym czasie śledząc wzrokiem kelnerkę. Dopiłem szybko piwo i zawołałem ją. Dziewczyna podeszła do naszego stolika, przerywając tym samym rudemu. Zabrała opróżnioną szklankę na plastikową, okrągłą tacę. Przechwyciłem jej spojrzenie, uśmiechając się uwodzicielsko, na co zarumieniła się delikatnie i szybko oddaliła. Odprowadziłem ją wzrokiem, przyglądając się jak przy każdym kroku kołysze lekko biodrami. Kiedy zniknęła mi z oczu, odwróciłem się go chłopaka, niemalże od razu napotykając na pretensjonalne spojrzenie.

– Co? – mruknąłem.

– Nie słuchasz mnie. – stwierdził oburzony, marszcząc z dezaprobatą brwi.

– Oczywiście, że słucham…

– Ta? – sarknął – Więc o czym mówiłem?

– O Konan…

– Szczegóły…

– Yyyy… No, ten… – rozejrzałem się wokół, jakby gdzieś na ścianie miała pojawić się podpowiedź. Jak na złość, nie było żadnej. – Nooo… Patrz, małpa! – krzyknąłem, wskazując za jego plecy. Odwrócił się w tamtą stronę, a ja skorzystałem z okazji i czmychnąłem pod bar, w celu zamówienia czegoś do żarcia. Przynajmniej zatkam mu gębę i skończy w końcu pierdzielić. A ja w spokoju będę mógł wrócić do wyrywania kelnerki. Ha! Z daleka było widać, że na mnie leci… Przecież jestem taki zajebisty.

Wróciłem do stolika z największą porcją frytek. Yahiko znów posłał mi to urażone spojrzenie, ale, bądźmy szczerzy, w dupie miałem wszelkie urażone spojrzenia. Nim zdołał coś powiedzieć, wcisnąłem mu w dłonie talerz z żarciem. – Jedz.

– Nie chcę.

– Owszem, chcesz. Zmęczyłeś się gadaniem. A teraz wpierdalaj. – rozkazałem. Spojrzał na mnie jak na idiotę, ale posłusznie zaczął jeść. W końcu spokój. To gdzie ta laska…?

         Dumny niczym paw szedłem obok rudego, przyglądając się z tryumfalnym uśmieszkiem wykrzywiającym moje usta, małej karteczce z rządkiem cyfr. Sięgnąłem po telefon, wpisując do kontaktów numer dziewczyny. Przy polu z imieniem zawahałem się. W sumie, to nie miałem pojęcia, jak się nazywała… Usilnie starałem sobie przypomnieć, co było napisanie na małej plakietce przypiętej do jej bluzki, ale ni chuja, nie mogłem. Po chwili zastanowienia wpisałem po prostu „Kelnerka” i akceptowałem.

Nazwa zajęta, czy chcesz zastąpić istniejący kontakt?

Skrzywiłem się i zmarszczyłem brwi. Znałem już jakąś kelnerkę? Serio? No trudno. „Kelnerka 2” i „3” też były zajęte. O, losie… Powinienem jednak pytać o imiona. Przeprawiłem szybko na „Kelnerka z fajnymi nogami” – przecież miała fajne nogi! Tym razem zapisało. Sukces!

Zgniotłem papierek i wywaliłem gdzieś za siebie, przy okazji przechwytując pretensjonalne spojrzenie jakiejś starej baby. Przeszliśmy jeszcze kilka metrów, gdy nagle chłopak zatrzymał się gwałtownie. Zerknąłem na niego pytająco. Zapomniał czegoś? Kasy? Telefonu? Spojrzał na mnie z determinacją bijącą z bladofioletowych oczu.

– Musimy pogadać. – mruknął z powagą. Uniosłem jedną brew, przyglądając mu się z powątpieniem. Nie sądziłem, że kiedykolwiek będzie go stać na tak poważny wyraz twarzy i ton. Byłbym nawet skłonny zapomnieć, że jest życiową ciotą. Chociaż…? Nie, nie byłbym.

– Cały czas coś mówisz. – stwierdziłem obojętnie, ruszając przed siebie. Zrobił minę w stylu are you fuckin kidding me?, co oczywiście zignorowałem. Po chwili mnie dogonił.

– Długo przyjaźnicie się z Konan? – spytał ni stąd ni zowąd. Zamyśliłem się na moment. Ile to już będzie, hmm...

– Noo, z pięć - sześć lat będzie. A bo co?

– Nic. – odparł – Byliście kiedyś razem?

– Nie… Ale nie powiem, nie narzekałbym wtedy. – zaśmiałem się. To chyba oczywiste? Była prze chuj… Chociaż kiedyś myślałem, że byłą lesbijką. Wiecie, byłem młody i głupi. Oczywiście, nadal jestem młody! (i głupi xD) Ale sami zrozumcie! Znaliśmy się tyle lat, a ona nadal na mnie nie leciała! Musiała być lesbijką, bo JAK TO. No, ale widocznie woli rudych metali, niż takich przystojnych, zajebistych, rozrywkowych, dowcipnych, rozchwytywanych, przystojnych - mówiłem już, że jestem zajebisty? – kolesi, jak ja.

– Czyli… Podoba ci się?

– Pytanie! Raczej, że mi się podoba! – Tylko idiocie by się nie podobała! Ewentualnie takiemu Deidarze, ale on woli facetów. No nie powiem, gust ma trochę do dupy. Trochę bardzo. Chujowa sprawa. Heheh. (xD)

Swoją drogą od dłuższej chwili miałem wrażenie, że ktoś za nami lezie. Ukradkiem rozejrzałem się po okolicy, na powrót ignorując wywody Yahiko. Chociaż tym razem - o dziwo! – się przymknął. No nie ważne.  Nigdzie nikogo nie widziałem; pewnie mi się zdawało.

***

W ostatniej chwili wcisnąłem tego durnia w krzaki. Było blisko! Deidara zgromił mnie spojrzeniem i już otwierał usta, żeby rzucić jakąś kąśliwą uwagę, ale zatkałem mu je dłonią. Czy do niego naprawdę nie docierało, że oni są na tyle blisko, żeby spokojnie usłyszeć jego - z dnia na dzień coraz bardziej wymyślne - bluzgi? Jak dobrze, że niektórzy - w tym wypadku ja - mają jeszcze sprawne mózgi i ratują całą operację. Beze mnie, już dawno by to spierdolił…

– Kwa. – wywarczał niewyraźnie, dopiero po chwili odsuwając moją dłoń.

– Nie widzę żadnej. Chyba, że o sobie mówisz? – mruknąłem kpiąco, w dalszym ciągu kontrolując sytuację, an co tylko zmrużył zawistnie oczy. W końcu Ishimura przestał obserwować okolicę i ruszył dalej, a Yahiko poczłapał tuż za nim.

– Zejdź ze mnie, gałąź mi się w tyłek wpija. – wycedził przez zaciśnięte zęby.

– No i? – zaśmiałem się cicho i na chama jeszcze bardziej wcisnąłem w głąb krzewu.

– No wypierdalaj, kurwa!

Nim się zorientowałem, wylądowałem na dupie, a Deidara z urażoną miną stał nade mną, otrzepując spodnie z ziemi i ściółki. Rozbawiony i nieco zdezorientowany przyglądałem mu się z dołu, jak wyjmuje z kudłów liczne liście i gałązki. Robił to z takim zawzięciem i powagą, że aż nie mogłem powstrzymać się od parsknięcia śmiechem.

Oczywiście, bo jakże by inaczej, ponownie zrobił oburzoną minę. Brakowało tu tylko jego obrażonego hmpfh. Ledwo o tym pomyślałem, prychnął pod nosem z wyższością. To tylko spotęgowało rozbawienie. Podczas gdy on kończył wyłuskiwać z włosów zielsko, ja śmiałem się z niego cicho.

Co za debil.

Nagle poczułem brutalne szarpniecie za włosy, które zmusiło mnie do wstania.

– Kurwa, co robisz czubku?! – warknąłem, chwytając jego nadgarstek. Nie puszczał. Wręcz przeciwnie, wzmocnił uścisk i wywlókł mnie z powrotem na chodnik. Szedł sobie jak gdyby nigdy nic, pogwizdując cicho pod nosem. Jedną dłoń uparcie zaciskał na moich włosach, a drugą schował w kieszeni. Jakby to była, kurwa, najzwyklejsza rzecz na świecie. – Puszczaj mnie! – syknąłem, wpijając paznokcie w przegub blondyna. Albo był jakiś kurwa odporny na ból, albo nie wiem co. W każdym razie czego bym nie robił - on nie puszczał. Na tyle na ile to było możliwe - byłem zgięty w pół! - zerkałem na boki. Przechodnie przyglądali nam się z  politowaniem. Co po niektórzy kręcili głowami, a inni dodatkowo mamrotali coś do siebie. A on w dalszym ciągu miał to gdzieś. Jakież deprymujące…

Po kilku minutach udało mi się wyswobodzić. Już miałem się na niego wydrzeć, i oznajmić mu, jakim jest idiotą, patafianem i w ogóle wrzodem na dupie, ale uciszył mnie. Przez ułamek sekundy wpatrywałem się w czubek jego palca, znajdującego się tuż przed moim nosem, a potem przeniosłem, mordercze spojrzenie na chłopaka.

No jeszcze czego, żeby on kazał mi się zamknąć!

– Ty…

– Cśś!

– A…

– Cicho!

–  Ale…

– Zamknij się, no! – skarcił mnie, jak dzieciaka. Przymknąłem oczy, a moje usta wygięły się w wymuszonym uśmieszku. Trudno było wyprowadzić mnie z równowagi, ale jemu wychodziło to znakomicie! Moja brew drgnęła nieznacznie w nerwowym tiku, a pięści zacisnęły się tak mocno, że aż pobielały mi knykcie.

– Jak ci zaraz…

– No bądźże cicho! – warknął i spojrzał na mnie twardo. Chwycił mnie za twarz, wpijając palce w policzki i przysunął się bliżej. Znieruchomiałem, wytrzeszczając na niego oczy. – Dociera? – wysyczał. Czułem jak jego oddech, w dalszym ciągu słodki od pochłoniętych niedawno karmelków, musnął delikatnie moją twarz. Moje serce wykonało pokaźne salto, przepompowując do twarzy, zdaje się, całą krew z organizmu. Czułem, jak policzki płoną mi od zdradzieckich rumieńców, ale chyba je zignorował. Jak gdyby nigdy nic wrócił do obserwowania chłopaków, podczas gdy ja, oszołomiony, wpatrywałem się w niego z niedowierzaniem. W piersi mi dudniło, jakbym przebiegł właśnie całą odległość od domu, do tego miejsca. Trzy razy co najmniej. Bezgłośnie przełknąłem ślinę, uspokajając jakoś oddech.

– Je-Jesteś najbardziej bezczelnym i irytującym debilem, jakiego w całym moim życiu poznałem... – burknąłem cicho.

– Ehe. – odparł bez krzty zainteresowania, w dalszym ciągu gapiąc się przed siebie, na rozmawiających o czymś Hidana i Yahiko. Po chwili obrócił się w moją stronę z beztroskim uśmiechem wykwitającym na ustach. Wydawał się być zadowolony. – Wszystko idzie zgodnie z planem. – oznajmił dumnie. Ogólnie założenie było takie, żeby przypadkiem na nich wpaść i powkręcać dalej, ale widocznie Deidara spisał się na medal, nakręcając Hidana, bo chłopak sam mącił w umyśle Yahiko bez pomocy osób trzecich.

            Potem spotkaliśmy Matsuri. Dziewczyna zagadnęła mnie, gdy Deidara buszował po półkach sklepowych. Typ forever hungry, czy jak to się tam nazywało. W dalszym ciągu nie rozumiałem, jak można tyle żreć i jednocześnie być tak szczupłym. Albo pół dnia zapierdala na siłce, albo ma jakiś prze chuj metabolizm. Raczej to drugie. Nic, tylko pozazdrościć. Drugą niedorzeczną sprawą był fakt, ze tu na niego czekałem. Przecież, z logicznego punktu widzenia, powinienem go olać i pójść sobie do domu. Tłumaczyłem to nudą i brakiem jakiegoś ambitnego zajęcia. Nie mogłem zacząć kolejnego projektu, bo moje dłuto, które tydzień temu zamówiłem, jeszcze nie przyszło.

Wyszedł ze sklepu obładowany toną batonów i garścią cukierków, które upychał akurat po kieszeniach bluzy, gdy niemalże wlazł na Sakamoto. Spojrzał na nią z góry, unosząc brwi w pytającym geście.

– Matsuri postanowiła dotrzymać nam towarzystwa. – wyjaśniłem, kładąc dłoń na ramieniu dziewczyny. Przeniósł wzrok na mnie. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, ze mu jej obecność tutaj nie pasowała. No naprawdę. Tak mi było strasznie, strasznie, strasznie przykro! – Chodź. – mruknąłem do dziewczyny i nie przejmując się blondynem, pociągnąłem ją za sobą. Miałem nadzieję, że może sobie pójdzie… Nie wiem, poczuje się jak piąte koło u wozu, czy coś… Wiecie. Troje, to już tłum i tak dalej.

Po chwili jednak dogonił nas. Teraz szedł za nami. Jego niechęć była niemalże namacalna, a spojrzenie, które wwiercał w naszą dwójkę, wyczuwalne z daleka. Gdybyśmy byli w kreskówce, to prawdopodobnie otaczałaby go ciemnofioletowa aura grozy. Tak, zdecydowanie. Oh, no naprawdę, o co mu chodziło? Matsuri była spoko. Trochę głupia, ale jednak spoko. No i ta zemsta to jej zasługa. Powinien być wdzięczny!

Zatrzymaliśmy się pod moim domem. Chłopak usiadł dwa schodki nad nami, pochłaniając jakiegoś Snickersa. Fuj. Właśnie miałem mu się odwdzięczyć za tą szopkę sprzed kilku dni i za ten kretyński numer z tapetą.

– Czemu ty ciągle coś żresz? – mruknąłem, zerkając na niego. Spojrzał na mnie wymownie, przeżuwając nieśpiesznie batonika. – Zupełnie, jak baba w ciąży. Kto jest tym pech... Szczęściarzem? – poprawiłem się szybko.

– Ha, ha, ha. Zabawne.

– Ah… Czyli jednak okres… – westchnąłem ciężko, robiąc współczującą minę, za co rąbnął mnie w tył głowy otwartą dłonią. – Co tak słabo? – sarknąłem.

– Mogę poprawić, jeśli chcesz. – wysyczał cicho, zgniatając w międzyczasie papierek.

– Nie przejmuj się, on tak czasem ma. – szepnąłem porozumiewawczo do Matsuri, ignorując tym samym komentarz chłopaka. – Wiesz, hormony buzują… Przejebane. Transi już tak mają. – dodałem, zerkając na niego kątem oka. Moje wargi wykrzywiły się w nieudolnie stłumionym, kpiącym uśmieszku.

Dziewczynie drgnęły kąciki ust, jednak nie roześmiała się.

Twarda jest, przyznałem z uznaniem.

Dalej wykłócałem się z blondynem. Siedemnastolatka zerkała to na mnie, to na niego, co chwila otwierając usta, żeby coś powiedzieć. Za każdym razem zamykała je jednak z powrotem i rozglądała się nieco zmieszana. Prawdopodobnie na pewno wszyscy gapili się na nas jak na idiotów. W końcu on był idiotą i przez niego ja również za takiego uchodziłem. No życie. Zaraz mu pocisnę, to się może  zamknie…

– Akasuna ty chu… – przerwał nagle, jakby zapomniał języka w gębie. – Chu… Huncwocie. – bąknął cicho, odwracając ode mnie wzrok.

Żałosne!

***

            Na jego twarzy wykwitł kpiący uśmieszek. Otworzył usta, chcąc zapewne rzucić jakąś kąśliwa uwagą. On tak strasznie lubił wygrywać wszelkie kłótnie, zawsze musiał mieć ostatnie słowo. Idiota! Zerknąłem na Chyio, stojącą jakieś dwa metry za jego plecami, a potem z powrotem na niego. Wzrokiem kazałem mu się zamknąć. Dawałem wszelkie, możliwe znaki, które jak na złość ignorował.

– Żałosny jesteś, wiesz? – odezwał się w końcu. – Nawet się odgryźć nie umiesz! Przez esemesa to masz język cięty, a jak przychodzi co do czego, to cipa jesteś! Rzygać mi się chce, kiedy widzę takich pieprzonych pozerów jak ty.– stwierdził z wyższością.

Oh, telepatio! Dlaczego nie działasz?!

Miałem ochotę plasnąć się w czoło. Widziałem ponad głową chłopaka, jak jego babcia otwiera szeroko oczy i oburzona rusza w naszym kierunku.

Krzyżyk na drogę, Akasuna.

– Sasoreczku! – zaskrzeczała kobieta. Chłopak wytrzeszczył na mnie oczy i wzdrygnął się. – Jak ty mówisz?!

Pokręciłem głową i opierając się łokciami na zgiętych kolanach, ukryłem twarz w dłoniach. Z moich ust wydobyło się ciężkie westchniecie. Ostrzegałem go, było mnie słuchać. Rozchyliłem nieco palce, zerkając przez nie na Sasoriego. Podniósł się gwałtownie na nogi i wyprostowany jak struna stanął przed staruszką.

– Ba-Babcia… Co tu robisz? – jęknął. Mimowolnie parsknąłem śmiechem, jednak gdy kobieta przeniosła na mnie wzrok, natychmiast spoważniałem. Patrzeć, jak on dostaje opierdol od starej kobiety, ledwo sięgającej mu do piersi i trzęsącej się przy każdym kroku, było śmieszne. Ale samemu dostać od niej reprymendę już mi się nie uśmiechało - nie mogłem ryzykować!

– Wracam ze sklepu – Wskazała na siatki z zakupami – i co słyszę? Jak mój wnuczek wyzywa swojego kolegę! Ile razy mówiłam ci, że nie wolno ci się tak wyrażać? – zaskrzeczała, podpierając ręce po swoich bokach. Ponownie spuściłem głowę, zagryzając zęby na wardze, byleby tylko nie ryknąć śmiechem. Doprawdy, widok ‘pana-mam-wyjebane’, niemalże płaszczącego się przed babcią, był powalający. W takich momentach cieszyłem się, że mieszkam sam. – Masz go w tej chwili przeprosić!

– Ale…

– Natychmiast.

– Babcia no… – stęknął, spoglądając na nią błagająco. – To ten debil zaczął!

– Znowu zaczynasz?! Natychmiast go przeproś, albo koniec z marionetkami! – warknęła, grożąc mu palcem.

Uniosłem delikatnie brwi. Robiło się coraz ciekawiej. Zerknąłem na Matsuri, na ułamek sekundy krzyżując z nią spojrzenie. Wyglądała na równie zaciekawioną, jak ja. Przeniosłem wzrok na Akasunę. Wyglądał, jakby kazano mu grzebać w jakimś plugastwie.

– No dalej, Sasori. – mruknąłem szyderczo. – Nie przeprosisz mnie? Chcesz, żebym był smutny? To mnie  na prawdę zabolało… – westchnąłem teatralnie, przykładając dłoń do piersi.

– Ty…

– Jesteś taki podły… – zaszlochałem cicho, przechwytując chłodne spojrzenie, które Chiyo posyłała chłopakowi. Na moje usta wkradł się pokrętny uśmieszek, który od razu stłumiłem. Z niemałym trudem, ale jednak. Sasori zmrużył zawistnie oczy, zaciskając i rozluźniając co chwila pięści.

– Przepraszam. – wycedził przez zaciśnięte zęby.

– Hmmm? Nie dosłyszałem? – zachichotałem cicho, nachylając się nieco w przód.

Zgromił mnie wzrokiem, jednak zaraz się zreflektował, będąc w dalszym ciągu pod ostrzałem chłodnych spojrzeń babci Akasuna. Prawie było mi go żal… Prawie.

– PRZEPRASZAM. – powtórzył głośniej, mordując mnie wzrokiem. Jego szczęście, że Chiyo tego nie widziała. Posłałem mu złośliwy uśmieszek. Teraz wyglądał jakby chciał obedrzeć mnie ze skóry. Co najmniej!

Już słyszałem w myślach tą litanię przekleństw i obelg zaadresowanych do mnie.

– Myślę, że mogę ci wybaczyć. – mruknąłem łaskawie i puściłem mu oczko. Wywrócił ostentacyjnie oczami i obejrzał się na babcię. Ta tylko pokręciła głową w akcie niezadowolenia. Tak zawieść babcię, no wstydziłbyś się, Sasoreczku. Naprawdę. Podniosłem się na nogi, otrzepałem spodnie z piachu i już, już miałem skierować się… Gdzieś tam, gdy ponownie rozległ się skrzekliwy głos kobiety. Wzdrygnąłem się. Ona kiedyś przyprawi mnie o zawał.

– Kochanieńki, może wejdziesz na herbatkę? – spytała, kierując się w moim kierunku. Zamrugałem zdezorientowany. Że ja?

– Eeee… – przeciągnąłem. Ostatnio uratowała mnie BAKA. Teraz będzie problem. Jego babcia to ta z rodzaju robiących kilkugodzinne wykłady i częstujących hektolitrami przesłodzonej herbatki. Nie, żebym miał coś do przesłodzonych herbatek. Lubię cukier. Ale nie w tak doborowym towarzystwie. – Ja… Jestem zajęty… Czymś… Ale Matsuri chętnie pójdzie! – dodałem w akcie desperacji i szarpnięciem poderwałem dziewczynę na nogi. Spojrzałem na nią, posyłając nieme przeprosiny. Wybacz, kochanie, ale poświęcisz się dla większego dobra. Zostałaś wybrana do szczytnego celu - bądź dumna!

– Właściwie to… – odezwała się cicho, uwalniając ramię z mojego uścisku. – Mam niedługo dentystę, powinnam się zbierać. – zakończyła. Ostatnie słowo wypowiedziała niemalże niedosłyszalnie, kurcząc się pod naporem mojego spojrzenia. I ty Brutusie?! Szatynka przeprosiła uprzejmie i oddaliła się pośpiesznie. Odprowadziłem ją wzrokiem, póki nie zniknęła w tłumie przechodniów. Podłe to było…

Przeniosłem wzrok na Sasoriego. Nikły płomyczek nadziei, że może on łaskawie poratuje mnie z opresji, zniknął jeszcze szybciej, niźli się pojawił. Poczułem jeszcze, jak jego babcia zaciska szpony na moim nadgarstku i za chwilę z rozpaczą wpatrywałem się w zamknięte drzwi.

O losie, czymże zasłużyłem sobie na te nieludzkie tortury?

Nienawidzę starych ludzi!

            Tak oto spędziłem dwie godziny i pół godziny w salonie Akasuny.  Dwie i pół godziny! Zostałem zmuszony do siedzenia pomiędzy jego babcią, a nim. Wyglądać to musiało co najmniej idiotycznie, tym bardziej, że podczas gdy on był niższy o jakieś pół głowy, ona sięgała ledwo co do mojego obojczyka. Zerknąłem na Sasoriego. Siedział - nieźle już wkurwiony - wciśnięty w oparcie kanapy, krzyżując na piersi ręce.

W końcu rozległ się dźwięk telefonu. Kobieta podniosła się zadziwiająco gwałtownie i doskoczyła kilkoma susami do aparatu. Pfh. Tak, to nie ustoją kilku minut w tramwaju, ale jak przyjdzie co do czego, to nie grzeszą energią…

Kątem oka zauważyłem, że czerwonowłosy zrywa się z kanapy i kieruje pośpiesznie na górę. Bez zbytniego zastanawiania się, ruszyłem w ślad za nim. Przy drzwiach spojrzał na mnie niechętnie, ale nie oponował, kiedy wepchnąłem mu się do pokoju.

– To psychopatka jakaś jest. – mruknąłem, opierając się o zamknięte drzwi. Jasne, pewnie. Wyszedłbym po pół godziny, ale ona ciągle i ciągle coś wymyślała, bylebym tylko u nich siedział.

– No co ty kurwa nie powiesz, geniuszu? – sarknął, rozsiadając się na parapecie. – Twierdzi, że zamykam się w sobie, wiec na siłę szuka mi psiapsiółek. – prychnął pod nosem, bawiąc się telefonem. Wzruszyłem ramionami. Dobra, zajebiście. Tylko czemu padło na mnie? Bo co? Bo przyszedłem do niego raz, z własnej woli, żeby opracować nasz plan? To jeszcze o niczym nie świadczy…

Westchnąłem ciężko i z nudów zacząłem przeglądać zawartość biblioteczki. Znalazłem kilka ciekawszych pozycji. Głównie fantasy i horrory, chociaż i tak przeważały książki tematyczne z zakresu medycyny - ściślej, chirurgii. No tak. Mówił, że chce być lekarzem.

Wysoko mierzysz, Akasuna…

Moją uwagę zwróciły ramki na zdjęcia, ustawione w rogu biurka. Zerknąłem niepewnie na chłopaka; był zbyt zajęty swoją komórką, żeby teraz się mną przejmować. Po chwili wahania podszedłem bliżej i uniosłem jedną z fotografii. Jakieś zdjęcie rodzinne. Mężczyzna miał identyczne włosy, jak Sasori. Kobieta natomiast długie i brązowe. Oboje uśmiechali się radośnie, ściskając drobne dłonie chłopca. Zmarszczyłem brwi. Czyżby jego starsi?

– Napatrzyłeś się już? – doszło mnie ciche warkniecie. Wzdrygnąłem się, upuszczając przez przypadek ramkę ze zdjęciem, a ta upadła z trzaskiem na podłogę. Schyliłem się, podnosząc ją i podając Sasoriemu. Gdy odbierał ode mnie zdjęcie, skrzyżował ze mną spojrzenie. Jak nigdy, dostrzegłem w jego oczach smutek. Pośpiesznie odwrócił wzrok i odstawił fotografię na miejsce, nie patrząc na nią już więcej. Potem odwrócił się i usiadł na łóżku, otwierając laptopa. Zerknąłem jeszcze raz na zdjęcia, a potem na niego.

– To twoi rodzice? – spytałem cicho.

– Ta.

– Gdzie są? – drążyłem. Miałem przeczucie, że nie powinienem poruszać tego tematu, ale byłem zbyt ciekawski, żeby teraz od tak sobie to olać. Przyglądałem mu się z wyczekiwaniem, siadając po turecku na przeciwko niego. Zerknął na mnie spode łba, a potem wrócił do przeglądania czegoś na laptopie. Na dłuższą chwilę zapadło milczenie, które po pewnym czasie zaczynało być uciążliwe. Otworzyłem usta, chcąc o coś spytać, ale mnie uprzedził.

– Nie żyją. – burknął.

– O… – zmieszałem się. Rozważałem taką odpowiedź, to było widać po jego oczach, ale mimo wszystko nigdy nie wiesz, co powiedzieć, kiedy ktoś oznajmi ci to prosto w twarz. – Przykro mi.

– Jasne. – sarknął, nie odrywając wzroku od monitora. – Daruj sobie. Nie oczekuję współczucia. A już zwłaszcza od takich jak ty.

– Przecież…

– Nie chcę o tym gadać, okej? – przerwał mi. Umilkłem posłusznie. Może miał rację? To chyba nazbyt drażliwy temat na rozmowę. Kolejne kilkanaście minut spędziliśmy w całkowitej ciszy, zakłócanej jedynie odgłosami ulicznego ruchu, dobiegającego zza okna i cichym stukaniem klawiatury, gdy coś wpisywał. W końcu podniosłem się i podszedłem do okna, otwierając je szeroko i jak gdyby nigdy nic, wyłażąc na parapet. – Co ty odpierdalasz? – mruknął, przyglądając mi się podejrzliwie.

– Jak to co? Do domu idę, nie? – odparłem rzeczowo, jakby to było oczywista oczywistość.

– Drzwiami nie łaska?

– Zejść tam i stawić czoła twojej babci? Jeszcze nie zdurniałem do końca. – zironizowałem. Parsknął pod nosem, uśmiechając się nieznacznie. – Tylko się nie zamykaj w sobie. Nie mam zamiaru cię otwierać. – dodałem, szczerząc się do niego złośliwie.

– Idź już bo wkurwiasz. – wygonił mnie, a gdy tylko stanąłem na ziemi, zatrzasnął okno z powrotem. Ostrożnie przekradłem się na chodnik i szybko czmychnąłem, kierując się do domu. Przez całą drogę rozmyślałem nad tym, co powiedział Sasori. Jego rodzice nie żyli. Czyli wychodziło na to, że łączy nas więcej, niż można by się na początku spodziewać.

Przydałaby mi się teraz Kurotsuchi. Zawsze wiedziała co zrobić w takim wypadku i zawsze mogłem na nią liczyć. Plusy posiadania starszej siostry...

Chociaż, znając ją, pewnie doradzałaby mi to samo, co Konan i Hidan.

Z drugiej strony, może to cale kumplowanie się nie bylo takie głupie? Na dłuższą metę, nie był znowuż taki najgorszy…

***

Taki, o. 

Zwykły, nudny, nie wnoszacy niczego rozdział... 

Może tyle, że Dei zaczyna wymiękać i z niewiadomej przyczyny, przeszkadza mu Matsuri xD 

A poważnie, to jestem teraz tak zniechęcona do wszystkiego, że nie potrafię sklecić porządnego zdania. Jak porównuję pierwsze rozdziały, gdzie opisów było pełno, z tymi aktualnymi, to się po prostu załamuję T.T

Do tego rodzice się dowalają, że mam poprawiać oceny, bo coś tam, bo nie zdam, bo to, bo tamto... Czasem mam ochotę to olać, zakopać się pod kołdrą i nie wychodzić...

Dobra, dość żalenia się. 

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

10.11.2013

W NASTĘPNYM ROZDZIALE:

Sztuka.