BAKA: ROZDZIAŁ 11

Mam wrażenie, że rozdział jest strasznie chaotyczny... xD 
Sama nie wiem.
Piosenka znowu z dupy, ni chuja nie pasuje tekstem, ale dobrze mi się do niej pisało i rytmem też pasi, więc... xD
Cóż, nie chce mi się wymyślać wzniosłych tekstów i orędzia, więc po prostu zapraszam do czytania.
~Endżoj

***

All Time Low - Backseat Serenade

            Ledwo przestąpiliśmy bramę wesołego miasteczka, w moje nozdrza uderzył obrzydliwe słodki zapach waty cukrowej, orzechów w karmelu, dango i innych słodyczy. Jakieś szczeniaki przebiegły obok mnie, kierując się do stoiska z cukierkami. Skrzywiłem się nieznacznie- obrzydlistwo.

W sensie, że cukierki. Choć do szczyli też zbytnią miłością nie pałałem…

Zerknąłem na Deidarę, chcąc zapytać co teraz; mi w sumie było wszystko jedno…

– Hę? – wydukałem, gdy dotarło do mnie, że Motoharu nagle wyparował.  – Gdzie ten cioł? – warknąłem pod nosem i rozejrzałem się wokół. Dostrzegłem go przy wózku z watą cukrową, szerzącego się jak idiota. Wcisnął sprzedawcy pieniądze i wniebowzięty zlustrował lubieżnym spojrzeniem puchatą, różową kulę cukrowych nitek.

Jak dzieciak, stwierdziłem, przyglądając się z rozbawieniem, jak oblizuje palce. Kąciki mich ust mimowolnie powędrowały w górę, tworząc delikatny, ledwo widoczny uśmieszek.

– Co jest? Co tak na niego patrzysz, hm? – usłyszałem głos Yahiko, a chwilę potem poczułem jego rękę oplatającą się wokół moich ramion. – Uśmiechasz się… – mruknął podejrzliwie – Przerażasz mnie czasem, wiesz? – parsknął.

– Spieprzaj. – odburknąłem, strącając jego ramię. Jak to jest, że najlepszy przyjaciel okazuje się zdrajcą? Tylko dlatego, że we łbie zawróciła mu laska. No ludzie, litości! Gdzie ta osławiona męska solidarność? – Pilnuj lepiej Konan. Jakiś koleś ją wyrywa.

– CO?! – Jak oparzony oderwał się ode mnie i obrócił w stronę dziewczyny. Oczywiście nic takiego, jak podryw, nie miało miejsca. Po prostu skorzystałem z okazji, żeby im spieprzyć. Mimo wszystko, wolałem towarzystwo tej blond pokraki, niż pary ‘pożal-się-boże’ swatek.

Wmieszałem się w tłum, i o ile mi nie sprawiło to większego problemu (plusy bycia niskim xPP – dop. autorki), to Deidary przeoczyć się, niestety, nie dało. Jasne, pewnie- zostawiłbym go tutaj, ale wtedy dowaliłby się Hidan z tym swoim kretyńskim zadaniem…

Bóg mnie jednak nienawidzi.

Przechodząc obok blondyna, zupełnie jak szczeniak przyklejonego do szyby stoiska z cukierkami, bez zbytniego namysłu uniosłem dłoń i zacisnąłem ją na turkusowej koszulce chłopaka, sekundę później brutalnie ciągnąc za sobą.

– NOOOO! – zawył z wyrzutem, wyciągając rozpaczliwie ręce w kierunku niknącej w tłumie góry słodyczy.

– Przymknij się, ratuję nam tyłki. Bądź wdzięczny. – mruknąłem beznamiętnie, puszczając go dopiero w następnej alejce. Posłał mi obrażone spojrzenie, a potem bez słowa wcisnął dłonie do kieszeni i poszedł sobie. Łaziliśmy chwilę bez specjalnego celu. Ot, tak po prostu. Kątem oka widziałem, jak rozgląda się wokół, chłonąc wzrokiem każdy, nawet najmniejszy szczegół.

Co za dzieciak…

Przywodzi na myśl moje kuzynostwo, kiedy babcia zmuszała mnie do niańczenia tych gówniarzy. Wtedy przyłaziłem tutaj. Wiecie, no. Zawsze była jakaś szansa, że się zgubią, zlecą ze szczytu diabelskiego młyna, albo porwie ich jakiś clown-pedofil. A ten, tu wyglądał aktualnie jak ich większa kopia. Z tym, że był bardziej wkurwiający niż Kankurou, bardziej pyskaty niż Temari i bardziej nieobliczalny niż Gaara. Nawet widokiem słodyczy jarał się bardziej. Ogólnie cały był jakiś taki… Bardziej.

– Zachowujesz się, jak bachor. – westchnąłem ciężko. – To tylko wesołe miasteczko…

– Żartujesz?! – wreszcie oderwał wzrok od barwnych straganów i obrócił się do mnie. – TYLKO wesołe miasteczko? – powtórzył z jawnym oburzeniem.

– No, a nie?

– Człowieku, ostatni raz byłem tu w wieku pięciu lat. I to tylko dlatego, że zabrała mnie starsza siostra. – mruknął cicho.

Zmarszczyłem brwi. Dobra, moi rodzice zginęli, jak byłem niewiele starszy, ale zabierali mnie tu tak często, jak tylko się dało. Jak większość rodziców, nie?

– Aha… Ej – urwałem. Znowu gdzieś polazł. Co za dureń.

Cóż, nie zajęło mi wiele czasu znalezienie go. Tak, jak się spodziewałem. Był przy największym, najbardziej kolorowym i najbardziej oczojebnym stoisku w okolicy.

Powoli ruszyłem kierunku strzelnicy, na której dachu widniał wielki, neonowy szyld mający na celu ściąganie klienteli. Podszedłem do niego po cichu. Chwilę przypatrywałem się, jak w skupieniu mierzy z pistoletu do okrągłej tarczy.

– Spudłujesz. – stwierdziłem, wyrywając go ze skupienia w momencie, w którym nacisnął spust. Spudłował. No jakże mi kurwa przykro. No naprawdę… Chociaż nie, w sumie to nie.

– Akasuna, chuju! – wrzasnął. – Przez ciebie nie trafiłem!

– Ty po prostu jesteś ślepy. – sprostowałem, uśmiechając się kpiąco. – Przez te kudły. Zepnij je, czy coś. – Zacisnąłem dłoń na blond kosmyku, spływającym bezwładnie na jego pierś i posłałem wyzywające spojrzenie.

– I co? Może ty zrobisz to lepiej, hm? – sarknął, odsuwając w tym samym czasie moją dłoń.

– Oczywiście. – wzruszyłem ramionami. – To wymaga precyzji. Czyli czegoś, czego nie ma w twojej ułomnej pseudo-sztuce… Które? – spytałem, nim zdążył odparować jakoś wcześniejszą obelgę, Prychnął pod nosem i wskazał pokaźne podło kolorowych petard. (Które na potrzeby opowiadania znalazły się akurat na składzie xD – dop. autorki). – Patrz i ucz się…

Wymierzyłem do celu. Zmrużyłem oczy, wpatrując się w skupieniu w sam środek kolorowej tarczy. Delikatnie położyłem palec na spuście, przygotowując się do strzału.

– Spudłujesz. – usłyszałem cichy szept, a oddech chłopaka musnął moje ucho. Akurat w momencie, gdy nacisnąłem mechanizm. Mimowolnie wzdrygnąłem się, co skończyło się- a jakże by inaczej- spudłowaniem.

Zdezorientowany odłożyłem, nazbyt brutalnie, broń i odwróciłem się do blondyna. Kretyn śmiał się w najlepsze.

– Łał, jestem pod wrażeniem. To mówiłeś, że co masz ty, czego mi brakuje..? Precyzji, tak? – parsknął i obdarował mnie zadziornym uśmieszkiem. Jego głos ociekał sarkazmem i jakąś chamską satysfakcją.

Idiota.

– Bardzo zabawne. – warknąłem i nie czekając na odpowiedź, poszedłem dalej.

***

            Po zaliczeniu rollercoasteru i domu strachów – wjebałem Akasunę do trumny z manekinem martwej kobiety - przyszła pora na kolejną „atrakcję”. Od dobrych dziesięciu minut sterczeliśmy w kolejce na diabelski młyn. Przyznam szczerze, że dziwnie się czułem stojąc obok Akasuny, w otoczeniu obściskujących się par, albo matek z dziećmi niecierpliwie tupiącymi nóżkami w oczekiwaniu na ich kolej.

Uśmiechnąłem się krzywo do jakiegoś faceta, patrzącego na mnie wzrokiem, jakbym co najmniej zabił mu rodzinę i odwróciłem się w kierunku kasy.

– Został tunel i ta pieprzona kolacja. – poinformował Sasori, składając listę zadań i krzywiąc się przy tym z niezadowoleniem. Ta, bo tylko on tu jest poszkodowany. Rany, jakie do było posrane… I w ogóle kurwa, jaki tunel?

– Mhm… – bąknąłem niecierpliwie.

– Uspokój się, durniu.

– No weź. Gapią się na mnie, jakbym im niewiadomo co zrobił… Odsuń się trochę.

– No kurwa. To trochę dziwne, nie sądzisz? Biorąc pod uwagę fakt, że wyglądasz jak baba. – mruknął pod nosem zdumiony i zerknął na mnie ukradkiem, uśmiechając się kpiąco. Zgromiłem go wzrokiem, siłą powstrzymując się od walnięcia go. Tak w sumie, to gdybym go teraz jebnął w ten rudy łeb, to coś by się stało? Hidan nic nie mówił o spuszczaniu mu manta. Kazał się tylko nie pozabijać i wypełnić wszystkie podpunkty z listy… No i od dłuższego czasu nie widziałem nigdzie żadnego z trójki prześladowców… Ale z nimi nigdy nic nie wiadomo. Skąd mogłem mieć pewność, ze za sekundę nie zmaterializują się obok? Nie, lepiej nie ryzykować… – Motoharu! Rusz dupę! – krzyknął czerwonowłosy, wyrywając mnie tym samym z  zamyślenia. Szybko przeszedłem przez bramkę i już po chwili usadowiłem się w dość ciasnym wagoniku. Niechętnie zająłem miejsce na przeciwko chłopaka. Nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Znudzony wpatrywał się w dal, wyglądając przez nieco odrapane, brudne okienko wagonika. W końcu młyn ruszył, a my powoli zaczęliśmy wznosić się do góry. Sasori w dalszym ciągu wyglądał przez okno, mając mnie najwyraźniej w dupie. Nie, żeby mi to jakoś przeszkadzało…

Kilka minut potem byliśmy już na samym szczycie. Tradycyjnie młyn zatrzymał się na chwilę, żeby ci z dołu mogli wysiąść. Podniosłem się na nogi i zerknąłem w dół. Zaczynało się ściemniać. Kolorowe neony i lampki rozwieszone wokół rzucały barwne światła na całą okolicę. Wszędzie kłębili się ludzie; roześmiane dzieciaki i ich rodzice.

– Co ci? – z zamyślenia wyrwał mnie głos chłopaka. Przeniosłem na niego pytające spojrzenie. – Traumatyczne wspomnienie? – prychnął.

– Nie twój interes, kurduplu. – warknąłem. Że też akurat teraz naszło mnie na wspominki. Minęły jakieś cztery lata, a ja wciąż miałem przed oczami twarz nowego faceta matki. To pełne wyrzutów i zawodu spojrzenie i grymas obrzydzenia wykrzywiający usta… I te słowa, uparcie odbijające się w mojej głowie, jak jakieś pierdolone echo.

Wynoś się stąd. Nie będę tolerować tego w moim domu.

Tego.

Zupełnie, jakby mówił o nieuleczalnej chorobie.

Jakby to była moja wina.

Jakbym miał jakiś kurwa wybór.

W dalszym ciągu czułem  na sobie ciekawskie spojrzenie chłopaka, więc obróciłem się w jego stronę. Przyglądał mi się w skupieniu, mrużąc lekko oczy. Zupełnie, jakby się nad czymś zastanawiał. Co ja kurwa jestem, obiekt doświadczalny?

– Czego się lampisz?

– Bo mi się tak podoba. – wzruszył ramionami i wreszcie odwrócił wzrok. Znów zapadło milczenie, ale nie na długo. – Coś długo stoimy… – mruknął cicho.

No, w sumie… Już powinniśmy zjechać na dół.

– Co, masz lęk wysokości? – parsknąłem.

– Nie. O ile dobrze pamiętam, to ty zleciałeś z drzewa, więc to pytanie raczej do ciebie, nie sądzisz? – odparował.

– Znowu zaczynasz…? – warknąłem, ale przerwał mi komunikat z głośniczka zamontowanego w rogu wagonika, tym samym zakańczając nużącą serię ckliwych piosenek.

Przepraszamy za problemy. Wystąpiły małe komplikacje. Prosimy o zachowanie spokoju i cierpliwość, nasi fachowcy już zajęli się usuwaniem usterki…

Wytrzeszczyłem oczy na głośniczek, a potem zerknąłem z niedowierzaniem na Sasoriego. Tak dla pewności, czy aby się nie przesłyszałem. Niestety, był tak samo zrozpaczony, jak ja.

Nie, bez jaj. Mam tu sterczeć z tym durniem? To oficjalnie jeden z najgorszych dni w moim dziewiętnastoletnim życiu…

Minęło pierwsze pięć minut, spędzone na nieświadomej grze w „Kto pierwszy mrugnie”. Póki co przegrywałem. Kurdupel jebany, wyprany z emocji. Co gorsza, nie zapowiadało się na to, żeby przez kolejne pięć minut jakoś uporali się z tą „usterką”.

O losie… Za co mnie tak każesz?

– Kurwa mam dość! – odezwał się nagle Sasori i zerwał na nogi. Posłałem mu pytające spojrzenie. Co ten pajac znowu odpierdala? Odleci stąd na miotle, czy kurwa jak? – Zejdę po rurach. – oznajmił rzeczowo.

Uniosłem z niedowierzaniem brwi. Ta, ehe. Na pewno to zrobi… Przyglądałem mu się z kpiną. Oczywiście, że mu nie wierzyłem… Do póki zdecydowanym ruchem nie sięgnął do blokady zamykającej drzwi. Otworzyłem oczy szerzej.

– No ciebie chyba koleś, posrało! – wydukałem, spoglądając to na jego twarz, to na dłoń zaciśniętą na zasuwie.

– Co jest martwisz się? Jak słodko. – syknął zadziornie.

– Idioto, to nie jest drzewo. To ma ze sto metrów…

– Chcesz tu sterczeć, to pozdro. Ja mam dosyć. – wzruszył ramionami i zaczął odsuwać blokadę. Nagle wagonikiem szarpnęło porządnie, a on ledwo utrzymał się na nogach, opierając się o przeszkloną ścianę. Odrętwiały wpatrywał się w dół, zaciskając kurczowo usta. – Oh, kurwa. Patrz jaki widok. Jednak zostanę. – wydukał i usiadł z powrotem na ławce, a na moje usta wkradł się złośliwy uśmieszek. – I czego mordę cieszysz?

– Nie cieszę. – odparłem spokojnie, na przekór własnym słowom poszerzając uśmiech. Prychnął coś niezrozumiałego pod nosem i krzyżując ręce na piersi usiadł bokiem do mnie, opierając się plecami o przeszkloną ścianę. Przyglądałem mu się chwilę. Dziwiło mnie, że jedna osoba może być tak różna. No dobra, dobra! Sam lepszy nie byłem…

Akasuna, gdy gadał ze mną, jako Ashiyą zachowywał się zupełnie inaczej. Był bardziej… Ufny? Ale co się dziwić. Ashiya był moim przeciwieństwem. Miły, współczujący, zakochany w przyjacielu…

Teraz Sasori sprawiał wrażenie skrytego i nieprzystępnego. Ciekawe, czy tylko wobec mnie, czy zawsze był taki. Co za durna sytuacja. Niby mnie wkurwia i mam go dosyć, ale jednocześnie chcę się z nim kumplować… Mam kurwa rozdwojenie jaźni. Jak nic, mam!

– Ej, Sasori. – mruknąłem, zachowując obojętny ton głosu. Zerknął na mnie, jakbym był co najmniej obłąkany i wydał z siebie cichy pomruk, mający zdaje się zastąpić standardowe „czego, kurwa?”. Heheheh, zatkało, co? Cóż, pamięć mam dobrą tylko nie do tego, co trzeba. O ile głupich wzorów matematycznych ni chuja zapamiętać nie mogę, to imiona moich „ofiar” wyrecytuję chronologicznie, jak przysłowiowy pacierz o każdej porze dnia i nocy… – Czemu… – jakby to ująć – Co ja ci tak właściwie zrobiłem, że mnie nienawidzisz? – Nie licząc oczywiście znieważania twojej pseudo-sztuki, tekstów o rudych, a przede wszystkim wkręcania przez miesiąc i tym samym wykorzystywania twojego rudego serca, by następnie wrzucić to do Internetu i zrobić z ciebie pośmiewisko... O czym jeszcze oczywiście nie wiesz. I lepiej, żebyś się nie dowiedział.

– CO? – wydukał zdezorientowany. No kurwa, czy ja mówię niewyraźnie? Takie to dziwne, że pytam go o takie rzeczy…? Dobra, w chuj dziwne.

– Eh. Nie ważne. – westchnąłem ciężko. – Niech się z tym pośp…

Usterka została usunięta. Jeszcze raz przepraszamy za niedogodności i zapraszamy ponownie, rozległ się głos z radyjka i po chwili ruszyliśmy powoli ku ziemi.

 ***

W dalszym ciągu zdezorientowany szedłem za Motoharu, wgapiając się w niego jak idiota. No kurwa, niech on się zdecyduje. Najpierw po tobie jeździ ile wlezie, a potem wyskakuje z jakimś „czemu mnie nie lubisz?”. No ludzie, litości.
To, że wygląda jak baba to nie znaczy, że może zmieniać zdanie co pięć minut!

Poza tym, zaraz nienawidzę… Zwyczajnie mnie wkurwia. Kiedy nie pieprzy o tej swojej sztuce i nie zachowuje się jak skończony cham, to jest całkiem spoko… Czasem mam wrażenie, że skądś go znam. I nie, nie o zawodowe mi tu chodzi…

Szedłem wpatrzony w ziemię, rozmyślając nad jego zachowaniem, także nie zauważyłem nawet, gdy się zatrzymał. Odbiłem się od pleców blondyna.

– Au, kurwa… Co robisz durniu? – warknąłem, starając się zachować równowagę. Gdy zapanowałem nad własnym ciałem, tym samym unikając twardego lądowania na chodniku, podniosłem wzrok na chłopaka. – Ej! Słuchasz mnie?

Nie słuchał. Stał jak wmurowany, drętwo wpatrując się przed siebie. Stanąłem obok, podejrzliwie przyglądając się jego twarzy. Szok bijący z jego oczu widziałem na razie tylko raz. Wtedy, gdy dostaliśmy listę zadań od Yahiko i Konan. Zmarszczyłem brwi i podążyłem wzrokiem za jego spojrzeniem. Przed nami znajdował się wielki budynek opiewający w kolorowe serca. Tuż nad wejściem widniało wielkie „TUNEL MIŁOŚCI”. Zamrugałem kilka razy, chcąc się upewnić, czy aby nie mam halucynacji. Jak na złość, napisy nie znikały.

Teraz zaczynałem rozumieć, czemu ludzie pytani „gdzie znajdziemy tunel” patrzyli na nas tak krzywo… Ja pierdole. Tylko to i kolacja dzieliła mnie od zniszczenia zdjęcia. Jak mógłbym się teraz poddać?

Sasori, kurwa. Bądź mężczyzną!, nakazałem sobie i odetchnąłem głęboko.

– Rusz się, pokrako. – warknąłem, rozpaczając w myślach nad moim żałosnym losem. Biedny ja… Że też ze wszystkich ludzi w całym Tokio, muszę tam leźć akurat z Motoharu.

            Po sforsowaniu kas, gdzie każdy- KAŻDY!- kogo mijaliśmy  obdarzał nas spojrzeniem pod tytułem „WTF?”, dostaliśmy się wreszcie do środka. Tam czekał na nas do porzygania słodki wagon w kształcie gigantycznego łabędzia, obity od środka czerwoną skórą. Skrzywiłem się, popychając Deidarę do przodu. Obejrzał się na mnie oburzony i najwyraźniej zmieszany całą sytuacją. Słodko, kurwa.

– Nie myśl sobie, że mi to na rękę. – warknąłem, siadając obok niego. Ptaszysko ruszyło i w tym samym czasie rozbrzmiała do bólu słodka muzyczka rodem z taniego romansu. Moje uszy krwawiły…

W pewnym momencie poczułem na sobie wzrok chłopaka, więc zerknąłem na niego. Niemal od razu odwrócił go przed siebie. Uniosłem zawadiacko brwi.

– Coś chciałeś? – prychnąłem rozbawiony, przyglądając mu się.

– Nie?

– To czemu się na mnie gapisz? – Zza grzywki zakrywającej jego twarz dało się mimo wszystko dostrzec, jak zaciska usta. Uśmiechnąłem się złośliwie.

– Wcale się nie gapię. – burknął.

– Nie?

– Nie.

– Na pewno…? – Nawet nie zauważył, kiedy się przybliżyłem. Delikatnie odgarnąłem mu grzywkę za ucho. Wzdrygnął się i spojrzał na mnie zdezorientowany, otwierając szeroko oczy.

– CO TY KURWA ODWALASZ? – syknął. Zachichotałem cicho.

– Ja? Nic takiego…

– Spierdalaj. – odwarknął, odpychając mnie od siebie i posyłając mi oburzone spojrzenie. Siłą zdusiłem parsknięcie. Co za idiota.

– Oh, czy mi się zdaje, czy ty się rumienisz? – mruknąłem wielce zaskoczony, robiąc zadumaną minę. Jak na złość, rumieniec na jego twarzy tylko się nasilił. No jakże mi kurw przykro. – Uroczo…

– Pierdol się, kurwa. – wysyczał przez zaciśnięte zęby i odwrócił się do mnie tyłem. Na tyle, na ile było to oczywiście możliwe. Na moje usta wkradł się nadzwyczajnie szeroki, kpiący uśmieszek. Jakimś cudem zdołałem nie ryknąć śmiechem. Taa… Teraz, gdy nie pyskował i nie był taki arogancki myślę, że mógłbym go nawet polubić.

Pokręciłem głową i oparłem się policzkiem na dłoni. Uśmiech jakoś uparcie nie schodził mi z ust… Zresztą, czy to ważne?

Po kilku minutach nasza przejażdżka wreszcie dobiegła końca. Teraz tylko kolacja i zdjęcie jest moje. W końcu! I o ile mnie naszły niewyjaśnione pokłady energii, i wszystko chciałem zrobić teraz, zaraz, o tyle Motoharu wyglądał na zdruzgotanego, załamanego i zmieszanego. Ej, ja tylko żartowałem. Czemu on wszystko do siebie bierze?

– Wyluzuj. Ostatni podpunkt nam został, widzisz? – zagadnąłem go najzwyczajniej w świecie, jakbyśmy się od dawna kumplowali. Znów się wzdrygnął.

Kurwa, co za leszcz.

Nie czekając na odpowiedź, ruszyłem żwawo do wyjścia, chowając listę do tylnej kieszeni spodni. Jeszcze tylko godzina dzieliła mnie od usunięcia tej okropnej fotografii.

Heh.

Sasori Akasuna zawsze dostaje to, czego chce…

Zawsze.

***

Sam nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Tylko się zbliżał, ogarniało mnie niewyobrażalne gorąco.

Czułem tak tylko raz.

Przy nim.

Ponad cztery lata temu…

Przełknąłem bezgłośnie ślinę i uniosłem wzrok, zatapiając go w ciemnogranatowym nieboskłonie, usianym srebrnymi punkcikami. To było niemożliwe, żebym leciał na Akasunę…

– Ruszysz się wreszcie, czy mam ci wysłać pisemne zaproszenie?! – krzyknął, wytrącając mnie tym samym z zamyślenia. Spojrzałem na niego. Stał sobie przy bramie wyjściowej, patrząc na mnie wyczekująco. Bez słowa ruszyłem w jego kierunku.

Jeszcze trochę i zdobędę zdjęcie.

Tylko był problem.

Sam nie byłem pewien, co z nim zrobić. W moim dotychczasowym planie udupienia Sasoriego pojawiało się coraz więcej „ale”…

Restauracja prezentowała się wcale nieźle. Jasne ściany w kolorze ecru, ze wstawkami w postaci paneli z brunatnego drewna. Proste stoliki tej samej barwy stały w równych rządkach wokół ścian, a na środku mieściło się podwyższenie z fontanną. 

Ładnie, nie powiem, że nie…

Z ociąganiem ruszyłem za czerwonowłosym. Wrodzona, zdaje się, oschłość i wywyższające spojrzenie, którym zwykł mnie obdarzać ustąpiły doskonale dotychczas skrywanemu poczuciu humoru i wygadaniu. Znaczy, nigdy nie wątpiłem, że był wygadany. Jak się uwziął to nie odpuszczał, dopóki ostatnie słowo nie będzie jego. Po prostu zrobił się… Milszy.

Zajął miejsce przy jedynym wolnym stoliku, tuz na przeciwko dwudrzwiowego wejścia na kuchnię. Cóż za zbieg okoliczności. Gdybym był przewrażliwiony, stwierdziłbym, że to wszystko zostało zaplanowane i teraz jesteśmy obserwowani. Ale oczywiście nie jestem i uznam to za zwyczajny zbieg okoliczności.

– Co podać? – odezwała się jakaś kobieta. Zerknąłem na nią. Jej usta wykrzywiały się w wyuczonym, ciepłym uśmiechu, a w szczupłych dłoniach ze schludnie przyciętymi paznokciami trzymała mały notesik i cienki długopis.

– Eeee... – przeciągnąłem. Całkiem wyrwała mnie z zamyślenia, więc mogłem się założyć że wyraz twarzy miałem teraz co najmniej upośledzony.

– Dwa razy Futomaki Sake i białą herbatę. – odezwał się Sasori, łaskawie ratując mnie z opresji. Kobieta skinęła głową, szybko naskrobała w notesie zamówienie i pomknęła do okienka koło kuchni. Odprowadziłem ją wzrokiem, póki nie zniknęła w przejściu do kolejnego pomieszczenia restauracyjnego. – Nie pyskujesz i nie warczysz na mnie co sekunda. Zachowujesz się teraz jak cipa. – podsumował Akasuna, a ja przeniosłem na niego spojrzenie. Uniósł kąciki ust w kpiącym uśmieszku.

Zmarszczyłem brwi.

– Spierdalaj.

– Oh… Uważaj, bo się obrażę. – sarknął.

– Coś ci się język rozwiązał, Akasuna. A już myślałem, że po BACE będziesz bardziej wstrzemięźliwy. – odwarknąłem, uśmiechając się cynicznie. Momentalnie zrzedła mu mina. Hmm, czyżbym trafił w czuły punkt? Jakże mi przykro…

Już miał odparować jakąś kąśliwą uwagą, ale akurat przynieśli zamówione sushi. Bez słowa skiną w podziękowaniu i rozłączył pałeczki. – Ty, a czemu w ogóle zgodziłeś się na to wyjście? – mruknąłem. Tak mnie to zaczęło zastanawiać. Bo raczej wątpiłem, żeby sam z siebie się zgodził…

– Miałem swoje powody. – wzruszył ramionami i zerknął na mnie. – A ty?

– Pf, Hidan obiecał mi zdjęcie, jeśli z tobą wytrzymam. – wyszczerzyłem się. I tak już je zdobyłem, więc równie dobrze mogłem mu powiedzieć, nie? Akasuna wytrzeszczył na mnie oczy i znieruchomiał z sushi w połowie drogi do ust. Heh. Suprajs, kurwa.

– Co ty pierdzielisz. – wydukał – Mi obiecał to samo!

Tym razem to ja wytrzeszczyłem oczy na niego. Ale, że jak to samo?

Musieliśmy wyglądać idiotycznie, gdy tak wpatrywaliśmy się w siebie na wzajem, jakbyśmy zobaczyli co najmniej ducha. Z szoku wyrwało nas w końcu ciche plaśnięcie. Zerknęliśmy na stół, gdzie leżał rozwalony kawałek sushi. Sasori szybko zebrał je w serwetkę i jak gdyby nigdy nic wrzucił do kwiatka obok. Parsknąłem pod nosem śmiechem.

– Co? – burknął.

– Nic. – pokręciłem głową, chichocząc pod nosem. – Czy ja coś mówię? – dodałem rozbawiony. Przyglądał mi się chwilę, a potem roześmiał cicho.

– Nic nie widziałeś, jasne? – mruknął. W odpowiedzi przytaknąłem głową i wziąłem do ust kolejny kawałek. – To ten… Co teraz zrobimy?

– Z czym?

– No, ze zdjęciem…

***

Hidan wyjrzał przez okrągłe okienko restauracji, niemal od razu dostrzegając chłopaków. Uśmiechnął się chytrze i obrócił do trójki towarzyszy. Konan stała obok Yahiko, trzymając go pod ramię i przyglądała mu się z tryumfalnym uśmieszkiem. Trzecią osobą był właściciel restauracji i, tym samym, znajomy Ishimury- Kakuzu. Facet gówno wiedział o gotowaniu, od tego miał wspólnika, ale za to jak nikt inny znał się na finansach i prowadzeniu firmy.

– Stary, mam u ciebie dług wdzięczności.

– Wiem. – odparł oschle czarnowłosy – Kolejny. Ciekawy jestem, kiedy chcesz je wszystkie spłacić…

Hidanowi zrzedła mina. No tak, jego się na słodkie oczka nie weźmie przecież…

Widząc grymas wykrzywiający jego usta, Kakuzu uśmiechnął się sztucznie i poszedł sobie, zostawiając pozostałą trójkę tak, jak stali.

Siwowłosy odprowadził go wzrokiem, a potem zerknął na towarzyszy. Konan akurat wyglądała przez okienko, śledząc poczynania Sasoriego i Deidary.
– Słodko razem wyglądają. – westchnęła cicho i obróciła się do niego.

– Mhm... – przytaknął, opierając się o blat. Kilka kelnerów przemknęło obok nich, by po chwili zgrabnie wynieść z pomieszczenia obok, na dłoniach srebrne tace z daniami. Odczekał, aż wyjdą i dopiero wtedy spojrzał na dziewczynę. – Jak myślisz… – zaczął – który pierwszy wymięknie?

***

Niach.
Pierwszy obrazek ma zilustrować wepchnięcie Sasora do trumny. 
Nie jest to co prawda opisane, jedynie wspomniane, ale jest też zbyt epickie, żeby tego nie wykorzystać xD 
A drugi, jakby kto nie ogarniał, jest z TUNELU MIŁOŚCI xPP

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

20/21.10.2013

W NASTĘPNYM ROZDZIALE:

Podstawą przyjaźni jest nienawiść do tych samych osób i rzeczy.

"Ona"