BAKA: ROZDZIAŁ 9

Wiecie, Sasia, to się jednak czasem przydaje... Ale tylko czasem xD

Tak sobie myślę, że kurde, jeszcze trochę i będzie połowa opo! 

O ile nie przeciągnę akcji, bo coraz większa jest na to szansa. 

Tym lepiej dla was xD

Miała być też narracja Sasora, wyszło, że cały rozdział jest w narracji Deia. No, nie licząc tego początku w trzecioosobowej...

Piosenka nijak ma się do rozdziału, ale pisałam go do niej, a w każdym razie początek, więc...

Dobra, dobra. po porostu nie miałam pomysłu, co wrzucić, wiec wrzuciłam to... xD

Przeciągam, nie?

*** 

Thousand Foot Krutch - Rawkfist

Gdy dzwonek do drzwi po raz szesnasty już rozbrzmiał w domu, chłopak z trudem powstrzymał się od przecięcia tych upierdliwych kabli i uwolnienia uszu od świdrującego dźwięku.

– Itachi! Drzwi! – wrzasnął, ale Itachi nie reagował.

Pewnie znowu słucha tej swojej posranej muzyki, warknął w myślach i zwlókł się z łóżka z zamiarem otworzenia. Bo to, że gość nie ustąpi, było bardziej niż oczywiste. Cały problem polegał na tym, że Sasuke musiał ruszyć swoje książęce cztery litery, zwlec je na dół, otworzyć drzwi, zamknąć drzwi i zawlec dupsko z powrotem do pokoju. A to był tylko niepotrzebny wysiłek. Tym bardziej w sobotę, o dziesiątej rano.

Gdy wreszcie doczłapał się do drzwi wejściowych, chwycił klamkę i otworzył je, witając przybysza ostentacyjnym ziewnięciem.

– Szerzej Sasuś, szerzej. To może cię nawet w lodziarni zatrudnią. – Usłyszał kpiące prychnięcie. Od razu wiedział, kto uraczył ich swoją obecnością. Spojrzał spode łba na Deidarę, a ten posłał mu wymuszony uśmieszek.

– Jeszcze nie zdechłeś w tej swojej klitce? – odwarknął.

– Jak widać.

– Szkoda.

– I vice versa, szczeniaku. – zakończył blondyn i nie czekając na odpowiedź, przepchnął się obok chłopca. Trzynastolatek odprowadził go morderczym spojrzeniem, co zdaje się, Dei wyczuł, bo obrócił się do niego i obdarzając słodkim uśmieszkiem, pomachał mu fakersem, po chwili niknąc w salonie.

Gdy Sasuke tam wszedł, Motoharu zdążył już rozwalić się na skórzanej kanapie i dorwać pilota.

– Nie pozwalasz sobie za dużo?

– Cicho bądź. Przydaj się na coś i idź po Czarnego.

– Czy ja ci kurwa wyglądam na służącą? Sam se po niego idź! – oburzył się chłopiec, krzyżując na piersi ręce i posyłając mu wyzywające spojrzenie. Deidara zerknął na niego kątem oka i zlustrował uważnie.

– Mmmm… Nie. Za brzydki jesteś. – wzruszył ramionami i odgonił dzieciaka ruchem ręki.

Klnąc pod nosem, wdrapał się po schodach na piętro i skierował do pokoju starszego brata. Stanął przed drzwiami i zaczął walić w nie pięścią. Po chwili te otworzyły się, a po drugiej stronie stanął rozwścieczony Itachi.

– Czego, kurwa. – wysyczał, gromiąc chłopca wzrokiem.

– Twoja dziewczyna przyszła. – odburknął tamten i poszedł do siebie. Itachi zmarszczył brwi. Dziewczyna? Przecież on nie ma dziewczyny… Zszedł na dół i skierował się do salonu. Na widok długiej blond kitki, sterczącej nad głową właściciela równie długiej reszty blond włosów, spływających na ramiona i plecy, westchnął ciężko.

– Deidara. – zaczął, idąc w jego kierunku – Znamy się od gimnazjum, a ja nadal nie wiem, kiedy strzeli ci do tego durnego łba, żeby zaszczycić mnie swoją wizytą. – sarknął, przystając tuż za jego plecami. Skrzyżował ręce na piersi i zerknął na niego z góry. Chłopak odchylił głowę do tyłu, posyłając mu niewinne spojrzenie. – Uh, stary. Wyglądasz paskudnie.

– Ale wciąż lepiej od twojego braciszka. – warknął kpiąco. Uchiha parsknął cicho śmiechem, a potem jednym susem przeskoczył przez oparcie i usadowił się obok Motoharu.

– Sasuke… Sasuke to przypadek krytyczny. – westchnął ciężko. Przez dłuższą chwilę obaj wpatrywali się w ekran wielkiej plazmy, na której migały co sekunda jakieś  urywki reklam i filmów. Z głośników cały czas wydobywały się wyrwane z kontekstu sylaby, tworząc niezrozumiałą dla nich całość. – No, to czym zasłużyłem sobie na oglądanie twojego pyska nawet w weekend? – odezwał się w końcu Itachi.

– Wierz mi, Uchiha. Moje oczy też bolą, gdy muszą patrzeć na twój pomarszczony ryj. A jednak się poświęcam… – zaczął teatralnie jasnowłosy, jednak nie doczekawszy się żadnej reakcji, wrócił do normalnego tonu. – Wszyscy mnie zdradzili. Najpierw Konan, teraz Hidan… – Naburmuszył się. Itachi posłał mu zaciekawione spojrzenie.

– I w związku z tym?

– Przyszedłem do ciebie, bo wiem, że w głębi twojego serca, którego nie masz, zależy ci na mnie, twoim przyjacielu…

– Jasne. – sarknął brunet, dla podkreślenia efektu unosząc lekko jedną brew. – Więc, przyjacielu… – przelał w to słowo tyle ironii, ile był w stanie przelać. – Jak mogę ci pomóc?

– A widzisz, przyjacielu… – Deidara objął go ramieniem i przysunął nieco bliżej. Rozejrzał się ukradkiem, jakby szukał ukrytych kamer, pluskiew, albo innego sprzętu szpiegowskiego. – Hidan ma u siebie tylko płatki i piwo… – zaczął konspiracyjnym szeptem, mrużąc czujnie oczy. Itachi zmarszczył lekko brwi, chcąc dociec, o co mu chodzi. Co ma do tego Hidan i wyposażenie jego kuchni? – Od rana nic nie jadłem, a poza tym, nie chce mi się drałować do domu. Nie mam kasy, a ten czubek nie chciał mi pożyczyć no i tak się składa, że przypadkiem przechodziłem akurat obok twojej chałupy…

– Przylazłeś tu tylko po to, żeby sie nażreć? – Z niedowierzaniem przyjrzał się Motoharu, na co ten tylko się wyszczerzył. Co za… Dureń.

– I pożyczyć kasy na transport! – dodał żwawo. W tym momencie Itachi miał wielką, nieodpartą ochotę, żeby wytargać go za te kudły i wywalić na zbity pysk za drzwi… Sam nie wiedział, co jeszcze go powstrzymywało. Może świadomość, że Konan urwałaby mu chuja i wepchnęła do gardła tak, że dupą by mu wylazł (Autentyczny tekst laski z równoległej klasy! – dop. autorki), gdyby cud mordeczka Deia ucierpiała jeszcze bardziej, niż teraz? Możliwe, możliwe…

– Wisisz mi już  tysiąc sześćset dwadzieścia trzy jeny za ostatni miesiąc…

– Tak, tak. Wiem. Oddam ci przecież. – Deidara machnął ponaglająco ręką. Oczywiście, że mu odda! Kiedyś… A tak naprawdę, to żył nadzieją, że on jakimś jebanym cudem kopnie w kalendarz, tym samym zwalniając go z niezapłaconych długów. Nie, nie zrozumcie go źle. Oczywiście, że nie życzył nikomu śmierci- Sasuke się nie liczy!- Po prostu… Po prostu… Nie ważne.

***

Tak się teraz załatwia interesy! Odprowadziłem Itachiego wzrokiem, dopóki nie zniknął za drzwiami, a potem wróciłem do przerzucania kanałów. Tryumfalny uśmieszek wypełzł na moje usta. Ach, Dei. Jakiś ty zajebisty… Nikt ci się nie oprze i w ogóle. Nawet Uchiha ci ulega! Zatrzymałem na jakimś, chuj wie jakim, kanale muzycznym. Akurat puścili Nirvanę, a Nirvany się nie przełącza!

Nawet nie zauważyłem, kiedy do salonu przylazł ten gówniarz i usiadł sobie obok mnie. Dopiero gdy piosenka urwała się w połowie, otworzyłem do tej pory przymknięte oczy i posłałem mu mordercze spojrzenie.

– Mogę wiedzieć, co ty do kurwy, nędzy wyczyniasz? – wysyczałem przez zaciśnięte zęby. No ludzie! To ja tu kulturalnie siedzę i słucham muzyki, a ten se od dupy strony włazi i przełącza na jakieś lesbijskie Girls Bandy! Szacunku trochę!

– No niech pomyślę… Siedzę w swoim domu, w swoim salonie i mam zamiar obejrzeć coś na moim telewizorze?

– Heh, oczywiście. – zaśmiałem się sztucznie. Przez następną minutę przypatrywałem się dziewczynom i wsłuchiwałem w ich wycie. Girls Generation, czy jak to się tam nazywało. Nie ważne. Wiem, że było chujowe i, że jak zaraz nie przełączy tego gówna, to mu coś zrobię. – Byłbyś łaskaw przełączyć? Uszy mnie kurwa bolą od ich wzdychań. – mruknąłem, starając się zachować spokój. – Proszę? – wysyczałem po kolejnych, „oooch” i „aaach” To był jakiś kurwa grupowy orgazm, czy co? No dalej, Dei, panuj nad sobą. Dzień dobroci dla zwierząt, pamiętasz? Miałeś być miły, pamiętasz?

– Hmmm... Niech pomyślę… Nie. – prychnął wyniośle.

– Aha… Oddaj ten pieprzony pilot, mały szczurze! – Nim się zorientował, rzuciłem się na niego. Gnojek jakimś cudem zabrał mi go sprzed nosa i schował za siebie. Jedną ręką chwycił mnie u nasady grzywki, a drugą zaczął się odsuwać.

– Won ode mnie! – wrzasnął rozpaczliwie, gdy próby oswobodzenia się nie przynosiły jakichkolwiek efektów. – Won, pedale! – Drgnąłem nieznacznie, nieruchomiejąc z pięścią zaciśniętą na jego koszulce.

– Jak mnie nazwałeś? – warknąłem, mordując go wzrokiem. – Jak mnie nazwałeś, pierdolona pomyłko biologiczna?!

– PEDAŁ! – powtórzył. – Jesteś obrzydliwy! Takich jak ty powinno się tępić! A teraz się odsuń, zanim się porzygam! Niedobrze na sam twój widok!

– Ty… – wydukałem. Nie powiem, zabolało. Mimo, że gówno mnie obchodziło, co ten wrzód o mnie myśli, to usłyszeć coś takiego prosto w twarz… Jakbym był jakiś kurwa trędowaty. – Ty mały sukinsynu, jebana wpadko, nie masz prawa mnie tak nazywać. – wysyczałem. – Nie masz kurwa prawa, mała dziwko.

Bez trudu przyparłem go do materaca, nachylając się nad nim. Teraz wyglądał na przerażonego. Posłałem mu upiorny uśmieszek.

– Z- Zostaw. – wyjąkał.

– Boisz się, szczeniaku? – mruknąłem kpiąco. Dzieciak przytaknął tylko energicznym ruchem. Parsknąłem pod nosem, wbijając mu w policzki palce i unosząc nieco twarz. Z bliska wpatrywałem się twardo w jego czarne oczy. Błądził wzrokiem po suficie i ścianach, usilnie unikając mojego spojrzenia. Żałosne. – Spójrz na mnie, Sasuke. – syknąłem jadowicie. Gdy nie reagował, wzmocniłem uścisk, wpijając paznokcie w jego mordę. – Spójrz na mnie, gnoju. – powtórzyłem głosem nieznoszącym sprzeciwu. Zerknął na mnie przerażony. – Nie wyjebałbym cię choćby kijem. – mruknąłem powoli i wyraźnie, tak na wszelki wypadek, żeby zrozumiał. – Ale nazwiesz mnie tak jeszcze raz, to pożałujesz, że się w ogóle urodziłeś. Nafaszeruję cię moją gliną i wysadzę w powietrze, na jebane pierdyliard kawałków. Staniesz się częścią mojej sztuki i dopiero wtedy będziesz coś wart. – zakończyłem i puściłem go. Powoli wyciągnąłem zza poduszek pilota i jak gdyby nigdy nic, na nowo rozsiadłem się na sofie i zacząłem od nowa przerzucać kanały. Kątem oka widziałem, jak sztywno podnosi się na łokciach i odsuwa pod sam koniec kanapy.

Śmieć.

Aż trudno mi uwierzyć, że jest spokrewniony z Itachim.

Czarny w końcu wrócił. Co chwila przenosił spojrzenie to na mnie, to na gówniarza i z powrotem.

– Co wam jest? – mruknął, marszcząc podejrzliwie brwi.

Sasuke już otwierał usta, ale wystarczyło jedno moje spojrzenie, żeby z powrotem je zamknął. Mała, tchórzliwa szmata.

– Nic. Coś mu wyjaśniłem. – Wzruszyłem  od niechcenia ramionami. – To mogę coś wszamać? – zmieniłem temat, nim zdążył spytać o coś więcej. Bez słowa przytaknął i skinął na kuchnię. – Dzięki. – podniosłem się i wyminąłem go, kierując się we wskazanym kierunku.

Po godzinie byłem już u siebie. Ledwo wszedłem do pokoju, a w oczy rzuciła mi się rozwalona na środku podłogi torba, z której wysypały się książki i zeszyty. A dokładniej, to jeden, gruby zeszyt do wszystkiego, formatu A4. Jęknąłem przeciągle; mam w tym tygodniu test z, o zgrozo, matmy. No kuźwa, ja jestem artystą! Na cholerę mi matma?! Mam obliczać pod jakim katem trzymać pędzel…?

Cóż, powinienem się uczyć, a tym czasem odkopnąłem torbę i całą jej zawartość pod łóżko, by sekundę potem na nie opaść.  Podniosłem się na łokciach i zaczesałem grzywkę do tyłu, spinając ją następnie kilkunastoma spinkami. Gwizdnąłem je Blue, żeby nie było!

Sięgnąłem do szuflady i wygrzebałem ze środka szkicownik i metalowy piórnik z kolekcją ołówków. No przepraszam bardzo, ale natchnienie na drzewach nie rośnie! Korzystam, póki jest okazja!

Zacząłem szkicować projekt kolejnej rzeźby, jednak myślami byłem gdzie indziej. Nie, żebym się martwił… Po prostu zastanawiałem się, co jest temu kurduplowi. Jak już wcześniej wspomniałem, nie codziennie spotykam na ulicy mdlejących od noszenia kartonów ludzi. I ta krew… Ciekawe, ciekawe…

– Może się naćpał? – mruknąłem sam do siebie – Niee, od tego krew nie leci… Chyba… A może się frajer wyglebił i zarył pyskiem w chodnik, hehe. Głupek. – zachichotałem cicho i zerknąłem na kartkę. Od dłuższej chwili nie kontrolowałem, co rysuję. Można więc wyobrazić sobie moje zdumienie, gdy na papierze dostrzegłem naszkicowanego Akasunę, siedzącego na parapecie i czytającego książkę. Żeby to wyszło spod mojej ręki…? Zmiąłem w ustach przekleństwo, zaciskając dłonie na brzegach szkicownika. Hidan miałby nie lada ubaw, gdyby tu teraz był.

Nagle rozbrzmiał dzwonek. Zerknąłem w tamtym kierunku, a potem błyskawicznie zamknąłem zeszyt i przykryłem go kołdrą. Szybkim krokiem podszedłem do drzwi i otworzyłem je. Po drugiej stronie zastałem Konan… I Yahiko?

– Cześć! – uśmiechnęła się i bez pytania wparowała do mieszkania. Tuż za nią poszedł Seiji, uprzednio witając się ze mną. Zdezorientowany obejrzałem się za tamtą dwójką, a potem bez słowa zamknąłem drzwi. Ta, to by było na tyle z mojego świętego spokoju. Nawet w domu mnie nachodzą… Jak Jehowie… Z ciężkim westchnięciem wróciłem do mieszkania. Ledwo wszedłem do salonu, moim oczom okazał się chytry uśmieszek Konan i jej znaczące spojrzenie, wbite w moja osobę. Tuż obok siedział Yahiko, uśmiechając się… Jakoś tak… Dziwnie.

Zmrużyłem czujnie oczy, w każdej chwili gotując się do odwrotu. Nie wiedziałem już, kto był gorszy: Hidan, czy ta dwójka?

– Coś się stało…? – mruknąłem podejrzliwie, zwracając się do Konan.

– Hmm… Ty mi powiedz. – zachichotała w ten sposób. Ten sposób oznacza tutaj, że coś knuła. A owo coś od jakiegoś miesiąca tyczyło się Sasoriego, Sasoriego, lub, tak dla odmiany, Sasoriego.

Po co pytałem..?, jęknąłem w myślach.

– A… Co miałoby się niby… Stać…? – zaśmiałem się sztucznie.

– Hidan mówił, że byliście u Sasoriego. Ponoć go uratowałeś, gdy zrobiło mu się słabo… – westchnęła oczarowana – To takie romantyczne…

– Niby w którym kurwa miejscu? – bąknąłem.

– Hidan twierdził, że z jego perspektywy wyglądaliście baaardzo przekonująco.

– Ten debil mnie popchnął!

– Nie podniosłeś się od razu…

– Byłem, wyobraź sobie, zszokowany! – jęknąłem. Jak ona coś sobie wymyśli, to ni chuja, nie odpuści. Co za upierdliwe babsko… Szczerze i z całego serca współczułem Yahiko. Ale, jak to mówią, miłość jest ślepa, czy coś w ten deseń. – Zresztą, nadal nie rozumiem, co miałoby się stać… Wyglądał, jakby zaraz miał stracić przytomność, więc postanowiłem, że mogę mu się odwdzięczyć za opatrzenie ran, które sam mi zrobił – dodałem ciszej – i pomóc mu dojść od domu. Potem ta siwa pała zmusiła mnie, żeby zanieść go do pokoju i zrobić zimny okład… A potem mnie kutas popchnął na tego kurdupla. A potem wyszliśmy. KONIEC. – zakończyłem, kładąc nacisk na ostatnie słowo. Tenshi wyglądała na porządnie zawiedzioną. No jakże mi kurwa przykro, że go nie przeleciałem. – Nie patrz się tak na mnie. – obruszyłem się, czując na sobie pretensjonalne spojrzenie dziewczyny.  – To ty coś sobie uroiłaś. Nie było, nie ma i nigdy nie będzie niczego pomiędzy mną, a tym mikrusem. Jedyne, co mogę mu dać, to kopa w dupę.

– Głupi jesteś, Dei. – westchnęła zrezygnowana. Czy mi się zdaje, czy ona się właśnie poddała? Oby! Oby! – Pożyczysz mi notatki?

– Ta, weź sobie. Są w torbie pod łóżkiem. – machnąłem ręką w stronę pokoju. W dalszym ciągu krzywiąc się z niezadowolenia, podniosła się powoli i ruszyła w tamtym kierunku, zostawiając mnie sam na sam z Yahiko. Chwilę przyglądaliśmy się sobie w milczeniu, aż w końcu się odezwał.

– Więc… Ładnie mieszkasz. – rzucił.

– Taaa. – sarknąłem, posyłając mu spojrzenie pod tytułem ‘chyba-cię-gnie’. Rudy uciekł wzrokiem gdzieś na ścianę, na której widniało moje, własnoręcznie wykonane graffiti.

– Ładne. – burknął speszony, przeczesując włosy z tyłu głowy. Na moje usta wypłynął zadowolony uśmieszek.

– Dzięki. Sam malowałem. – oznajmiłem dumnie. A co, jak jest czym, to się chwalę! – Przedstawia moja sztukę. Ekspresja barw zawarta w eksplozji, jej ulotne piękno… – rozmarzyłem się, podziwiając malowidło wybuchu.

– Masz… Ciekawy punkt widzenia. – mruknął po chwili zastanowienia. Oh, już go lubię! Wreszcie ktoś docenia mój artyzm! Nie to co ten pokurcz… Ignorant.

– Wiem. A co myślisz o sztuce Akasuny?

– Sasoriego? Cóż… Na swój sposób też jest ciekawa. Ulotne piękno i wieczne piękno. To takie skrajne… Ale oboje macie po części rację…

– No chyba nie. – przerwałem mu, a cała ekscytacja ulotniła się ze mnie w oka mgnieniu. Jakim niby cudem moja sztuka może być tak samo ciekawa, jak brednie Akasuny? To przecież niewykonalne! Już miałem się oburzyć i wygłosić chłopakowi kazanie, gdy coś przeleciało tuż przed moim nosem i łupnęło o stolik. Zamrugałem zdezorientowany, zamykając w dalszym ciągu otwarte usta. Przede mną stała Konan, unosząc zawadiacko jedną brew i obdarzając mnie wymownym spojrzeniem. Domyśliłem się, że to ona zrzuciła przed moja twarzą owo coś.

Zerknąłem w dół. Na widok zeszytu otwartego na stronie ze szkicem Akasuny, którego nie zdążyłem się pozbyć, cudem zdusiłem zrozpaczone jękniecie, uparcie wyrywające się z moich ust.

– Nic nie było, nie ma i nigdy nie będzie, hm? – zacytowała moją wcześniejszą wypowiedź, krzyżując na piersiach ręce. Jej kształtne wargi wygięły się w tryumfalnym uśmieszku.

– To nie…

– A jak?

– Zamyśliłem się, to samo tak… – bąknąłem oschle. Czy ja już wspominałem, że jej „coś” zawsze dotyczy Akasuny?

– No jak to jest według ciebie nic, to ja jestem blondynką! – zakpiła – Bez obrazy. – dodała, widząc moje wkurzone spojrzenie. Prychnąłem pod nosem, wbijając się w oparcie. Oni się zmówili przeciwko mnie, czy jak? Co ja im takiego zrobiłem niby, co? – Dei… – westchnęła ciężko i usiadła obok, opierając głowę na moim ramieniu. – Czemu jesteś taki uparty. Przecież to widać z daleka…

– Nie można zobaczyć czegoś, czego nie ma. – burknąłem.

– Yahiko… – zwróciła się do chłopaka.

– Stary… Uwierz mi, że ślepy by się pokapował, co jest grane.

Pantoflarz.

– No widzisz? Lubisz go, tylko sam o tym nie wiesz. Jeszcze.

– Czemu ty się mnie tak uczepiłaś? – odwarknąłem.

– Uczepiłam? Ja tylko chcę, żebyś był szczęśliwy! Nie moja wina, że twoim szczęściem jest Saso… – Moja mina prawdopodobnie wyrażała teraz skrajne załamanie, pomieszane z niedowierzaniem i wkurwieniem. Ale ona miała to gdzieś, a jakże by inaczej. Zupełnie zapomniała o mnie, czy nawet Yahiko i podekscytowana zaczęła snuć pikantne historie ze mną i Akasuną w roli głównej… Gdy doszła do ognia pożądania trawiącego nasze ciała, gorących pocałunków znaczących nagie ramiona i gwałtownie zrywanych ubrań, nie wytrzymałem.

– Dobra, dość! – krzyknąłem, zakrywając jej usta dłonią. – Nie mam ochoty wysłuchiwać o łóżkowych przygodach z tym cepem, okej?

– Ale…

– Konan! Dajcie mi wszyscy święty spokój. Proszę. – warknąłem, gromiąc ją wzrokiem. Dziewczyna wydęła usta, spoglądając na mnie wilkiem, ale łaskawie skończyła ględzić. Dziękuję, kurwa.

Następnego dnia miałem się uczyć. No właśnie- MIAŁEM. Moje genialne plany spełzły na niczym po telefonie Hidana. Zadzwonił do mnie z pytaniem, czy jestem wolny. Cóż… Zerknąłem na stos notatek z matmy i otwarty podręcznik. Ta.. W sumie, to mam czas... Przytaknąłem i nie oglądając się na materiały z matmy, zabrałem pierwszą, lepszą, czystką koszulkę i skierowałem się do łazienki.

Niecałe pół godziny później byłem już u Siwego. Znaczy, prawie. Zagapiłem się na dom Akasuny i wlazłem w jakąś kobietę, wywalając jej zakupy. Chcąc, nie chcąc, musiałem je pozbierać, bo gotowa była zadzwonić na policję za rzekomą napaść… Napaść, kurwa. Niech patrzy, jak łazi, a nie…

Pośpiesznie powsadzałem produkty do siatki i czmychnąłem z miejsca zdarzenia. Aż do domu Ishimury słyszałem wyzwiska tamtej baby. Ledwo stanąłem pod drzwiami i uniosłem rękę, żeby zadzwonić, te otworzyły się gwałtownie. Nie zdążyłem nawet wcisnąć guzika… Po drugiej stronie stanął Hidan z telefonem w dłoni.

– …Okej, czaję. Właśnie przyszedł, trzymaj kciuki. Narka. – i rozłączył się. Zmarszczyłem brwi, w dalszym ciągu nie opuszczając ręki, a on tylko uśmiechnął się tajemniczo.

Już otwierałem usta, żeby coś powiedzieć, ale Siwy bez słowa wypchnął mnie z progu, z powrotem na klatkę, by sekundę potem samemu wyjść z mieszkania i zamknąć drzwi na klucz. Bez zbędnych wyjaśnień chwycił mnie za nadgarstek i wyciągnął na dwór.

– Hidan, co ty…

– Idziemy do Saso. – mruknął, gdy byliśmy w połowie drogi do domu chłopaka. Zahamowałem gwałtownie, usiłując się wyrwać. Nie idę, cholera, do żadnego kurdupla! Byłem wczoraj, wystarczy! – Nie bądź cipą, przecież cię nie zje. – parsknął kpiąco.

– I tu bym się kłócił. – warknąłem niemalże niedosłyszalnie, a Hidan zaśmiał się cicho. Jakimś pieprzonym cudem moje usilne starania nie dotarcia do domu czerwonowłosego spełzły na niczym. Hidan był wyższy i silniejszy, byłem skazany na żałosną porażkę. Ale walczyłem, nie poddawałem się do samego końca. Jak na mężczyznę przystało…

Zawlókł mnie pod same drzwi i wzrokiem rozkazał zadzwonić. Obdarzyłem go spojrzeniem pod tytułem ‘chyba-kurwa-wątpię’, na co westchnął ciężko i sam zadzwonił. Za pierwszym razem odpowiedziała mu głucha cisza, a moje serce zakołatało, gdy przez głowę nieśmiało przemknęła mi myśl, że może nie ma go w domu…

Hidan zmarszczył brwi i na chama wcisnął guzik ponownie, tym razem przytrzymując go dłużej, póki nie nadszedł wyczekiwany efekt. Ze środka doszedł nas krzyk, a potem litania siarczystych przekleństw pod naszym adresem. Po chwili drzwi otworzyły się gwałtownie.

– Czego kurw… – przerwał, wpatrując się w nas z niedowierzaniem. Przenosił spojrzenie to na mnie, to na Siwego, aż w końcu zatrzymał się na mnie. Zmrużył podejrzliwie oczy, obdarzając mnie pogardliwym spojrzeniem. Ja z kolei skrzywiłem się wymownie i uniosłem dumnie głowę. – Co znowu? – warknął oschle. – Czego chcecie?

– Dei się o ciebie martwił…

– CO ROBIŁEM?! – wrzasnąłem na Hidana. Posłał mi niewinny uśmieszek i zarzucił na ramię rękę.

– Możemy wejść?

– Nie. – prychnął Akasuna i już miał zatrzasnąć drzwi, gdy Siwy zablokował butem drzwi, uniemożliwiając zatrzaśnięcie ich. Syknął cicho, gdy jego noga została przygnieciona, ale uparcie nie chciał jej wycofać. Sasori kilka razy otwierał i zamykał drzwi wejściowe, za każdym razem gniotąc mu stopę, jednak nawet to nie działało. – Weź wykurwiaj… – syknął.

– Oj daj spokój. – Ishimura zbył go machnięciem i przepchnął się do środka, wciągając mnie za sobą. – Jak się czujesz? – spytał, nim Akasuna zdążył się odezwać.

– Dobrze. – burknął rozwścieczony.

– To świetnie, prawda Dei?

– Wykurwiście po prostu. – sarknąłem, a na moje usta wypłynął sztuczny uśmieszek. Mały, głupi, wkurwiający pokurcz. A niech se zdycha, co mnie to! O jednego debila mniej będzie przynajmniej… Idiota… Hm? W oczy rzuciła mi się czarna smuga na jego policzku. Zmarszczyłem brwi, przyglądając jej się uważnie. Nie słuchałem tego, jak wykłóca się z Siwym. Ich głosy praktycznie w ogóle do mnie nie docierały. Czyżby farba? Cóż, wczoraj wracał ze sklepu lalkarskiego… Więc bardzo możliwe, że to lakier. – Malujesz? – odezwałem się, dopiero po chwili orientując się, że powiedziałem to na głos. Obaj umilkli, zerkając na mnie.

– Może, a bo co? – odparł oschle, choć w jego tonie dało się wyczuć nutkę podekscytowania. No cóż. Kretyn, kretynem, mimo to wciąż artysta…

– No… Hm… Mógłbym rzucić okiem…? – mruknąłem cicho, nieco speszony. Byłem ciekawy, po prostu… Chciałem zobaczyć tą jego sztukę. To chyba nic złego, nie?

– No… – zamyślił się. – No dobra. Chodź. – westchnął ciężko i ruszył w kierunku pokoju w końcu korytarza. Przed wejściem zatrzymał się jeszcze i zerknął na mnie przez ramię, a potem bez słowa pchnął drewniane drzwi, ukazując tym samym wnętrze pracowni. W moje nozdrza uderzył zapach drewna i lakierów. Był specyficzny, ale przyjemny. W każdym razie dla mnie, bo Hidan skrzywił się i wycofał. Wszedłem do środka, rozglądając się uważnie. Wszędzie walało się pełno wiórów, a na półkach pod ścianą leżały poszczególne części lalek. Trochę… Przerażające, nie powiem, że nie… Nie mniej jednak, ten wszechobecny nieład dodawał jego pracowni uroku i klimatu.

Jakoś tak zapomniałem, że to ‘ten-wkurwiający-Sasori’. Zupełnie, jakby zamienił się miejscami z Sasorim z chata.

– Ekstra... – mruknąłem i odwróciłem się do niego.  – Serio mówię. – dodałem, widząc powątpiewające spojrzenie brudno brązowych oczu. Bąknął coś pod nosem, odwracając wzrok na stół. Podążyłem w tamtym kierunku, natrafiając na głowę marionetki. Jedno oko, obrysowane czarną kreską i drugie, nie dokończone, wpatrywały się nieobecnym wzrokiem w bliżej nieokreślony punkt za nami.

Podszedłem bliżej. Nachylając się nad głową, przypadkiem trąciłem łokciem półkę obok. Jak oparzony cofnąłem się w tył, wbijając spojrzenie w specyfiki ustawione na niej w równym rządku, poszeregowane alfabetycznie i wedle zastosowania. Jedna z nich, niezakręcona, zachwiała się niebezpiecznie.

– Szlag! – warknął Sasori i doskoczył do niej. Zobaczyłem jeszcze tylko, jak cała zawartość wylewa mu się na łeb, a potem…

*** 
Znów cliffhanger :c No jakże mi przykro... 
Chociaż...? 
Nie, jednak nie! :D

Wiecie, że porobiłam buttony? ^ ^

Każdy nawiązuje do innego opowiadania. 

Na razie tylko dwa, potem będzie więcej c: 

Jak ktoś chce zamiast linku, czy coś, to znajdzie je TUTAJ

I tradycyjnie art:

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

06/07.10.2013

W NASTĘPNYM ROZDZIALE: 

Wypadek przy pracy!- znowu randka?!

Zmiana zdania- nie jest taki zły...