BAKA: ROZDZIAŁ 8

Tak więc. 

Tym razem dedyk dla Soli, bo podrzuciła mi pomysł na praktycznie cały rozdział... xD

Oni są słodcy w tym swoim hejterstwie... c: 

Hej, a może znacie jakieś fajne piosenki, które według was nadawały by się do jakiegoś rozdziału? Jak tak, to podrzućcie nazwy w komentarzach. Przejrzę je i kto wie, może nawet skorzystam? ;P

 ***

Pink - True Love (cover)

 

Sztywno podążałem za Akasuną. Wciąż nie chciało mi się wierzyć, że ten debil to w rzeczywistości Saso z chata…

Poczułem się, jakby ktoś wylał mi na łeb kubeł lodowatej wody.

Kurwa, Bóg nie istnieje, albo mnie nienawidzi. Albo lubuje się w chamskich żarcikach mających na celu uprzykrzanie życia…

– A to ci chuj... – mruknąłem cicho. W dalszym ciągu zszokowany ruszyłem się w końcu z miejsca i po chwili znów go dogoniłem. No ale jakim kurwa cudem, przecież tamten był spoko, a on… No właśnie, jest dupkiem! Zerknąłem na chłopaka. Szedł sobie z rękoma w kieszeniach, mając mnie- jak zwykle zresztą- w głębokim poważaniu.

Boże, kurwa. Jak mogłem się nie zorientować? Nawet ten ciul, Hidan się domyślał… Teraz wszystko układało się w logiczną całość.

Ta ich, znaczy się jego… Jego ‘sztuka-jest-wiecznością’, to samo miasto… Kurwa, nawet wiek i imię!

Sasori maił rację- jestem większym debilem niż Siwy.

Ciekawiło mnie, co by zrobił, gdyby wiedział, że to ja jestem Ashiyą…

– Ty, a co byś zrobił, jakbyś go spotkał? – spytałem, niby to od niechcenia. Spojrzał na mnie podejrzliwie. Teraz miałem nieznośne wrażenie, że on wie… Przez ten przenikliwy wzrok.

– Pewnie bym mu wjebał. – wzruszył ramionami i znowu się odwrócił. – Nienawidzę fałszywych ludzi. Tym bardziej, kiedy robią ze mnie durnia.

– Ah-ha… – bąknąłem. Moja dłoń mimowolnie powędrowała do nosa. Skrzywiłem się- nadal bolał.

Już otwierałem usta, żeby coś powiedzieć, ale przerwało mi głośne skrzeknięcie. Wzdrygnąłem się i zdezorientowany poszukałem wzrokiem owego czegoś. Moim oczom ukazała się jakaś stara kobieta. Zbiegła truchtem po kamiennych schodkach i rozwścieczona ruszyła w naszą stronę. Zerknąłem na Akasunę wzrokiem pod tytułem ‘ja-jej-nie-znam’. Z kolei on wyglądał na załamanego.

– Sasori! – zaskrzeczała kobieta – Wytłumacz mi w tej chwili, co to ma znaczyć?! Twoja doradca zawodowa dzwoniła do mnie i stwierdziła, że poturbowałeś swojego kolegę!

– Ja nie jestem jego… Kolegą… – wydukałem, a każde słowo wypowiadałem coraz ciszej, kurcząc się w sobie pod naporem świdrującego mnie na wylot wzroku babci mikrusa… Wzrost to chyba jest u nich rodzinny.

– Kto ty? – naskoczyła na mnie, lustrując od góry do dołu. Ze trzy razy chyba.

– Eeeeeeeee…? – cofnąłem się odrobinę, mimowolnie zerkając ponad jej głową na Sasoriego. Na widok wrednego, kpiącego uśmieszku rozciągającego jego usta, wkurwiłem się. To chyba oczywiste? No wybacz, Sasori. Aj wiem, że męska solidarność i tak dalej… Ale mnie wkurwiasz. – Oh, ja…? JA jestem tym pobitym chłopakiem… – zacząłem – Prawie złamał mi nos… Tak strasznie boli… Oh, jak strasznie… – westchnąłem teatralnie. Jego mina była bezcenna. Z trudem powstrzymywałem się od odpowiedzenia podobnym uśmieszkiem, który jeszcze przed sekundą widniał na jego ustach.

– Biedactwo. – mruknęła z troską kobieta i już miała capnąć mnie swoją szponiastą dłonią, ale w ostatniej chwili się odsunąłem. – Może wejdziesz na herbatkę?

– Babcia, weź go zostaw! – wtrącił w końcu Akasuna, nieświadomie wybawiając mnie z opresji. Odetchnąłem z ulgą. – To frajer, zasłużył sobie. – dodał po chwili.

– Sam jesteś frajer, ty rudy mikrusie!

– Nie jestem rudy!

– Owszem jesteś! Jesteś rudy i dajesz się wrobić!

– Wrobić..? – wtrąciła kobieta.

– Tak! Dureń dał się wkręcić, a teraz strzela fochy i wyżywa się na moim nosie, bo koleś opublikował wszystko na BACE! – warknąłem, nim zdążyłem ugryźć się w język. Sasori zmrużył podejrzliwie oczy.

– Nie mówiłem nic o nazwie…

– Bo ja… – Rozpaczliwie szukałem w głowie jakiejś wymówki. – Znam ten blog… No weź, każdy go zna przecież. – prychnąłem wyniośle, modląc się w duchu, żeby uwierzył. Chyba przeszło, bo skrzywił się tylko i bąknął coś pod nosem. Niezauważalnie odetchnąłem z ulgą. Nie czekając na odpowiedź, odwróciłem się i poszedłem przed siebie, prosto do Hidana.

 Kiedy oddaliłem się trochę, zerknąłem przez ramię za siebie. Z rozbawieniem stwierdziłem, że babcia zagoniła go do domu i cały czas coś na niego wrzeszczy.

A nie mówiłem? Frajer, stwierdziłem z kpiną i poszedłem dalej.

            Z jawnym oburzeniem przyglądałem się Hidanowi. Od dobrych czterdziestu minut zaśmiewał się ze mnie do łez. Najpierw z mojej twarzy, obitej przez Akasunę. Potem z afery, również z Akasuną.

Chrząknąłem znacząco, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę.  Ale nie no, gdzieżby tam…

– Kurwa ja tu umieram, a ty co?! – warknąłem w końcu, odsuwając od nosa mokrą chustkę.

– Z tęsknoty? – parsknął pod nosem i znów się roześmiał.

– Ha ha ha, bardzo zabawne. – zaśmiałem się sztucznie, a potem sięgnąłem po telefon i przejrzałem się w odbiciu. – Kurwa… Ale mi przyjebał. Rudy kutas… – mamrotałem pod nosem. – Jaki jest sens we wpierdoleniu komuś, a potem opatrywaniu go? – mruknąłem. – On ma jakieś kurwa rozdwojenie jaźni.

– I kto to mówi. – doszedł mnie szyderczy głos Siwego. Spojrzałem na niego z fochem, na co zachichotał cicho. – Ale co, dowiedział się, że to ty?

– Ehh? Pojebało? Nie powiem mu tego. – odparłem, jakby to była oczywista oczywistość. Bo była! Znów zerknąłem na swoje odbicie. – No weź, co za ciul. Jak ja wyglądam? – jęknąłem, przyglądając się wciąż spuchniętej, zaczerwienionej, rozciętej wardze.

– Co jest, Ashiya? Czemu mu nie powiesz? Polubiłeś go, hmm? – Hidan objął mnie ramieniem i uśmiechnął cwaniacko. – Lubisz Sasoriego?

– Nie?

– A może jednak…?

– NIE!

– Ależ nie denerwuj się tak. Złość piękności szkodzi.

– To przestań insynuować jakieś niedoszłe romanse. – burknąłem wyniośle, chowając telefon do kieszeni. Czułem na sobie wzrok Siwego, więc zerknąłem na niego. Przyglądał mi się z głupkowatym wyrazem twarzy. – Co znowu?

– Od kiedy ty znasz takie trudne słowa? – Zmarszczył brwi, zupełnie, jakby się nad czymś zastanawiał.

– Akasuna ciągle ich używa, nie sposób nie zapamiętać, kiedy słyszysz je kilkanaście razy dziennie… – odparłem, jak gdyby nigdy nic.

– Oh, rozuuumiem… – wyszczerzył się. Wywróciłem oczami. Otaczają mnie idioci. Jak nie Konan, to Siwy. Za jakie grzechy, ja się pytam?

– Nic nie rozumiesz. Jesteś po prostu głupi, a twoja zdolność racjonalnego myślenia zanikła gdzieś tak w drugiej klasie gimnazjum…

– Jakiego myślenia? – mruknął, przekrzywiając delikatnie głowę. Westchnąłem ciężko i podniosłem się na nogi. Poszedłem do kuchni po coś do picia. Wygrzebałem z lodówki piwo. W sumie, to było w niej tylko piwo… Otworzyłem szafkę- płatki. Tak jak w pozostałych. Piwo i płatki. Ten człowiek żyje na piwie i płatkach…

Jakim cudem jeszcze nie kopnął w kalendarz?- Tego nie wiem.

Jashin dba o swych wyznawców, przypomniałem sobie jego słowa.

Kiedyś, jeszcze w poprzedniej szkole, chciał mnie przeciągnąć na tą swoją postukaną religię. No ale ej, ja jestem zbyt zajebisty, żeby się ciąć dla wątpliwego istnienia bożka.

– Chcesz coś do picia…? – spytałem, grzebiąc w półce w poszukiwaniu otwieracza.

– No!

– To se przynieś. – mruknąłem, wchodząc z powrotem do salonu. Hidan posłał mi obrażone spojrzenie, a ja zaśmiałem się cicho. No jakże mi przykro.

            Po godzinie byłem tak najebany, że siłą rzeczy musiałem zostać u Siwego. Nie pierwszy i nie ostatni raz z resztą. Akurat szperałem w jego szufladzie, w poszukiwaniu jakichś ciuchów- moje były mokre- które nie wisiałyby na mnie jak worek. No co ja poradzę, że jestem niższy i chudszy od niego…

– Ja pieprzę, nic tu nie ma.. – wybełkotałem, zatrzaskując szafkę. Na tyle uważnie, na ile pozwalał mi mój aktualny stan, rozejrzałem się po pokoju. Jakaś sofa, sterta brudnych ciuchów w jej rogu… Nagle mój wzrok zatrzymał się na oknie. Oknie sąsiadów, wratałoby dodać. Zmrużyłem oczy i podszedłem powoli bliżej, o mały włos nie wyglebiając się po drodze o jakieś porno gazetki, wyglądające nieśmiało spod łóżka. Przywarłem do szyby i wytrzeszczyłem oczy.

– Hidan? – zawołałem, nie odrywając wzroku od okna. – HIDAN! – ryknąłem, gdy nie odpowiadał. Usłyszałem kroki, a po chwili chłopak stanął obok mnie. Zerknąłem na niego. Spoglądał pytająco w moja stronę. W odpowiedzi uśmiechnąłem się niewinnie i walnąłem go w łeb. – Idioto!

– Co znowu zrobiłem?! – jęknął, zasłaniając się rękoma.

– Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć, że masz Akasunę za sąsiada, co?! – warknąłem, wskazując na okno. Niby sam mogłem skojarzyć, przecież dopiero co go „odprowadziłem”… Ale to i tak jego wina.

– Hę? – zamrugał zdezorientowany i spojrzał w tamtym kierunku. Jak byk, ten mikrus siedział sobie na parapecie i coś czytał. – Ty patrz, Akasuna! – wykrzyknął zaskoczony, jakby odkrył co najmniej kolejny pierwiastek.

– No co ty kurwa, weź nie żartuj. – sarknąłem – Jakbyś mi nie powiedział, to bym kurwa nie wiedział! – prychnąłem oschle.

– No ale patrz, to on! – pokazał na chłopaka.

– Debil… Co ty robisz?! – Nie wiadomo skąd wyciągnął lornetkę i jak gdyby nigdy nic zaczął obserwować Sasoriego. Przypatrywałem mu się z niedowierzaniem. – Daj mi to! – wyrwałem mu urządzenie i sam zacząłem śledzić mikrusa.

NO CO, MOŻE ZNAJDĘ NA NIEOG JAKIŚ HACZYK?

Kątem oka widziałem, jak Siwy wyjmuje drugą, taką samą lornetkę. Co, może jeszcze fap-zestaw do kompletu?

– Chcesz fap zestaw? – spytał nagle. Sztywno obróciłem twarz w jego kierunku, mordując go wzrokiem. Co za… Kretyn…

– Nie, nie chcę! – wrzasnąłem. Dobrze, że było ciemno. Przynajmniej nie widział tych przeklętych rumieńców wykwitających nieznośnie na mojej twarzy.

Następne kilka minut gapiliśmy się w okno na przeciwko. Akasuna coś czytał, a potem wstał i wszedł gdzieś, chyba do łazienki, by pięć minut później wrócić bez koszulki. Zacisnąłem nieznacznie usta. Jakoś tak naszła mnie ochota sterczenia tutaj w dalszym ciągu, chociaż ręce powoli mi cierpły… No cóż, może zrobi coś głupiego... Taka okazja może się drugi raz nie zdarzyć. Muszę korzystać, póki mogę… Kto wie, może znajdę na niego jakiś haczyk? Coś w stylu… No nie wiem. Misia Przytulanki, albo co.

Miałem teraz idealne zbliżenie na Sasoriego.

Chcąc nie chcąc zmuszony byłem oglądać jego tors. Biedny ja… No cóż. Poświęcę się dla dobra sprawy. No ale dalej, zrób coś głupiego, mikrusie…

– Ale się na niego gapisz. – doszedł mnie chichot Ishimury. Posłałem mu szybkie spojrzenie pod tytułem ‘jebaj-się’ i wróciłem do obserwacji. To nie tak, że ja chcę się na niego gapić… Znaczy chcę, ale tylko w ramach szpiegostwa. A ten dureń, jak zwykle zresztą, dopowiada sobie wyssane z palca historyjki. Wkurwiające…

Dalej coś gadał, ale go nie słuchałem. Czasem tylko wyłapywałem jakieś pojedyncze wyrazy typu „kręcisz”, „lecisz”, „podoba”, „Sasori”. Czyli to co zawsze, gdy schodzimy na temat Akasuny.

W sumie, to Hidan miał dobry sprzęt. Nie wnikam po co, w sumie, to się domyślam. Aktualnie bardzo wyraźnie widziałem, jak chłopak w skupieniu szkicuje coś w notatniku. Pewnie kolejną z tych swoich durnowatych kukiełek… W oczy rzuciło mi się, że znów rozchylał usta, tak jak wtedy w gabinecie…
Bezgłośnie przełknąłem ślinę.

– Stanął ci. – Tuż koło mojego ucha rozbrzmiał szept Hidana. Jak oparzony oderwałem się od lornetki i z przerażeniem zerknąłem na spodnie.

– Hidan, kurwa! – wrzasnąłem, gdy utwierdziłem się w przekonaniu, że nic takiego nie miało miejsca. – To nie jest zabawne!

– Jak dla kogo. – zachichotał. – Żałuj, że nie widziałeś swojej miny… – parsknął pod nosem. Zmroziłem go spojrzeniem i oparłem się o ścianę. Koniec ze szpiegowaniem pokurcza... Na razie.

***

            Po wysłuchaniu jakże pochłaniającego wywodu Chiyo o tym, że nie wolno bić kolegów, bo to niestosowne- warto dodać, że moje zapewnienia, iż blondyn za nic w świecie nie jest moim kolegą i prędzej siądę na kaktusie, niż się z nim zakumpluje, miała głęboko gdzieś- w końcu łaskawie odesłała mnie do pokoju. Bez kolacji. Jakież to okrutne…

Tak oto wylądowałem tu, w pokoju. I gniję tak już dobre… Pięć godzin? Babcia oczywiście nie miała pojęcia, że cała dolna szuflada w komodzie robiła za mój prywatny bufet. Pełno było tam chrupek, chipsów i reszty tego typu żarcia. Oczywiście bez cukierków.

Hmmm… Mieliście kiedyś takie dziwne wrażenie, że ktoś was obserwuje…? Marszcząc brwi odwróciłem wzrok od książki i wyjrzałem przez okno. Niczego szczególnego jednak nie dostrzegłem, więc wzruszyłem tylko ramionami i wróciłem do przerwanej lektury. Gdy wreszcie spojrzałem na zegarek, dochodziła powoli jedenasta. Leniwie poniosłem się i poszedłem do łazienki. Tam wziąłem szybki prysznic i przebrałem się w spodnie od piżamy. Ot, zwykłe dresy.

Jako, że nie chciało mi się spać- jeszcze- postanowiłem zacząć kolejny projekt. W skupieniu zacząłem szkicować projekt kolejnej marionetki. Miała się nazywać Sandaime Kazekage i miała być epicka. No i oczywiście będzie. Zerknąłem na półkę, gdzie mieściły się pozostałe moje twory. Karasu, Kuroari, Sanshouo oraz Hiruko. Lalki najlepsze z najlepszych. Moja ulubiona kolekcja powiększy się niedługo o kolejną marionetkę…

            Z samego rana, gdy tylko wstałem, wybrałem się do sklepu babci. Był na rogu, więc miałem blisko. Musiałem mieć świeże drewno, odpowiednie lakiery i w sumie nowe dłuto też by się przydało… Wsunąłem do kieszeni jeansów klucze i telefon, a potem wyszedłem z domu, zamykając drzwi na górny zamek. Spacerkiem ruszyłem w kierunku sklepu, by już po niecałych dziesięciu minutach wejść do środka. W moje nozdrza uderzył przyjemny zapach drewna i lakierów. Z nieskrywanym zachwytem rozejrzałem się wokół siebie, chłonąc wzrokiem każdy, nawet najmniejszy szczegół wyryty w zastygłych twarzach marionetek. Wpatrywały się we mnie swoimi nieobecnymi oczami, połyskującymi w słonecznym świetle wpadającym przez wielkie okno. Wiele z nich zrobiłem ja sam…

Podszedłem do jednej z kukieł, tęsknie muskając gładki, drewniany policzek i kształtne wargi. Idealne. Piękne. Nieprzemijające…

– Sasori? A co ty tu robisz? – Moje wzdychania zostały przerwane przez głos staruszki. Zerknąłem na nią katem oka, powoli odsuwając dłoń.

– Potrzebuję drewna, lakierów i dłuta. – mruknąłem, obdarzając ją niezwykle zafascynowanym, radosnym, jak na mnie oczywiście, spojrzeniem. Zdarzało się to tylko wtedy, gdy wykonywałem nowy projekt. Babcia westchnęła ciężko. Miałem w zwyczaju używać jednego dłuta tylko raz, do jednej marionetki. Nie rzeźbiłem dwóch lalek tym samym narzędziem. Nigdy. Mówiła, że to marnotrawstwo. Cóż, może i tak… Ale jestem artystą- mam swoje kaprysy i przekonania i ani myśli mi się ich zmieniać! Moje lalki muszą być idealne!

Poszedłem na zaplecze, gdzie wybrałem odpowiednich rozmiarów kawałki drewna, a potem wygrzebałem z kartonu słoiczki z dobranymi jeszcze wczoraj kolorami lakierów. Schowałem wszystko do kartonu, gdzie wcześniej ułożyłem drewno i wróciłem na sklep. Babcia akurat szukała w szufladzie odpowiedniego dłuta- używałem tylko jednego rodzaju. Krzywiąc się wymownie, podała mi narzędzie, a ja bez słowa odebrałem je i schowałem do kieszeni.

Machnąłem jej jeszcze na pożegnanie i tyle mnie widziała. Zadowolony ruszyłem z powrotem do domu.

Gdzieś tak w połowie drogi zrobiło mi się słabo, a obraz rozmył się nieco. Postawiłem karton na ziemi i oparłem się o murek, żeby odsapnąć. Przetarłem dłońmi oczy i zakląłem pod nosem. Coś takiego zdarzało się od czasu do czasu. Wszystko przez tą przeklętą chorobę. Lekarz od kilku lat proponował mi przeszczep, ale się nie zgadzałem.

– Innym bardziej się przyda, a jak na razie mam spokój, więc jaki w tym sens? – odpowiadałem zawsze, na co tylko się krzywił. Nie mniej jednak, byłem pełnoletni i sam o tym decydowałem.

– Nie bądź głupi, Sasori. – karcił mnie.

– Powiedziałem już, co o tym myślę. Jeśli to wszystko, to pójdę. Do widzenia. – kończyłem.

– Do widzenia. – odpowiadał i odprowadzał mnie podirytowanym spojrzeniem.

Odsunąłem dłonie od twarzy i zerknąłem w dół. Widniała na nich czerwona smuga krwi… Znów to samo.

– Szlag by to. – warknąłem cicho i spojrzałem na dom. Miałem niedaleko, więc jest okej. Schyliłem się po pudło i wtedy zawroty nasiliły się. Jakimś cudem utrzymałem się na nogach, z powrotem opierając o murek. Wszystko wirowało. – No dalej, Sasori. Weź się kurwa w garść. – mruknąłem do siebie, masując okolice zatok i skroni. Rozejrzałem  się ukradkiem. Ludzie gapili się na mnie, jakby ducha zobaczyli. No boże drogi, cieknie mi z nosa krew, wielkie mi halo…

Jakby tego było mało, doszły mnie głośne śmiechy, wśród których rozpoznałem jego głos. Pięknie, tylko tego durnia mi tu brakowało…

– Co jest, Akasuna? – prychnął szyderczo – Zarwałeś nockę z nowym znajomym?

– Spieprzaj, Motoharu. – odwarknąłem i zmusiłem się do podniesienia pudła i zachowania równowagi. No kurwa, to tylko pół ulicy. Poza tym, przy nim nie będę robić z siebie ofiary losu. Jeszcze czego… Wyprostowałem się gwałtownie… I to był błąd.

Momentalnie pociemniało mi w oczach. Czułem, jak pudło wyślizguje mi się z rąk, a potem z głośnym łupnięciem ląduje na chodniku. Ktoś mnie podtrzymał pod ramię.

– Żyjesz, mikrusie? – mruknął cicho blondyn.

– A co, martwisz się? – sarknąłem.

– Wiesz no, nie na co dzień spotykam na ulicy ludzi mdlejących od noszenia kartonów. – prychnął.

– Tak, tak, fajnie. A teraz spieprzaj. – syknąłem i wyrwałem mu się, co kosztowało mnie kolejną porcję zawrotów głowy. Znowu bym się wyjebał, ale on znowu mnie podtrzymał. Jak żenująco…

– Hidan, weź to pudło. – burknął beznamiętnie i wciąż mnie nie puszczając, pociągnął w kierunku domu. Zatrzymaliśmy się przed drzwiami. Kiedy spytał, gdzie mam klucze, posłusznie wskazałem na kieszeń… A ten kretyn bezceremonialnie wsadził tam łapę. Otworzyłem oczy szerzej, posyłając mu niedowierzające, oburzone spojrzenie.

– Gdzie z łapami, kurwa?! – warknąłem.

– Nie wyobrażaj sobie, tylko klucze sięgam. – odparł z kpiącym uśmieszkiem i otworzył drzwi.

Idiota, burknąłem w myślach, wwiercając w niego mordercze spojrzenie.

***

            Odstawiłem karton pod ścianę i wszedłem w głąb mieszkania. Cóż, było obrzydliwe. Wszędzie jakieś paskudne, stare antyki, pamiętające chyba czasy średniowiecza. Skrzywiłem się, przechodząc obok jakiejś komody i po kilku minutach poszukiwań, wszedłem do kuchni. Bez pytania- byłem gościem!- wygrzebałem z lodówki jakiś sok.

NO CO, PIĆ MI SIĘ CHCIAŁO…

Doszły mnie liczne przekleństwa, rzucane na przemian przez Akasunę na Deia, a potem przez Blondi na jego niedoszłą dziwkę… Wychyliłem się ukradkiem zza drzwi kuchennych, zapuszczając żurawia do salonu. Deidara z zaciekawieniem rozglądał się po pokoju, a Sasoriego ciepnął w kierunku gdzie prawdopodobnie mu się wydawało, że stoi kanapa. Nawet mu się udało; czerwonowłosy rąbnął o sofę, niemalże wbijając się w jej oparcie.

Ponownie rozległy się wyzwiska, na co zaśmiałem się pod nosem. Podszedłem do nich, ale nawet nie zwrócili na mnie uwagi, obrzucając się coraz bardziej wymyślnymi obelgami. Rozsiadłem się wygodnie w fotelu, położyłem nogi na stoliku do kawy i rozkoszowałem przeuroczym widokiem rozciągającym się przede mną. Normalnie kłócą się, jak stare małżeństwo.

– Skończyliście? – mruknąłem. Dopiero wtedy zorientowali się, że od dłuższego czasu siedzę obok i w tym samym momencie obrócili w moim kierunku.

– Zamknij pys… – zaczął blondyn, ale nie dane było mu skończyć.

– GDZIE Z NOGAMI KURWA! – Sasori przerwał Deiowi, mordując mnie wzrokiem.

– Spokojnie śliczny, bo ci farba pójdzie znowu. – wskazałem na jego twarz, a gdy otworzył usta, żeby coś powiedzieć, zbyłem go machnięciem ręki. Chłopak zacisnął wargi w wąską kreskę i z powrotem wbił się w oparcie. Na jego policzkach widniały dorodne rumieńce.

Hihi, słodko~

– Dobra, mikrus nie zdycha- niestety- więc spadamy. Hidan, zbieraj dupę. – rzucił Deidara, kierując się do wyjścia.

Oooo nie, nie, nie, nie. Kochanie, nie psuj mi planów. Obiecałem Blue, muszę dotrzymać słowa.

– No ale nie można go tak zostawić przecież! – oburzyłem się teatralnie i dosiadłem do Akasuny. Chwyciłem go za policzki, ściskając tak, że usta wydęły mu się w dziubek i zacząłem przyglądać z troską. Po chwili przeniosłem spojrzenie na Deidarę, wciąż nie puszczając zdezorientowanego chłopaka. – Jak będziesz się czuł, jeśli on tu teraz umrze? Ta świadomość, że mogłeś coś zrobić, ale to olałeś i przez to on…

– Dobra, dobra! Rozumiem! – warknął podirytowany Dei. Siłą zdusiłem cwaniacki uśmieszek cisnący mi się na usta. Wsunął dłonie do kieszeni i krzywiąc się wymownie, podszedł z powrotem do kanapy. – To co niby chcesz zrobić? – prychnął.

– Ja? – zamrugałem zdziwiony, wskazując na siebie palcem. – Nic. Ty będziesz jego pielęgniarką.

– NIE MA MOWY! – wrzasnęli oboje.

– Zgadzacie się, to świetnie. – zaśmiałem się, ignorując wściekłe spojrzenia posyłane w moim kierunku. – Zanieś go do pokoju. – rozkazałem.

– No chyba nie. – warknął.

– Sam pójdę. – dodał Akasuna i podniósł się chwiejnie. – A wy idźcie. – Wskazał na drzwi i zrobił krok w kierunku schodów.

Gdy przechodził obok mnie, wykorzystałem okazję i podstawiłem mu nogę tak, żeby się wyjebał.

– Widzisz, nie dasz rady. Dei, bierz go. – powtórzyłem rozkaz, wyszczerzywszy się wcześniej do blondyna.

– Nie. – zaprzeczył twardo.

– Chcesz, żeby umarł?

– Przecież kurwa nie umieram… Auuu, fak! – zawył czerwonowłosy, gdy ukradkiem kopnąłem go w nogę.

– Widzisz? Umiera. Weź go zanieś do pokoju. Za nie udzielenie pomocy potrzebującemu grozi więzienie.

– Ja pierdolę… – westchnął ciężko, ale podszedł do niego. Wbrew wszelkim protestom Akasuny, pod(szarpnął)niósł go na nogi, a potem wziął na ręce. Ich miny były bezcenne… Szkoda, że zapomniałem telefonu.

Podreptałem za nimi po schodach, tłumiąc w sobie parsknięcie śmiechem. Deidara stanął przed drzwiami i bezceremonialnie otworzył je z kopa, na co Sasori się oburzył. I znów zaczęli się kłócić… Lecą na siebie, to widać od razu. Blondyn położył go… Nie, rzucił go na łóżko i z powrotem wcisnął dłonie do kieszeni, rzucając mi rozwścieczone spojrzenie.

– Wystarczy? – wysyczał.

– Nie, musisz zrobić mu okłady. Zimne.

– Sam mu zrób okłady!

– Ty zrobisz to lepiej, masz lepsze wyczucie.

– Ach tak? A to niby czemu? – prychnął kpiąco.

– Bo rzeźbisz w glinie, choćby dlatego. – wzruszyłem ramionami. To akurat była najprawdziwsza prawda. Miał lepsze wyczucie, a w każdym razie na pewno lepsze niż ja. Wyuczył się tego, rzeźbiąc.

Mamrocząc coś pod nosem, wszedł do łazienki, by po chwili wrócić z mokrym ręcznikiem. Stanął nad Akasuną, leżącym w bezruchu, ze wzrokiem wbity w sufit i rękoma skrzyżowanymi na piersi i ciepnął mu ręcznik na twarz.

– Ała! – zawył chłopak.

– Bolało? Jakże mi kurwa przykro. – sarknął Motoharu, opierając ręce na biodrach. Teraz byłą idealna okazja, stał akurat tuż nad nim. Podkradłem się za jego plecy, zamachnąłem ręką i z całej siły rąbnąłem.

– OJ DEI, NO WEŹ! BĄDŹ MIŁY! – Pchnąłem go na Sasoriego. Tak, jak planowałem, poleciał w dół, prosto na leżącego chłopaka. W ostatniej chwili podparł się rękoma, zawisnąwszy tuż nad jego twarzą. W pokoju zaległa całkowita cisza. Aż kucnąłem, żeby mieć lepszy widok na to, jak zdezorientowani otwierają szeroko oczy i przyglądają się sobie nawzajem, a ich twarze dzieli kilka centymetrów. Szkoda, ma skubany refleks. A mogło być tak interesująco… W końcu Deidara oprzytomniał i jak oparzony podniósł się na nogi. Buźkę miał w odcieniu buraka, podobnie jak Sasori.

Słodko.

– HIDAN! – ryknął tak głośno, że chyba nawet sąsiedzi go usłyszeli. W odpowiedzi uśmiechnąłem się tylko niewinnie.

 Ależ o co ty się tak ciskasz, kochanie? Jeszcze będziesz mi za to wdzięczny…

***
Uprzedzam z góry, nie umiem rysować dłoni xD

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:
29/30.09.2013
W NASTĘPNYM ROZDZIALE:
Przyjacielu...
Dom Uchihów- młodszy brat!