BAKA: ROZDZIAŁ 5

         Joan Jett - Bad Reputation (Cover)

Ahhh... Czy ten koleś na zdjęciu nie jest cudny? ♥

       

               – z/w – Zaraz wracam. Wystukałem na klawiaturze i wysłałem do Sasoriego. Ospale zwlokłem się z kanapy i podreptałem do drzwi. Zajrzałem przez wizjerek, a po drugiej stronie ukazało się oko Hidana, przyozdobione fioletową soczewką, a chwilę potem wnętrze jego ust... Westchnąłem ciężko i z miną męczennika otworzyłem chłopakowi drzwi.

– Cześć Deiu-Geju.

– Hidan… Spierdalaj. – jęknąłem. Zarwałem z Sasorim nockę i aktualnie nie miałem ani siły, ani humoru, ani tym bardziej ochoty na oglądanie jego obrzydliwej paszczy. Już miałem oddalić się z powrotem na sofę, gdy drogę zasłoniło mi ramię Siwego. Posłałem mu spojrzenie pod tytułem ‘sprawdź-czy-cię-nie-ma-gdzie-indziej’, ale on tylko uśmiechnął się po swojemu.

Po swojemu znaczy w tym przypadku: frywolnie, perwersyjnie, wyuzdanie, obleśnie, bezwstydnie, sprośnie, swawolnie… Wybierajcie sobie do woli.

Oparłem się o ścianę i zakładając ręce na piersi uniosłem brwi w geście zniecierpliwienia.

– Tym razem bez „pierdol się”? – wymruczał, a ja teatralnie wywróciłem oczami. Pieprzony zbok.

– Jak widać. – odparłem beznamiętnie. Zaczął bawić się moimi włosami, okręcając je sobie na palcu, a potem odwijając. Zmrużył lekko oczy. – Co ty uskuteczniasz? – prychnąłem.

– To co zwykle. – zaśmiał się uwodzicielsko i jeszcze bardziej przybliżył. Już miał przyssać się do mojego karku, kiedy niechcący uniosłem nogę i opierając ją o ścianę, wbiłem kolano prosto w jego krocze… Och… Cóż za niezdara ze mnie…

Z rozbawieniem przyglądałem jak nieruchomieje, a oczy prawie wyłażą mu na wierzch. Jęknął żałośnie i dociskając dłoń do obolałego miejsca, odsunął się posłusznie. Ja tymczasem jak gdyby nigdy nic walnąłem się z powrotem na mojej miejscówce w rogu sofy i kontynuowałem pisanie.

Minęła pierwsza minut, druga… I było zdecydowanie za chicho jak na pomieszczenie, w którym znajdował się Hidan. Podniosłem wzrok znad laptopa.

– CO TY KURWA ODPIERDALASZ?! – wrzasnąłem, wpatrując się z niedowierzaniem w czołgającego się po podłodze chłopaka. Jakby tego było mało, mój mózg uparcie starał się przyodziać go w kostium olbrzymiej larwy popierdalającej po parkiecie w salonie.

Zapamiętać: nigdy więcej nie zarywać nocki.

Potrząsnąłem głową, odganiając natłok myśli.

– Booooliiii. – zawył, wijąc się pod sofą. Nachyliłem się w przód, zerkając na niego z bezpiecznej wysokości pół metra i zmarszczyłem brwi, krzywiąc się lekko.

– Jesteś beznadziejny. – mruknąłem.

– BOOOOOLIIIII – zawył o kilka tonów głośniej.

– I co mnie to?! – warknąłem.

– Masz, pomasuj. – parsknął śmiechem. Starałem się zachować powagę, spoglądając na niego z politowaniem, ale nie wyszło. Niestety. Nie wytrzymałem i roześmiałem się.

– Sam se masuj, niedojebie.

– Okej. – jednym ruchem rozpiął rozporek.

– Hidan, kurwa! – wrzasnąłem przez śmiech, a ten tylko wyszczerzył się jak idiota.

Jednym susem wskoczył na sofę i opierając mi się na ramieniu zerknął na ekran. Przez dłuższą chwilę przyglądał się moim rozmowom z Sasorim.

– Ej, to ile już mu nagadałeś? – odezwał się wreszcie. Zamyśliłem się, starając przypomnieć sobie wszelkie historyjki, które mu naopowiadałem.

– Cóż… Przyjaźniliśmy się, potem do paczki doszła Konan. Potem zacząłeś z nią chodzić, a potem się pokłóciliśmy i wlazłeś pod auto. Ja do ciebie pobiegłem, do szpitala, a ty wyznałeś mi miłość. – zakończyłem teatralnym westchnięciem.

– Heee? – spojrzał na mnie głupkowato.

– Och, no przecież musiałem mu coś nagadać! – obruszyłem się. – Ty się nazywasz Jirobu, a Tenshi- Maki… Nie patrz się na mnie jak debil, musiałem coś wymyślić. Nie moja wina, że pomyślałem wtedy o was. – burknąłem obrażony.

– Awww, jak słodko! – zaszczebiotał i objął mnie ramieniem, po chwili czochrając już i tak porządnie skołtunione włosy na czubku głowy.

– Hi- Hidan! Kur–wa! – zacząłem się wyrywać i na oślep okładać go pięściami, ale uścisk- na moje nieszczęście- miał mocny.

***

           

            Czekałem przed drzwiami domu Yahiko. Kiedy dzisiaj rano zadzwonił do mnie załamany, twierdząc, że musi mi pilnie powiedzieć o czymś strasznym, myślałem, że go zatłukę. Czy ja wyglądam komuś na księdza, żeby spowiadać mi się ze swoich straszliwych uczynków? A jak już musi się spotkać, to nie mógłby wybrać dogodniejszej godziny niż… Dziesiąta trzydzieści rano?

UWAGA, niektórzy o tej porze jeszcze śpią. Tym bardziej po zarwanej nocce…

Mój napad wścieklizny przerwał odgłos zbliżających się kroków, a już po chwili w drzwiach pojawiła się twarz mężczyzny, okolona białą czupryną. Na mój widok uśmiechnął się znacząco, a zmarszczki wokół ust pogłębiły się.

– Dobry. – mruknąłem, tłumiąc ziewnięcie. – Yahiko u siebie?
– Tak, tak. Wchodź. – Wpuścił mnie do środka. – Napijesz się czegoś?

– Niee… Przed wyjściem babcia wmusiła we mnie śniadanie. – podziękowałem i skierowałem się do pokoju w końcu bocznego korytarza. Miałem ściśle określone zasady, których się trzymałem.

Pierwsza, chyba najważniejsza: gdy otwiera Jirayia, unikać rozmów dłuższych, niż to konieczne.

Nie zrozumcie mnie źle. Facet jest świetny, można by rozmawiać z nim cały dzień… Problem w tym, że po kilku zdaniach ma w zwyczaju zbaczać na specyficzne tematy. W dodatku uparcie twierdzi, że moje wizyty u Rudego mają charakter czysto erotyczny. Przyjacielski seks bez zobowiązań i takie tam… Kiedyś podrzucił nam buteleczkę truskawkowego lubrykantu i życzył „dobrze spożytkowanego czasu”. A ja tylko przyniosłem Yahiko zeszyty, bo głupek się rozchorował i nie przyszedł do szkoły. No cóż…

Bez pytania wemknąłem się do pokoju i z prędkością światła zamknąłem drzwi. Spodziewałem się zastać chłopaka tak, jak zwykle. Czyli z nogami na biurku, wielkimi słuchawkami na uszach, wsłuchującego się w gitarowe solówki z piosenek ulubionych zespołów.

O dziwo, nie było go tam. Przeciwnie, leżał na łóżku, brzuchem do dołu z twarzą ukrytą w poduszce. Gdyby nie szczegół w postaci unoszących się pleców, oznajmujący, że oddychał, mógłbym pokusić się o stwierdzenie, że kopnął w kalendarz.

– Te, kochaś! – zawołałem i rzuciłem w niego poduszką, którą zabrałem z fotela. – Kurwa, Yahiko! – warknąłem, gdy nie zareagował.

– Jeem eaeny… – burknął niewyraźnie w poduszkę, nie racząc nawet obrócić się do mnie.

– CO?

– Mówię, że jestem beznadziejny! – jęknął, rzucając mi obrażone spojrzenie. Jakby to była moja wina! Nie kazałem mu przecież być…

Znaaczyyy…

– Nie jesteś, nie pierdol. – westchnąłem ciężko i rozwaliłem się na obrotowym krześle. Okręciłem się kilka razy, czekając, aż zacznie gadać. Nie doczekałem się, więc zerknąłem na niego wyczekująco. Siedział sobie, oparty o ścianę, wwiercając we mnie swoje, aktualnie przymrużone, bladofioletowe gały. – Nie gap się na mnie tak, jakbym ci kota łyżką zadźgał. – burknąłem. Czy ktoś może mi łaskawie powiedzieć, o co tutaj chodzi? Najpierw do mnie dzwoni i wyciąga z domu, a jak już przyszedłem, to słowem się nie odezwie, tylko gapi jak na seryjnego zabójcę dachowców.

– Owszem, jestem. Przez ciebie!

– Eh? A co JA mam z tym wspólnego? – prychnąłem.

– Bo jesteś słodki. – wykrzywił się dziwacznie, przedrzeźniając głosem jakąś dziewczynę. Gapiłem się na niego jak na idiotę, nieświadomie rozchylając usta i marszcząc brwi.

– Sło- Słodki… – wydukałem. – A- A- A  co ty tak nagle… – nie mogłem się wysłowić. Byłem w  zbyt dużym szoku. Yahiko może nie był ostatni, ale był zdecydowanie na końcu listy osób, od których spodziewałem się usłyszeć coś takiego.

– Nie ja! – warknął. Ulżyło mi.

– Więc kto? – Czułem się, jakbym stąpał po cienkim lodzie, który w każdej chwili mógł pęknąć. W odpowiedzi posłał mi tylko spojrzenie po tytułem „domyśl się”. – Ach… – westchnąłem ciężko i pokiwałem twierdząco głową. – ZARAZ, CZEMU JA NIBY JESTEM SŁODKI?! – warknąłem.

– Nie wiem! – burknął, a po chwili uśmiechnął się chytrze. – Może dlatego, że z ciebie taki mikrus, hmmm? – Zmrużył kpiąco oczy i wyszczerzył się do mnie.

– Grabisz sobie, Seiji. – wysyczałem, na co tylko zachichotał. – A tak w ogóle… Jakie to uczucie, kiedy dziewczyna woli od ciebie geja? – odgryzłem się. Momentalnie zrzedła mu mina. – Uuuuuu, zabolało? Jakże mi przykro… – sarknąłem.

Doprawdy, nie rozumiem jakim cudem on się ze mną jeszcze przyjaźni. Ludzie są dziwni.

Ale, wracając do tematu… Ja pierdolę, Konan olała go dla mnie. Nie wiedziałem, czy mam się z niego śmiać, czy mu współczuć. Chyba to drugie, chociaż tak naprawdę z trudem powstrzymywałem się od ryknięcia śmiechem.

Biedny Yahiko… Nie ma szans z moja wrodzoną zajebistością…

To przykre, serio.

Nie, dobra. To nie jest przykre. To tak żałosne, że aż śmieszne.

– No dobra brzydalu, to co chcesz zrobić? – Zerknąłem na niego wyczekująco, gdy cisza panująca wokół zaczęła mnie irytować.

– Nie nazywaj mnie tak, Akasuna! – prychnął.

– Stary, kiedy do ciebie dotrze, że z naszej dwójki to ja jestem ten piękny? – odparłem ze stoickim spokojem.

– A nadal sam, hmm?

– Piękni już tak mają, co poradzić… – westchnąłem teatralnie i po chwili parsknąłem śmiechem, widząc jego minę. Przez moment przyglądał mi się naburmuszony, ale w końcu też się roześmiał. – No, ale co chcesz zrobić?

– Nie wiem. – jęknął zrozpaczony, na powrót wracając do stanu depresyjnego. Normalnie… Jak baba w ciąży. – Pomóż mi, Sasori.

– Niby jak?

– Pogadaj z nim… – mruknął cicho i zerknął na mnie błagalnie. Chwilę przyglądałem mu się, uśmiechając się głupkowato. Że niby z kim mam pogadać? I czemu mówi w rodzaju męskim? Z tego, co mi wiadomo, to Konan jest dziewczyną. Więc z kim…

I wtedy do mnie dotarło. Nie możesz dotrzeć do dziewczyny- pogadaj z jej znajomymi.

– Oooooo nie. Nie, nie, nie, nie! – warknąłem. – Nie zmusisz mnie! Nie chcę tego durnia widzieć na oczy częściej, niż to konieczne! – ofuknąłem Yahiko. Nadal wszystko mnie boli po tym, jak laleczka na mnie zleciał. Pieprzony dureń. Nawet po drzewie zleźć nie umie. Ofiara losu… – Sam z nim pogadaj.

– Nie!

– Dlaczego nie? Ja ci wyglądam na gołębia pocztowego?

– Bo…

– BO? – prychnąłem. Nie wymyśli sensownego argumentu! Nie ma szans!

– Bo masz z nim lepszy kontakt! – wypalił.

– ODSZCZEKAJ TO! – wrzasnąłem. Lepszy kontakt. To miało być śmieszne? No kurwa, ha, ha, ha.– Zaraz ty będziesz miał lepszy kontakt z moją pięścią, jak jeszcze raz jebniesz takim tekstem! To ten kretyn przylazł wtedy na dach, to on się dosiadł i to on na mnie zleciał! To wszystko jego wina! – wykrzyczałem na jednym tchu, potrząsając Yahiko w przód i w tył. Przeklęty zdrajca. Oni to sobie uknuli! Razem z Konan! Jestem tego pewien! To zemsta za ten telefon, tak?!

– Co? – wydukał pomiędzy jednym, a drugim szarpnięciem. – Saso, o czym ty mówisz? – Znieruchomiałem. No to wpadka. Rudy przyglądał mi się podejrzliwie, mrużąc oczy i marszcząc brwi. Potem wykrzywił usta w zadziornym uśmieszku, a w jego oczach dało się dostrzec błysk rozbawienia. – Co wyście tam robili? – mruknął kpiąco. Chwycił mój nadgarstek, odciągając go od swojej bluzki i wyprostował się do siadu. W dalszym ciągu nie spuszczał ze mnie wzroku.

– Nic. – burknąłem. Błyskawicznie podniosłem się na nogi i podszedłem do okna.

– W sumie, to wyszliście i nie wróciliście… – zamyślił się głośno i przysiadł obok mnie na parapecie. – To ty taki cichociemny? Przy wszystkich się żrecie, a sam na sam…

– Nic nie zaszło! –  Odwróciłem się do niego. Miało to zabrzmieć twardo i pewnie, ale od tego ciągłego wrzeszczenia załamał mi się głos i koniec, końców wyszło rozpaczliwe jękniecie. To zdaje się tylko upewniło go w przekonaniu, że zmyślam. Ale przecież nie zmyślam! Nic nie zaszło! Nie miało prawa zajść! To debil, a ja mam pewne wymagania…

Znowu obdarzył mnie tym uśmieszkiem, ignorując kurwiki, którymi w niego ciskałem. Już otwierałem usta, żeby wybić mu z tego zakutego łba wszelkie idiotyzmy, które sobie uroił, ale przerwało mi skrzypniecie drzwi i stłumione przekleństwo. Yahiko obrócił głowę w tamtym kierunku, a ja wyjrzałem zza jego ramienia. Naszym oczom ukazała się twarz Jirayi, wciśnięta w szczelinę pomiędzy drzwiami a futryną.

– Tato… Co ty odwalasz? – chłopak zwrócił się do mężczyzny ze stoickim spokojem.

– Nic. Nie przerywajcie sobie. Sprawdzam, czy wam czegoś nie brakuje.

– Skoro już sprawdziłeś i jak widzisz- niczego, to może już pójdziesz? – westchnął ponaglająco. Jirayia przeniósł spojrzenie na mnie, a ja uśmiechnąłem się sztywno. – Rozmawiamy. Możesz wyjść?

– Tak, tak, już… Miłej… Ehem… Rozmowy… – dodał i wycofał się. Nim zniknął za drzwiami pochwyciłem jeszcze jego rozbawione spojrzenie i znaczący uśmieszek. Drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem. Yahiko odetchnął głęboko i odwrócił z powrotem w moja stronę. Już miał coś powiedzieć, ale zamiast tego, ponownie odwrócił się na pięcie i podszedł do drzwi. Bez ostrzeżenia chwycił klamkę i otworzył je na oścież. Pod jego stopami wylądował białowłosy mężczyzna.

– Tatooo... – jęknął błagalnie. – Weź idź podglądać sąsiadów, czy coś. Chcę z nim porozmawiać na osobności. To ważne.

– No już, już… Nie krzycz na mnie… – burknął obrażony Jirayia.

– Przecież ja nie…

– Nie pyskuj. – Zbył go machnięciem ręki i zszedł na dół.

***

– I-I-I wtedy na-napisał, że mi współ-czuje… – wyjąkałem pomiędzy spazmami śmiechu. Od kilkudziesięciu minut niemalże leżeliśmy z Hidanem na podłodze, rechocząc głośno. Wszystko przez to, że kazał opowiedzieć od początku, co nazmyślałem Sasoriemu. Ze szczegółami. Minęło kolejne kilka minut, zanim przestałem zanosić się śmiechem co sekunda. Pociągając nosem otarłem zapłakane oczy.

– Hej, a co tam u twojego chłopaka? – walnął ni z tego ni z owego Hidan. Zmarszczyłem brwi i posłałem mu nic nierozumiejące spojrzenie.

– O czym ty gadasz. Przecież ja nie mam…

– No ten, jak mu tam... Sasori. Ten czerwonowłosy. – przerwał mi.

– ŻE CO?! – ryknąłem. – Co ty sobie znowu kretynie uroiłeś? Ja go nienawidzę! NIE-NA-WI-DZĘ. Rozumiesz? – obruszyłem się. No jeszcze czego, żeby w moim własnym domu sypać takimi herezjami. Gdzie mnie z tym karłem parować będzie. Dureń.

– Ale Konan mówiła…

Aha! Więc to Konan! Co za mała, przebrzydła, zdradziecka…

– A ona to sobie może mówić. – prychnąłem wyniośle.

– Wiesz no… Od boku wyglądało to trochę inaczej. Wtedy jak czekaliśmy na transport… – zamyślił się.

– Głupi jesteś. Wmawiasz sobie coś, co nie ma prawa istnienia. – odburknąłem z przekąsem. Cały czas czułem na sobie świdrujący wzrok Siwego, a świadomość podpowiadała mi, że szczerzy się teraz jak dureń. – No i na co się gapisz?

– Dei, ile my się znamy? – spytał nagle. Zamyśliłem się.
– Noooo z sześć lat będzie, bo co?

– To, że wiem, kiedy mój gejaszkowaty kumpel leci na kogoś, a kiedy nie… – Mrugnął do mnie zadziornie, przyprawiając mnie o delikatny rumieniec. Już otwierałem usta, zęby zaprzeczyć, ale przerwał mi. – A te wasze kłótnie są, z tego co słyszałem od Konan, urocze. Mówię ci, to miłość. – zakończył profesorskim tonem.

– To żądza mordu, Hidan. Żadna miłość.
– Nie, nie. To zwykła żądza, Dei. – sprostował, uśmiechając się słodko.

– Udław się. – fuknąłem i podniosłem się, odstawiając laptop. Skierowałem się do kuchni, po coś do picia. Nadal chciało mi się spać, więc postanowiłem zrobić sobie kawę. Wstawiłem wodę w czajniku i sięgnąłem do półek. Jak na złość, w mojej głowie cały czas odbijały się echem słowa Siwego. Idiota… Bo jak można w ogóle brać pod uwagę takiego Akasunę? Co z tego, że był przystojny. Był też niesamowicie wkurwiający. I ta jego pieprzona mimika… A raczej jej brak!

Jak… Jak… Jak pierdolona lalka!

I w ogóle to koleś ma jakieś wahania nastrojów. Najpierw się drze, potem ma wyjebane, a potem wygląda jakby zaraz miał się rozkleić, by za kilka minut znowu pyskować. I jeszcze ten ton… – „Jesteś popierdolony”… – nieświadomie wykrzywiłem usta w dziwacznym grymasie i zacząłem przedrzeźniać Sasoriego. – Sam jesteś popierdolony. Głupi pokurcz… – mamrotałem pod nosem, nie zwracając uwagi na to, co robię. Nim się spostrzegłem, nasypałem kawy do połowy kubka. Zakląłem siarczyście i odsypałem część granulek z powrotem do pojemnika. Akurat zagotowała się woda i guzik w czajniku pstryknął charakterystycznie, informując, że woda już gotowa. Z ciężkim westchnięciem chwyciłem plastikowe ucho i zalałem kawę wrzątkiem.

Oparłem się jedną ręką na blacie, a drugą sięgnąłem po łyżeczkę i energicznie zacząłem mieszać napój. Wpatrywałem się beznamiętnie w mały wir wytwarzający się w środku kubka przez szybkie, koliste ruchy sztućca.

Głupi Sasori… Tylko problemy mam przez niego. Najpierw w szkole, te torby, a teraz jeszcze ta ciota się do mnie dowaliła… Idiota. Że też ze wszystkich ludzi na świecie to musiał być akurat on. Ten… Ten…

– Szlag! – warknąłem, kiedy gorąca kawa chlapnęła mi na dłoń. Wrzuciłem łyżeczkę do zlewu, a ta z trzaskiem uderzyła w aluminiową powierzchnię. Przyssałem się do zaczerwienionego miejsca, drugą dłonią chwytając kubek i kierując się z powrotem do salonu. Postawiłem kawę na stole i poszedłem do łazienki, opukać poparzenie zimną wodą i posmarować jakąś tam maścią, czy innym szajsem. Po kilku minutach wróciłem i ujrzałem…

No, zgadnijcie co.

Nie wiecie?

Oczywiście, że Hidana żłopiącego moją kawę.

– Hidan… – jęknąłem zrozpaczony. – Idź zrób sobie swoją. – westchnąłem ciężko. Co za przebrzydła pijawka…

Oderwał się od kubka i wzdrygnął nieznacznie.

– Fuj. Ile ty słodzisz? – wysunął język, krzywiąc się.

– Tyle, ile lubię. Nie smakuje, to oddawaj. – wyciągnąłem rękę po kubek, ale zabrał go z powrotem.

– Nie. – burknął. Znów upił łyk i znów się skrzywił, i tak jeszcze kilka razy… Potem wręczył mi opróżnione naczynie i kazał „następnym razem tyle nie słodzić”. Eh. Chwilę siedzieliśmy w ciszy. Ja co jakiś czas zerkałem na laptopa z włączonym GG. Sasoriego nadal nie było… – Ej… – zaczął Ishimura. Zerknąłem na niego z rezygnacją. Co tym razem wymyślił..? – A co jeśli… – zamilkł, robiąc teatralna przerwę. Przechyliłem lekko głowę i uniosłem brwi, posyłając mu spojrzenie w stylu ‘co-znowu-wymysliłeś-durniu’, na co tylko zachichotał.

– Jeśli? – wymusiłem odpowiedź.

– Jeśli ten Sasori – Tu wskazał na laptop – To ten sam co ty go tak lubisz? – wyszczerzył się tryumfalnie, a ja plasnąłem się w czoło, robiąc klasycznego face palma.

– Zdurniałeś do reszty… – westchnąłem ciężko.

– No co, to możliwe przecież!

– Hidan… Masz pojęcie ilu jest Sasorich w Tokio? Gdyby to na serio był ON, to miałbym niewyobrażalnie-wielkiego-zajebiście-mega-kurwa-pecha.

– Oj tam zaraz pecha… – parsknął. – No pomyśl… Śmiechowo by było… – Zamyślił się.

– Takie coś jest niemożliwe. – stwierdziłem oschle. – Poza tym, ten pokurcz jest debilem, a Sasori z czata artystą. Chociaż pojęcie o sztuce ma strasznie ułomne…  Co nie zmienia faktu, że jest spoko. Można z nim normalnie pogadać. Nie to, co z tym karłem. On pewnie całymi dniami wyrywa panienki. A tamten jest gejem. Widzisz? To niemożliwe!

– Te, te, te. Gadasz, jakbyś miał się w nim zadurzyć. – mruknął kąśliwie siwowłosy. – A może już się zadurzyłeś, hmm? – Przysunął się, jakby oczekiwał, że na czole wyskoczy mi zaraz jakiś napis. Odsunąłem  go od siebie, wywracając teatralnei oczami. – Wiedziałem, że to ma drugie dno! Na co dzień odstawiasz szopkę, że „to tylko eksperyment”, a w rzeczywistości chcesz go wyrwać! Mam rację? – wyszczerzył się.

– Gówno prawda. – burknąłem.

– Jasne, jasne…

– Siwy, weź idź podręczyć kogoś innego. Nowy kościół wybudowali. Idź, spal go, czy coś. Tylko błagam, odpierdol się ode mnie. – Podniosłem się i nim zdążył coś powiedzieć, wytargałem za kudły do przedpokoju i bezceremonialnie wywaliłem za drzwi. – Głupi kutas. – wymamrotałem pod nosem i odetchnąłem ciężko. Wreszcie spokój. Wróciłem do salonu i walnąłem się bezwładnie na kanapę, uprzednio odstawiając laptop na stolik. Przymknąłem oczy, powoli zatapiając się we wszechobecnej ciemności. Czułem jak odpływam. Przez umysł przepływały mi strzępki rozmów.

A co jeśli Sasori z czata, to rzeczywiście ten Sasori z zajęć, odezwał się jakiś zmartwiony głos w mojej głowie

Nieee… To nie mógłby być on, odpowiedział mu inny.

Ale jeśli? Mogą być przez to problemy… Może lepiej nie grabić sobie bardziej, znów spytał pierwszy.

Przecież nawet nie wie, że Ashiya i Deidara to ta sama osoba, tym razem odpowiedziałem ja, nawet nie zdając sobie sprawy, że gadam sam do siebie.
Poza tym, nie ma pewności, że to ten sam Sasori, poparł mnie ten złośliwy głosik.

Ale jeśli…, drugi, ten łagodny cały czas obstawał przy swoim.

Jeśli tak, to mamy kolejny podwód, żeby zrobić z niego durnia, prychnął złośliwie drugi głos. Potem oba umilkły, a ja pogrążyłem się we śnie.

***

Z okazji bez okazji (szkoła to nie okazja) macie dwie godziny wcześniej xP 
Cóż, zwykle daję jeden obrazek, ale... Tym razem nie mogłam się powstrzymać, żeby tego nie narysować xD 

DATA NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU:

9.09.2013

W NASTĘPNYM ROZDZIALE:

Nietypowa prośba.

Nieporozumień ciąg dalszy.