LISF: ROZDZIAŁ 8

– Nie przepadacie za sobą. – Drgnęła, słysząc głos Kojiego. Podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się sztucznie.  
– Nie no, co ty. Skąd takie wnioski? – sarknęła. Chłopak zastanowił się chwilę, a  potem usiadł obok Uchihy. Kasumi mówiła, że powinien nabrać trochę pewności siebie, zacząć z nią gadać. Bo samym gdybaniem na pewno jej nie poderwie… 
– O co wam poszło? – Oparł się o pień drzewa i zerknął na nią wyczekująco. Mayu westchnęła głośno.
– Tomoe… Ona… Ona kochała się kiedyś w Ryuu. A ja zrobiłam jej siarę, wyjawiając to przy wszystkich, również przed nim. Wtedy mnie znienawidziła… Bądź, co bądź to miała być tajemnica. Ale denerwowało mnie jej ciche wzdychanie do niego, więc… Samo tak wyszło. Potem był egzamin na Chuunina…
– Pamiętam. Walczyłyście ze sobą, no nie? – Sam nie mógł się nadziwić, jak naturalnie się z nią rozmawia. Nie sądził, że byłby do tego zdolny…
– Tak. Tomoe miała wtedy marionetkę… Jakiegoś orła, czy coś tam. Rozbiłam ją w drobny mak. – mruknęła cicho.
– I co? To przecież tylko lalka. – Zmarszczył brwi. Wściekać się o marionetkę…?
– Też tak myślałam. Potem dowiedziałam się, że  znalazła go, jak był jeszcze pisklakiem i przygarnęła. Potem, kiedy zdechł, Kankurou-Sama przerobił go na marionetkę... Rozumiesz? To tak, jakby straciła go po raz drugi... Przepraszałam ją, tłumaczyłam się… Ale ona nie chciała słuchać. – zaśmiała się gorzko. – Potem coraz bardziej się od siebie oddalałyśmy. Ja zaczęłam latać za chłopakami, a ona coraz bardziej zamykała się w swoim światku. Liczyły się tylko marionetki, przekładała pasję nad życie towarzyskie. Nie rozumiałam tego, nadal nie rozumiem. Szydziłam z niej kiedy tylko miałam okazję, za każdym razem pogłębiając tą przepaść między nami. Nawet nie zauważyłam, kiedy stałyśmy się wrogami. Potem był kolejny chłopak, nazywał się Minoru. Spodobał jej się, mnie również. Chciała się z nim umówić, ale ja byłam szybsza. Dał jej kosza i tej samej nocy wylądował ze mną w łóżku. Wtedy już całkowicie zraziła się do facetów.– zamilkła. Koji wpatrywał się w nią bez słowa, z mieszanymi uczuciami. Nie, żeby nagle się zniechęcił czy odkochał… Po prostu zaczął dostrzegać, że wcale nie jest taka idealna, za jaką ją uważał. – Nic nie powiesz? – Odwróciła się do niego.
– A co miałbym powiedzieć? Że zachowałaś się jak suka i nie ma co dziwić się Tomoe? – sam sobie odpowiedział, nim zdążył ugryźć się w język. Kiedy dotarło do niego, co właśnie powiedział, pobladł lekko i otworzył oczy szerzej. Za bardzo się rozluźnił! Za bardzo! – P-Przepraszam! Nie to miałem na myśli, ja… – Zaczął się tłumaczyć. Na Ogoniaste Bestie, czy on musi tyle gadać?!
– Łał. – mruknęła różowo włosa. – Po tobie bym się tego nie spodziewałam. – Uniosła lekko brwi i nieznacznie się uśmiechnęła. Ku jej rozbawieniu, Koji już całkiem załamany plasnął się dłonią w czoło, mamrocząc coś pod nosem. – Hej, wyluzuj. – roześmiała się. – Lubię, kiedy facet mówi to, co myśli. – Mrugnęła do niego zawadiacko i nie czekając na odpowiedź, ruszyła w kierunku ogniska, które rozpalili nieopodal.

***

Naruto podniósł się do siadu i rozejrzał się po sypialni. Na moment zatrzymał wzrok na śpiącej Hinacie, a potem zerknął na zegarek. Było po 10… Westchnął ciężko i wygramolił się z łóżka. Ziewając przeciągle, skierował się na korytarz, a potem do pokoju Kasumi. Musi ją obudzić, żeby pomogła muz robić śniadanie. Musi…
Zatrzymał się w pół kroku, a ręka znieruchomiała w powietrzu, tuż przy klamce. Zacisnął usta w wąską kreskę. Wciąż nie mógł się przyzwyczaić, że jej tu nie ma... A on ma związane ręce! ANBU nie dają znaku życia, czyli jeszcze ich nie namierzyli.
Nagle ktoś zaczął dobijać się do domu. Skrzywił się lekko, ale ruszył do przedpokoju. Ledwo uchylił drzwi, a do środka wparowali Sasuke i Neji. Zdezorientowany przyglądał się podenerwowanym przyjaciołom. – Błagam Naruto. Powiedz, że są u was. – jęknął Uchiha. Blondyn zmarszczył brwi.
– K-Kto ma tu… Być…? – mruknął. Sasuke zaklął siarczyście. – O co wam chodzi?
– Dzieciaki zniknęły! – do mieszkania wbiegły Temari i Ino.
– Jak to zniknęły?!
– Nigdzie ich nie ma! Pewnie… Pewnie poszli szukać Kasumi! – jęknęła Yamanaka. – Sami! Przeciwko całemu Akatsuki!
– Cholera… A ja wciąż nie wiem, gdzie ich szukać. – Naruto zakrył twarz dłońmi. Był bezsilny. Czego oni chcą? Na co im Kas?
~ Pomyśl, idioto. – rozległ się gruby głos wewnątrz jego umysłu.
~ Cały czas to robię, Lisie. – odwarknął.
~ Chcą mnie. A dziewczyna to tylko karta przetargowa… Idiota zawsze pozostanie idiotą. – Kurama roześmiał się szyderczo i zamilkł. Naruto otworzył oczy. Wszyscy wpatrywali się w niego z niepokojem, czekając na jakąś decyzję. Z jednej strony- powinni ruszyć za nimi, z drugiej- w każdej chwili może przyjść meldunek od ANBU. Poza tym, nie wiedzą, gdzie dokładnie ich szukać.
― Nie wiem… ― jęknął ― Nie mam pojęcia, co robić…

***

Nie mógł nawet do niej pójść. Ciągle ktoś coś od niego chciał. Poza tym, ona najpewniej nawet nie chciała go teraz widzieć.
Przewrócił się z powrotem na plecy i uniósł dłoń w górę, zerkając na nią zamyślonym spojrzeniem. Ojciec kazał mu zdjąć rękawiczki. Mówił, że powinien być dumny z tego, że może być użytkownikiem legendarnego kinjutsu Iwagakure, które za młodu osobiście wykradł z podziemnych archiwów. W milczeniu wpatrywał się w swoją dłoń. Palcem przejechał po wypukłości ust, starając się przypomnieć sobie dotyk dziewczyny. Był o wiele delikatniejszy, przyjemniejszy… Westchnął ciężko i podniósł się z łóżka. Narzucił na siebie kamizelkę i wyszedł z pokoju, kierując się do kuchni. O ile można tak nazwać jedyny pokój, w którym wszystko wokół nie było osnute ponurym cieniem, a pod ścianą stał rząd odrapanych szafek, stara kuchenka i jakaś lodówka. Wciskając dłonie do kieszeni spodni, szedł korytarzem, wytykając sobie w myślach własną głupotę. Jakkolwiek by na to nie spojrzeć, zakochał się we wrogu. Był idiotą; w każdym tego słowa znaczeniu.
Właśnie miał wejść do pomieszczenia, gdy usłyszał przytłumioną rozmowę. Sam nie wiedział, co go podkusiło, ale przycisnął się do ściany, nasłuchując uważnie i starając się wyłapać jakieś szczegóły. Znajdowały się tam trzy osoby, tyle głosów w każdym razie rozpoznał. Rozmawiali o Kas. Kiedy stwierdzili, że jest taką samą idiotką, jak jej ojciec, chłopak zacisnął dłonie w pięści. Wiele wysiłku kosztowało go, żeby tam nie pójść i im nie wtłuc za to, co o niej mówią.
W pewnym momencie rozmowa zbiegła na inny temat. Kiedy usłyszał swoje imię, wytężył słuch jeszcze bardziej.
― …Ale szczerze, nie sądziłem, że ten szczeniak może się na coś przydać. ― mruknął Sasori, opierając się o blat. Skrzyżował ręce na piersi i zerknął na Deidarę.
― A ja wiedziałem od początku. To w końcu mój syn.
― Twój i tej dziwki. ― odezwał się trzeci głos. Należał do Hidana. ― W sumie, to dobrze, że go wtedy nie zarżnąłeś. Łatwiej mu było wzbudzić zaufanie tej małej, niż któremuś z nas. A nie wiem jak wam, ale mi nie specjalnie chciałoby się leźć do Konohy tylko po to, żeby porwać córeczkę Hokage.
― Zamknij się, Hidan. ― warknął blondyn. ― Nie waż się o tym wspominać. Sshu myśli, że zabili ją jacyś nieznani mężczyźni. I tak ma zostać...
Sshu milczał, wpatrując się odrętwiałym, nieobecnym wzrokiem w spękaną, kamienną ścianę przed nim. Teraz docierały do niego jedynie urywki rozmowy. Kpiny Hidana, warknięcia ojca… W głowie cały czas odbijały mu się echem słowa Jashinisty. Więc przez 19 lat był okłamywany. Ojciec własnoręcznie zabił mu matkę i przez 19 lat opowiadał bujdy o tym, jak to zabrał go ze zgliszczy domu! Był zdany na jego łaskę!
Wykonał gwałtowny w tył zwrot i odszedł, zaciskając wargi do białości. Oczy rozbłysły mu ze wściekłości. Uniósł dłoń i twardo spojrzał na zamknięte usta mieszczące się na jej podbiciu. Po chwili zacisnął ją w pięść.
Dość.
Już dość…

***

Ryuu zerknął na zbliżającego się chłopaka. Sinji przystanął obok i spojrzał na niego z góry.
― Prześpij się stary. Zmienię cię. ― ziewnął. Widocznie dopiero wstał.
― Nie chce mi się. ― mruknął czarnowłosy, z powrotem odwracając wzrok na las rozpościerający się przed nimi. Zatrzymali się na wzniesieniu, u podnóża którego rozciągała się gęstwina drzew. Hyuuga przycupnął obok niego. Wokół zaległa cisza, niezmącona żadnym szmerem. Obaj wpatrywali się w czarną przestrzeń usianą miliardami srebrnych punkcików. Ryuu zerknął w końcu na towarzysza. Jasne oczy odbijały księżycowe światło, a nieznośne kosmyki, które wymknęły się z kucyka powiewały lekko, drażnione podmuchem letniego wiatru.
Chrząknął cicho, a kiedy Sinji spojrzał na niego pytająco, szybko odwrócił wzrok.
― Hej, Ryuu…
― Co? ― Silił się na naturalny sobie, poschły ton.
― Jak to jest, że nie masz laski? Przecież każda za tobą lata… ― Ponownie ziewnął, opierając się o pień drzewa. ― Co ja bym dał, żeby mieć takie branie jak ty… ― mruknął, przymykając oczy. Był tak strasznie, strasznie zmęczony… Przez całą aferę z Kas prawie w ogóle nie sypiał. Czuł się winny. Nie, on był winny. Robił to dla jej dobra, ale to w końcu przez niewiedzę za nim poszła, a teraz… Teraz jest w jeszcze większym niebezpieczeństwie.
Nim Uchiha zdążył ułożyć w myślach sensowną odpowiedź, Sinji już spał. Głowa bezwładnie opadła mu na klatkę piersiową, a potem cały przechylił się w bok, lądując na kolanach bruneta. Czarnowłosy drgnął, przenosząc przerażone spojrzenie to na śpiącego kumpla, to na ich obóz rozbity kilka metrów dalej. Wyswobodził rękę z zamiarem zepchnięcia z siebie szatyna, jednak nie zrobił tego. Niepewnie, niemalże pieszczotliwie musnął palcem jego skroń, a kiedy Sinji się poruszył, szybko się odsunął. Z ciężkim westchnięciem odchylił głowę do tyłu. Jak dobrze, że było ciemno i wszyscy spali. Gdyby ktoś go teraz zobaczył…
― Co porabiasz braciszku? ― usłyszał koło ucha drwiący głos Mayu. Gwałtownie obrócił się do niej, szeroko otwierając oczy. Dziewczyna przypatrywała mu się z kpiącym, cynicznym uśmieszkiem rozciągającym jej usta. Na widok zmieszanego spojrzenia brata uniosła lekko brwi, a potem zerknęła na Sinjiego. ― Ach… Więc to tak…? ― zachichotała.
― Nie wiem o co ci chodzi. ― wysyczał, gromiąc ją wzrokiem – Po prostu zasnął, to wszystko. Właśnie miałem go budzić...
― Jasne. ― przerwała mu rozbawiona. Już dawno brała pod uwagę taką możliwość. Ryuu w ogóle nie zwracał uwagi na dziewczyny. Mogłyby chodzić przed nim nago, a on miałby to w dupie… Pokręciła głowa i, wciąż się uśmiechając, odwróciła się w kierunku obozu, gdzie spali pozostali.
― Mayu. ― zerknęła przez ramię na chłopaka. ― Ani słowa o… O tym. ― burknął cicho. Przez chwilę przypatrywała mu się w milczeniu, a potem wzruszyła ramionami.
― Spoko. ― rzuciła na odchodnym i oddaliła się.

Cała trójka przypatrywała się śpiącym chłopakom. Sinjiemu, rozwalonemu na brzuchu z głową opartą o nogi Uchihy i Ryuu, z głową odchyloną do tyłu i otwartymi ustami.
Mayu parsknęła śmiechem. Nie no, serio. Pierwszy raz widzi brata śpiącego w takiej pozycji. Co ona by dała, żeby móc teraz zrobić mu zdjęcie… Pokręciła głową i podeszło do nich. Przez moment zastanawiała się nad czymś intensywnie, by następnie zamachnąć się nogą i wymierzyć obu chłopakom po kopniaku.
― Wstawajcie kochasie! ― wrzasnęła i z rozbawieniem obserwowała, jak obaj zrywają się na nogi… Pobieżnie mówiąc. Ryuu momentalnie podniósł się do pionu, jednocześnie zrzucając z siebie Sinjiego. Chłopak przeturlał się w bok i o mały włos, a zawisłby na skarpie. Szatyn podniósł się na rękach i siedząc na zgiętych nogach, nieprzytomnym spojrzeniem lustrował pozostałych towarzyszy. Jedną dłonią przetarł zaspane oczy, a drugą otarł strużkę śliny cieknącą mu z kącika ust.
― Hyuuga! ― zawył nagle Ryuu. Wszyscy przenieśli na niego wyczekujące spojrzenia. ― Co to ma być!? ― Wskazał na mokrą plamę na spodniach.
― Ale ja nic nie zrobiłem. ― burknął urażony brązowowłosy, wpatrując się w bruneta spode łba. Uchiha wyglądał, jakby miał za chwilę dokonać mordu. Bardzo bolesnego, krwawego i brutalnego mordu. Odetchnął głęboko parę razy, żeby się uspokoić.
Zjedli szybkie śniadanie i ruszyli w dalszą drogę. Sinji był na przedzie, tuż obok Ryuu. Z aktywowanym Byakuganem obserwował okolicę,  wypatrując jakichkolwiek śladów obecności Kas, Sshu, albo Akatsuki. Co jakiś czas robili postoje, żeby chłopak dał odpocząć oczom. Wtedy Koji siadał w jakimś spokojnym miejscu i szukał umysłu Namikaze. Kilka razy natykał się na przebłyski jej świadomości, jednak był to zaledwie kilkusekundowy kontakt. Pozwalał jednak na obranie w miarę właściwego kierunku dalszej podróży.
Blondyn w skupieniu przeszukiwał okolicę na obszarze kilkudziesięciu kilometrów. W pewnym momencie coś przerwało ciszę wewnątrz jego umysłu. Cofnął się odrobinę, jednak niczego nie wyczuł. Już miał kontynuować poszukiwania, gdy nagle czyjaś obecność ponownie zakłóciła dotąd niewzruszoną barierę umysłową. Podążył w tamtym kierunku. Pozostali obserwowali jak zaciska mocniej powieki, a na zmarszczone czoło występują drobne kropelki potu. Sinji ruszył w jego kierunku, jednak Ryuu go powstrzymał. Chwycił chłopaka za nadgarstek i wzrokiem rozkazał zostać na miejscu. O ile to było możliwe, wokół zapanowała jeszcze większa cisza. Wszyscy wstrzymali oddech, żeby przypadkiem nie rozproszyć Yamanaki.
W pewnym momencie blondyn otworzył oczy. Ciekawość i zniecierpliwienie bijące od pozostałych były niemalże namacalne.
― I co?! ― jęknęła wreszcie Mayu. Nim Ryuu zdążył ją jakoś upomnieć, ona już doskoczyła do Kojiego. Chwyciła go za ramiona i zmusiła do spojrzenia na nią. ― Masz coś?
― Ja… Znalazłem… ― szepnął, sam nie wierząc w to, co mówi. Udało mu się. Połączenie było krótkie, nie trwało nawet minuty. Kas była wyczerpana, a kajdany uniemożliwiające używanie chakry, osłabiały również jego jutsu. Dziewczyna zdołała przesłać jedynie strzępki wspomnień, w których zawarte były odrobinę zniekształcone obrazy okolicy i względny kierunek, jaki powinni obrać. Potem utracił połączenie. Bał się, że zemdlała, dlatego powinni się śpieszyć. ― Znalazłem! ― powtórzył już pewniej. Mayu otworzyła oczy szerzej i rzuciła mu się na szyję. Chłopak podparł się z tyłu, żeby nie stracić równowagi, a potem niepewnie objął ją wolną ręką. Różowo włosą wstrząsnął szloch.
― Dziękuję Koji... Dziękuję… ― szepnęła, wtulona w jego ramię.

***

Więc tak... Odnośnie techniki Kojiego:
Nie mam pojęcia, czy takowa istnieje. Wzorowałam się na przekazywaniu informacji na wojnie poprzez klan Yamanaka. Tylko, że oni mieli specjalną maszynę do pomocy...
Więcej info na ten temat znajdziecie w Kompendium Jutsu.