LISF: ROZDZIAŁ 6

Z dedykiem dla Sakebu bo... Bo się opierdalasz z komentami i trzeba cię zmusić! Perswazja musi być, a co!? ^ ^
Mroczna Elfka - Homo? W następnym opo tak, a tutaj... MEJBI, MEJBI? ^w^
Podteksty będą na pewno. Jak już to wspomniała Masumii: 
"To nie byłaby Tsu, jeśli nie byłoby podtekstu yaoi".

***

Sshu wpatrywał się chłodno w chłopaka przed sobą, ściskając w dłoni plik kartek. Na pierwszej stronie widniała fotografia jego ojca, opis jutsu, umiejętności.. Wszystkiego.
– Nie rozumiem, jakim cudem wuj cię nie rozpoznał. Wyglądasz niemal identycznie jak ten… Ten wyrzutek. – warknął Sinji, akcentując ostatnie słowo. Blondyn zacisnął pięść jeszcze bardziej, gniotąc papiery, które w niej trzymał.
– Szczymryj, Hyuuga. Nie będziesz się tak odzywał. Nie w mojej obecności. – wysyczał. Odrzucił kartki w bok, podnosząc się z parapetu i podszedł do chłopaka naprzeciwko siebie. Obaj zmierzyli się wściekłymi spojrzeniami.
– Bo co mi zrobisz? Jedno moje słowo i możesz pożegnać się z ojczulkiem i cała tą zasraną organizacją. – Sinji prychnął wyniośle i posłał Sshu kpiący uśmieszek. Rzeczywiście, chłopak był na przegranej pozycji. – Powinieneś uważać, przy kim pokazujesz swoje… Umiejętności.  Ciekawy jestem, jak zareagowałaby Kasumi, gdyby się dowiedziała. Jak myślisz?
– Nie zrobisz tego. – Blondyn przełknął cicho ślinę. Nie powie jej! Nie może!
– Hm? Czyżby zaczęło ci na niej zależeć? – Hyuuga roześmiał się drwiąco, jednak zaraz potem spoważniał. – Nie dam ci jej skrzywdzić, rozumiesz? Nie pozwolę ci jej tknąć choćby palcem. – przerwał na chwilę, krzyżując z blondynem spojrzenia. –  Nie wszystko zawsze idzie po naszej myśli, prawda? – mruknął beznamiętnie, jak gdyby nigdy nic przenosząc wzrok na paznokcie. – Jutro rano ma cię tu nie być, czaisz? Inaczej idę z tym do Hokage. – Wyminął Sshu i otworzył drzwi od pokoju. – Wynoś się stąd. – Spojrzał na niego wyczekująco. Blondyn w milczeniu wyszedł z pokoju, a potem z mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi.

***

Był późny wieczór, gdy Kasumi wróciła do domu. Ku jej zdumieniu, nie było tam Sshu. Po chwili zastanowienia stwierdziła, że pewnie jeszcze się gdzieś ciąta. Uśmiechnęła się podstępnie. Skoro go nie ma, to może wziąć w spokoju długą, gorącą, relaksującą kąpiel. Weszła do łazienki, po drodze zacząwszy rozpinać zamki ubrania. Odkręciła wodę i otworzyła półkę. Przeleciała wzrokiem po słoiczkach z solami zapachowymi, by w końcu wybrać tą o zapachu mięty. Odkręciła wieczko, wsypała garść granulek do gorącej wody i odstawiła naczynie. Potem zaczęła zdejmować kolejne partie ubrania. Szybko weszła do wanny, rozkoszując się miętową wonią i przyjemnym ciepłem.
Po godzinie postanowiła wyjść. Wytarła się dokładnie, włożyła piżamę i opatuliła puchatym szlafrokiem. Przeszła do salonu. Był pusty. Kasumi zmarszczyła brwi i skierowała się do siebie do pokoju. Tam też go nie było… Nie, żeby się o niego martwiła, czy coś… Ale o tej porze zazwyczaj byli już w domu.
Położyła się na sofie. Postanowiła, że trochę poczyta i przy okazji poczeka na Sshu. Kto wie, może znalazł sobie jakąś dziewczynę…? Musi go wypytać!
Słońce wdarło się przez okno do pokoju, drażniąc beztrosko oczy dziewczyny. Kasumi ukryła twarz w poduszce. Zaraz, poduszka? Przecież była w salonie. Podniosła się na klęczki, przecierając w dalszym ciągu zaspane oczy i ziewnęła przeciągle. Wygramoliła się z łóżka, kierując się do drzwi. Przeszła do salonu, natrafiając na Hiantę szykującą śniadanie.
– Dzień dobry. – Uśmiechnęła się kobieta.
– Dzień dobry. Nie wiesz, gdzie jest Sshu? – Usiadła przy stole. Matka postawiła przed nią kubek z herbatą.
– Nie. Wczoraj, jak wróciłam, też go nie było. – mruknęła. – Pokłóciliście się? – Zerknęła ukradkiem na córkę. Dziewczyna zamyśliła się na moment.
– Nie bardziej, niż zwykle… Po śniadaniu pójdę go poszukać. – stwierdziła, zabierając się za przygotowane przez Hinatę kanapki.

Sinji z daleka już dostrzegł zbliżającą się postać dziewczyny. Chwilę później Kasumi była już pod jego oknem. Zapukała w szybę, żeby otworzył.
– Hej Sinji. Nie widziałeś gdzieś Sshu? Nie wrócił na noc…
– Nie ma go. – uciął.
– No wiem, dlatego pytam. Nigdzie nie mogę go znaleźć…
– Nie ma go tu. W Konosze. – sprostował, siadając z powrotem na fotelu. Kasumi zeskoczyła z okna na podłogę i podeszła do niego. Usiadła na oparciu, posyłając kuzynowi nic nierozumiejące spojrzenie.
– Jak to go nie ma? Nie rozumiem.
– Odszedł. Wczoraj rozmawialiśmy. Powiedział, że wraca do siebie, bo… Bo coś tam, nie zrozumiałem dokładnie. – Wymyślił na poczekaniu. Przecież nie powie jej prawdy. Znienawidziłaby go… Albo, co gorsza, poleciała za nim. Szukać go.
– Tak bez pożegnania? To nie w jego stylu.– szepnęła sama do siebie, a potem bez słowa zerwała się na nogi i skierowała z powrotem do okna.
– Kas! Gdzie idziesz?! – Sinji przytrzymał ją za nadgarstek.
– Sinji puść, coś musiało się stać. Idę za nim. Powiedz moim rodzicom, okej? – wyrwała mu się i wyskoczyła przez okno, nie czekając na odpowiedź. Po chwili już jej nie było.

Szedł powoli przed siebie, żując źdźbło trawy. Cholerny Sinji… I co on ma teraz zrobić? Do Konohy nie wróci, bo ten cioł go wyda. O Akatsuki nie ma nawet co myśleć, chce jeszcze pożyć… Iwa? Znów ma być traktowany jak wrzód na dupie całego świata…?
Od jego ucieczki minęło już kilka godzin, wypadałoby zrobić postój i pomyśleć, gdzie iść teraz. Tak też uczynił. Zatrzymał się w gęstwinie drzew. Osłonięty dodatkowo krzewami i paprociami rozsiadł się na ziemi. Wyciągnął z kieszeni torby mapę, którą zabrał z domu Kasumi. Chyba się nie pogniewają, jak zginie im jedna? Wziął jeszcze kanapkę i przegryzając ją, zaczął planować względną trasę podróży.

Kasumi szukała go już dobre 5 godzin i nigdzie nie mogła znaleźć.
– Sshu, co ty do cholery odwalasz? – warknęła pod nosem, przystając na gałęzi. Rozejrzała się uważnie po okolicy, jednak nigdzie go nie dostrzegła. Westchnęła ciężko i ruszyła w dalszą drogę.
Przedzierała się przez gęstwinę drzew, nasłuchując uważnie jakichkolwiek oznak obecności chłopaka. W pewnym momencie usłyszała czyjś głos. Szybko ruszyła w tamtym kierunku.
– Sshu! Sshu to ty? – wypadła na małą polankę, skąd dochodził owy głos. Ujrzała jakichś mężczyzn. Zdezorientowani przenieśli na nią spojrzenia, odrywając się na chwilę od poprzedniego zajęcia.
– Co ty tu robisz malutka? Nie boisz się chodzić po lesie sama, bez broni? – odezwał się jeden z nich. Kasumi prychnęła pod nosem i sięgnęła za plecy, gdzie znajdowało się jej tanto.
– Przecież mam bro… – przerwała, zaciskając dłoń w miejscu, gdzie powinna być rękojeść sztyletu. Niestety napotkała jedynie powietrze. Otworzyła oczy szerzej. No bez jaj, że zostawiła broń w domu? – Cholera. – zaklęła cicho i zaczęła się cofać. Nagle odbiła się od czegoś lub kogoś. Niepewnie zerknęła w tył, natrafiając na postawnego mężczyznę. Ten tylko spojrzał na nią z góry i uśmiechnął się złośliwie. Kasumi poczuła jeszcze uderzenie w tył głowy, a potem zachwiała się, opadając bezwładnie w czyjeś ramiona. Obraz zaczął tracić na ostrości, ciemnieć. Dostrzegła jeszcze, jak pozostali podchodzą bliżej, usłyszała dziwnie oddalone śmiechy i zemdlała.

***

Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Sshu od kilku godzin błąkał się po lesie, nie mając pojęcia, gdzie się podziać. Co gorsza, zgubił mapę, którą ukradł w Konosze, a jedzenie już zaczynało się kończyć.
– Będę musiał coś zwędzić. – stwierdził cicho. W oddali, w gęstwinie drzew dostrzegł słabe światełko. Bez zastanowienia ruszył w tamtym kierunku. Skoro nadaża się okazja, to nie może jej zmarnować. Z każdym krokiem zbliżał się do ogniska i coraz wyraźniej słyszał rozmowę. W pewnym momencie doszedł go dziewczęcy krzyk, przerwany następnie przez salwę śmiechu. Zmarszczył brwi i wyjrzał zza grubego pnia. Dostrzegł skuloną pod drzewem, związaną dziewczynę i jakiegoś faceta, śmiejącego się jej prosto w twarz. Gdy podniosła głowę, poczuł, jak cos przewraca mu się w żołądku. Co ta idiotka tu robi, tego nie wiedział. Nie była bezpieczna, tego był pewny. Rozejrzał się wokół. Pozostali mężczyźni siedzieli dalej. Postanowił, że jej jakoś pomoże.

Kasumi zadrżała z zimna i skuliła się jeszcze bardziej. Gdy poczuła na ramieniu szorstką dłoń, wzdrygnęła się. Usłyszała chichot mężczyzny.
– Co to? Boisz się, ptaszyno? – syknął. – A byłaś taka waleczna…
Chwycił ją za włosy i zmusił do podniesienia głowy. Spojrzała na niego zapłakanymi, przerażonymi oczyma. Zacisnął pięść jeszcze mocniej. Ból spowodowany wyszarpywaniem jej włosów i strach skumulowały się, cisnąc jej do oczu łzy.
– Z- Zostaw mnie, bo…
– Bo co? Będziesz krzyczała? Proszę bardzo, krzycz. Nikt nie usłyszy. – prychnął. Szarpnięciem podciągnął ją na nogi. – Teraz możesz już tylko…
Nie dowiedziała się, co może. Wypowiedź została przerwana przez odgłos ostrza, przebijającego się przez ubranie i ciało. Odrętwiała wpatrywała się w zimny, zakrwawiony metal, przewiercający się na wylot przez klatkę piersiową mężczyzny. Gdy ciało opadło bezwładnie na ziemię, ujrzała Sshu. Chłopak zmierzył ją wściekłym spojrzeniem, wycierając zakrwawione ostrze o ubranie trupa.
– Nic ci nie jest? – warknął w końcu.
– N- Nie. – szepnęła, w dalszym ciągu osłupiała. Szybkim ruchem rozciął sznur, pętający jej nadgarstki i chwycił za dłoń, ciągnąc za sobą w gęstwinę drzew. Szła, nie... Biegła za nim, starając się dotrzymać mu szybkiego kroku. Wydawał się być zły. Kiedy byli wystarczająco daleko, zwolnił nieco. Nadal jednak nie puszczał jej drobnej dłoni. – Dziękuję… – odezwała się wreszcie, przerywając ciszę. Błyskawicznie odwrócił się do niej, krzyżując z nią rozwścieczone spojrzenie.
– Co ty tu robisz!? – warknął, przystając tuż przed nią. Bardzo, bardzo blisko. Czuła ciepło jego ciała i przyśpieszony oddech, rozwiewający jej grzywkę.
– Ja… Szukałam cię. Odszedłeś tak nagle, bez słowa.
– Widocznie miałem powód. Nie musiałaś za mną leźć. Tylko przysparzasz kłopotów! – prychnął z wyrzutem i odwrócił się z zamiarem odejścia.
– Właśnie, że musiałam! – krzyknęła. Złapała go za nadgarstek, nie pozwalając na ponowne zniknięcie.
– Dlaczego!? Dlaczego aż tak się mną przejmujesz?!
– Bo… – umilkła. Spuściła głowę, zaciskając pięści na materiale spodni.
– Bo co? –warknął.
Nie otrzymał odpowiedzi. Bynajmniej nie takiej, jakiej się spodziewał. Wspięła się na palce i niepewnie musnęła jego wargi. Sshu drgnął nieznacznie, wpatrując się w przymknięte oczy dziewczyny. Po chwili jednak odwzajemnił pocałunek, przyciągając ją bliżej.
Trwali tak przez chwilę, aż w końcu blondyn oprzytomniał. Otworzył oczy i jak oparzony odsunął się od dziewczyny. Nie może. Nie wolno mu. Musi ją chronić.
– Sshu…? O co chodzi?
– O nic. Wracaj do domu. – Odwrócił się do niej tyłem. Kasumi wpatrywała się w jego plecy. Czuła się, jakby ktoś oblał ją zimną wodą. Ona go pocałowała, a on… Nie rozumiała. Dlaczego ją odtrącił? Dlaczego dopiero teraz, a nie do razu?
– Wróć ze mną.
– Nie mogę, Kasumi. – jęknął. Fioletowo włosa podeszła do niego i objęła od tyłu, wtulając się w plecy chłopaka. Sshu drgnął nieznacznie. Uniósł ręce, kładąc na dłoniach dziewczyny swoje własne. – Proszę cię. Wracaj do domu. Zapomnij o mnie. Zapomnij, że kiedykolwiek mnie poznałaś. Proszę. – Wyswobodził się z jej objęć i odsunął od siebie. – Idź. – mruknął, odwracając od niej wzrok. Nie chciał na nią patrzeć, żeby jej przypadkiem nie ulec.
– Jak sobie życzysz. – odparła gorzko. Odwróciła się na pięcie i skierowała w drogę powrotną. Sshu chwile patrzył za nią, a  potem ruszył przed siebie. Ledwo wszedł w gęstwinę drzew, a napotkał na grupkę mężczyzn. Nie, nie tych, którzy dorwali Kasumi. Tylko na Akatsuki.
– Co wy tu robicie?
– Zaczynałem się niecierpliwić, więc przyszedłem osobiście. – Pain uśmiechnął się sztucznie. Chłopak przełknął ślinę i obrzucił ich ukradkowym spojrzeniem. Jednego brakowało… Otworzył oczy szerzej i bez sowa zawrócił. Wybiegł z powrotem na miejsce, gdzie przed chwilą zostawił dziewczynę. Stanął jak wryty, wpatrując się w Sasoriego, prowadzącego w ich kierunku Namikaze. – O, Sasori! Masz ją? Bardzo dobrze. – odezwał się Lider, przechodząc obok zszokowanego chłopaka.
– Sshu! Uciekaj stad! – jęknęła. – Bo tobie też coś zrobią!
– Jemu? A to niby czemu? – roześmiał się marionetkarz. – Chodziło nam o ciebie. On był tylko… Pionkiem.
– Pionkiem? O czym ty… Sshu, o czym on mówi!? – krzyknęła do chłopaka. Blondyn stał kilka metrów przed nią, ze spuszczoną głową. – Sshu! – Nie odpowiadał.
– Nie powiedział ci? – Sasori zaśmiał się sarkastycznie. – Sshu, dlaczego jej nie powiedziałeś? Nie ładnie tak okłamywać ludzi,  którym na tobie zależy! - Zaczął drwić.
– Nie powiedział mi o czym!?
– Że pracuje dla nas. Że jest moim synem. Że miał cię przyprowadzić do bazy… Dużo rzeczy jeszcze o nim nie wiesz dziewczyno. – W cieniu drzew zamajaczyła jakaś postać. Kasumi zmrużyła oczy, starając się dostrzec jakieś szczegóły. W końcu mężczyzna wyszedł z cienia i przystanął obok chłopaka. Położył mu dłoń na ramieniu i uśmiechnął się złośliwie. – Dobra robota, Sshu. – Kasumi z niedowierzaniem przenosiła wzrok to na jednego, to na drugiego. Byli… Niemalże identyczni. Gwałtowne pchnięcie wyrwało ją z odrętwienia. Sasori zaczął prowadzić ją przed siebie. Blond włosy mężczyzna również ruszył w tamtym kierunku, zostawiając milczącego Sshu za sobą. Kiedy przechodziła obok, rzuciła mu niedowierzające spojrzenie. Dopiero wtedy zerknął na nią.
– Przepraszam. – szepnął bezgłośnie.