Love is stupid feeling [PROLOG]

        Szła środkiem ulicy, rozglądając się wokół i chłonąc wzrokiem każdy najmniejszy szczegół.
Iwagakure.
Na swój własny sposób było piękne, o ile komuś może podobać się goła, zimna skała, w której budowano tutaj domy.
Przebiegły obok niej jakieś dzieciaki. Zerknęła w tył przez ramię, odprowadzając wzrokiem roześmianą gromadkę. Kasumi lubiła dzieci. Czasem nawet zazdrościła Mayu brata, ale tylko czasem. Z powrotem obróciła się w kierunku, w którym szła. Wykonała krok w przód, by w następnej chwili odbić się od czegoś, lub może raczej kogoś i o mały włos nie wylądować na tyłku. I tak pewnie by się stało, gdyby owy ktoś nie przytrzymał jej za ramiona.
– Nic ci nie jest? – Rozmasowując obolały nos, spojrzała w górę. Przed sobą zauważyła jakiegoś chłopaka. I może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby miał na sobie coś więcej, prócz spodni. Wzrokiem prześlizgnęła się kilka razy po jego ciele. Na dźwięk zniecierpliwionego chrząknięcia, zarumieniła się lekko i błyskawicznie uniosła spojrzenie na jego twarz. Był wyższy o głowę. Miał krótkie, blond włosy, z prawej strony opadające na połowę twarzy w postaci grzywki.
Przełknęła ślinę.
Cholera. Mayu nie uwierzy, jak jej powiem…
Stwierdziła w myślach i uśmiechnęła się delikatnie.
– W porządku. Dzięki.
Przez chwilę chłopak mierzył ją zaciekawionym, podejrzliwym spojrzeniem, pod którym mimowolnie zadrżała. Wzrokiem zaczęła błądzić na prawo i lewo, a kiedy przypadkiem natrafiła na jego odsłonięte ciało, szybko go podniosła.
– Jestem Sshu! – Wyszczerzył się nagle i podał jej dłoń. Zamrugała nieco zdezorientowana, ale chwyciła ją.
– Kasumi… – mruknęła. Wydawał się… Miły.
Nagle coś mokrego i szorstkiego przywarło do wewnętrznej strony jej dłoni. Rozszerzyła oczy i wyrwała się blondynowi. Z niedowierzaniem przypatrywała się plamie śliny pokrywającej jej skórę.
– Wytłumacz to. W tej chwili. – Odwróciła dłoń wierzchem w stronę Sshu. Chłopak przełknął ślinę i uśmiechnął się przepraszająco. Jego policzki pokrył delikatny rumieniec.
– Przepraszam, to przez nie… – Pokazał jej swoją dłoń, na której znajdowały się usta. Kasumi zmarszczyła brwi. Pierwszy raz widziała coś takiego. To jutsu? Nagle wargi rozchyliły się, a ze środka wystrzelił długi, zaśliniony jęzor. Dziewczyna krzyknęła zaskoczona i w ostatniej chwili zdążyła się odsunąć. Inaczej prawdopodobnie oberwałaby w oko. Co trochę zerkała to na mokrą plamę na dłoni, to na wijący się język. – Dopiero je dostałem, jeszcze nie potrafię nad nimi panować… No i zapomniałem rano rękawiczek. Przepraszam… Kasumi…?
Z niedowierzaniem wypisanym na twarzy wpatrywała się w strużki cieknące z koniuszka jęzora. Kilka z nich spadło na ziemię, tuż przy jej stopach.
Blondyn zacisnął wargi i opuścił rękę, zmuszając usta na dłoni do zamknięcia się. Był niemal pewny, że ona za chwilę ucieknie z piskiem do domu, wyszorować dłoń przynajmniej milion razy.
–To… To…
No na co czekasz! Powiedz, jak jestem obrzydliwy…
– To najbardziej zajebista rzecz, jaką w życiu widziałam! – krzyknęła nagle i wyszczerzyła się szeroko. Sshu osłupiał. Pierwszy raz spotkał kogoś kto nie odsuwał się od niego z obrzydzeniem… Zrobiło mu się tak jakoś cieplej na sercu. Już chciał coś powiedzieć, ale w tym momencie przerwał mu czyjś krzyk.
– Kas! Zbieramy się! – W oddali zamajaczyła męska postać. Ruchem ręki przywoływała Kasumi do siebie. Dziewczyna odwróciła się w stronę mężczyzny i westchnęła cicho.
– Pa, Sshu. –  skrzywiła się lekko i pobiegła przed siebie.
– Cześć. – Odprowadził ją wzrokiem, do póki nie zniknęła gdzieś w tłumie.